«Οι Αμερικάνοι δεν μπορούν και δεν πρέπει να πεθαίνουν σε έναν πόλεμο που οι Αφγανοί δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν για τον εαυτό τους...». Αυτή στάθηκε η κατακλείδα του διαγγέλματος Μπάιντεν. «Σκοπός μας άλλωστε» συνέχισε «ποτέ δεν υπήρξε η οικοδόμηση ενός νέου έθνους εκεί. Το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να μην καταντήσει πάλι το Αφγανιστάν σφηκοφωλιά τρομοκρατών».

Ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε τον Αμίρ -του οποίου το επίθετο δεν θα πληροφορηθούμε ποτέ- στο Μέγαρο Μαξίμου. Τον κέρασε, τον ξενάγησε, τον διαβεβαίωσε ότι η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων τρέφει τα πιό εγκάρδια, τα πιό τρυφερά αισθήματα απέναντι του. Του χάρισε τη γαλανόλευκη. Ήταν ό,τι ακριβώς έπρεπε να πράξει ένας πρωθυπουργός απέναντι στο νεαρότερο γνωστό θύμα ρατσισμού στην πατρίδα μας.

Εβδομήντα και ένα χρόνια μετά την ίδρυσή του, το ΕΑΜ μπορεί να μας προσφέρει μερικά πολύτιμα διδάγματα που αφορούν και στο παρόν και στο μέλλον.

Το ΕΑΜ, που σαν σήμερα ιδρύθηκε σε ένα σπιτάκι στο Λυκαβηττό από τους εκπρόσωπους τεσσάρων κομμάτων της Αριστεράς, υπήρξε φαινόμενο μοναδικό στη σύγχρονη ιστορία μας. Καμιά άλλη οργάνωση δεν γνώρισε ποτέ τέτοιαν απήχηση.

“Χρόνια και χρόνια με τυραννάει
κι ούτε μια στάλα δεν με πονάει
γιατί;
Και με βαριέται και με άλλες πάει
και μού τα παίρνει και με χτυπάει
γιατί;»
Οι στίχοι είναι από το τραγούδι «Ο Άνθρωπός μου», σε μουσική Θεοφανίδη και στίχους Τραϊφόρου-Βασιλειάδη, το οποίο -ερμηνευμένο σπαρακτικά από τη Σοφία Βέμπο- έκανε καταπληκτική επιτυχία το 1956 που κυκλοφόρησε και έμεινε κλασσικό.
Οι στίχοι θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί από τον Αλέξη Τσίπρα.

«Ζω κατά λάθος! Στατιστικά εάν το δεις, θα έπρεπε να έχω πεθάνει τουλάχιστον δέκα φορές...» μου είπε μια μέρα ο Μίκης Θεοδωράκης και άρχισε να μου απαριθμεί πού και πότε είχε ξεφύγει, την ύστατη συνήθως στιγμή, από του Χάρου τα δόντια. «Στα Δεκεμβριανά, στη Μακρόνησο, στο σανατόριο χτυπημένος από φυματίωση...».

Ο ρυθμός των πολιτικών γεγονότων είναι -τα τελευταία χρόνια- τόσο καταιγιστικός ώστε η πρωθυπουργία Σαμαρά να φαντάζει μακρινό σχεδόν παρελθόν. Φιλίστωρ εντούτοις εγώ, άδραξα την τυχαία συνάντηση μου -σε ένα τραπέζι- με τον εξ’ απορρήτων ενός εκ των πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης, μήπως και φωτιστώ σχετικά με τον άδοξο επίλογο της συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας-Πασόκ.

"Αυτό το συνονθύλευμα που μας κυβερνάει, με τους νταήδες και τους κατρουλήδες του, με τα αλαζονικά ημιαγράμματα παιδάρια και τους μακιαβελικούς εργολάβους, αυτός ο θίασος συνοικιακού αναψυκτηρίου ε όχι! - δεν έχει την παραμικρή σχέση με την Αριστερά..."

Η αγανάκτηση του συνομιλητή μας -το δίκιο που τον έπνιγε- ήταν ιερό σχεδόν. Όταν έχεις αμούστακος βγει στην Αντίσταση, όταν έχεις φτύσει αίμα στη Μακρόνησο, όταν έχεις προκόψει στη ζωή με το κούτελο καθαρό, δίχως να εξαργυρώσεις τις θυσίες σου μα και χωρίς να αποκηρύξεις τα πιστεύω σου, πώς να το αντέξεις, στα ενενήντα σου, να σου ακκίζεται από τηλεοράσεως ο Κατρούγκαλος; Να σου πουλάει μαγκιά ο Πολάκης;

Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να εικάσουμε τους τίτλους εάν είχε επικρατήσει το Bremain αντί του Brexit. «Οι Βρετανοί δεν παρασύρθηκαν απ’ τις σειρήνες του λαϊκισμού!» θα θριαμβολογούσαν οι σχολιαστές. «Οπως το 1940 και σήμερα: Η Μάχη της Αγγλίας έκρινε το μέλλον της Ευρώπης» θα έγραφαν, αντιστεκόμενοι - ελπίζω - στον πειρασμό να τοποθετήσουν τη φωτογραφία του Ντέιβιντ Κάμερον πλάι σε εκείνη του Ουίνστον Τσόρτσιλ.

Μεταξύ των δεινών που καθημερινά επισωρεύει η διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ (με την ευγενική σύμπραξη των «κεντροδεξιών» Ανεξάρτητων Ελλήνων) είναι και η πλήρης απαξίωση της Αριστεράς.

Το δόγμα Μπαλτά εναντίον της αριστείας υλοποιείται με την κατάληψη περίοπτων θέσεων από ανθρώπους που ως μόνο τους προσόν προβάλλουν τη συμμετοχή στην «εξέγερση» του 2008 ή το γεγονός ότι οι παππούδες τους είχαν ίσως λάβει μέρος στην Εθνική Αντίσταση.

Στο βρετανικό Κοινοβούλιο, τα έδρανα της αντιπολίτευσης βρίσκονται αντίκρυ στα έδρανα της συμπολίτευσης. Οι βουλευτές είναι παραταγμένοι όπως οι αντίπαλες ομάδες στο βόλεϊ, με ένα μεγάλο τραπέζι αντί για δίχτυ ανάμεσά τους και τον προεδρεύοντα του Σώματος σε ρόλο διαιτητή. Ολοι μιλάνε από τις καρέκλες τους - υπερυψωμένο βήμα για τον αγορητή δεν υπάρχει.

Το αριστουργηματικό μυθιστόρημα «Το κιβώτιο» του Αρη Αλεξάνδρου αποτελεί - μεταξύ των άλλων - και μια αλληγορία για την Αριστερά στον Εμφύλιο: Ενα απόσπασμα επιλέκτων του Δημοκρατικού Στρατού διατάσσεται να μεταφέρει ένα σιδερένιο κλειδωμένο κιβώτιο από μια πόλη σε μια άλλη εν μέσω εχθρικών πυρών και πάσης φύσεως αντιξοοτήτων.

"Σταματήστε πιά να τον γλωσσοτρώτε τον Τσίπρα! Εγώ του είμαι ευγνώμων!"

Ο άνθρωπος που μας άφησε με την παραπάνω φράση όλους άναυδους δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την Αριστερά. Για την ακρίβεια βρίσκεται, ταξικά και ιδεολογικά, στους αντίποδές της. Ως δεξιός μέχρι το κόκκαλο συστήνεται. Τα επενδεδυμένα του συμφέροντα συμπίπτουν απολύτως με την πολιτική του θέση.