Είναι σοκαριστικά τα συμπεράσματα της έρευνας για την άγνοια των νέων ενηλίκων στις ΗΠΑ γύρω από το Ολοκαύτωμα. Το 63% της γενιάς Ζ και των millennials δεν έχει ιδέα ότι στο Ολοκαύτωμα δολοφονήθηκαν έξι εκατομμύρια Εβραίοι. Για την ακρίβεια, ένας στους τρεις θεωρεί ότι σκοτώθηκαν κάτω από δύο εκατομμύρια. Παράλληλα το 23%, σχεδόν ένας στους τέσσερις δηλαδή, πιστεύει είτε ότι το Ολοκαύτωμα είναι μύθος, είτε πως υπάρχουν στοιχεία υπερβολής στην παρουσίασή του, είτε δεν γνωρίζουν με ακρίβεια.

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στη φάση οικοδόμησης της θεσμικής μνήμης της Γενοκτονίας των Εβραίων της Ευρώπης, τονίζει μεταξύ άλλων η ιστορικός και μεταφράστρια, Οντέτ Βαρών - Βασάρ, που μίλησε στην “Αυγή” της Κυριακής, με αφορμή την αυριανή Διεθνή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος.

“Το σημαντικό είναι ότι η λειτουργία της Ημέρας Μνήμης πλέον πυροδοτεί πάρα πολλές εκδηλώσεις στην Αθήνα”, λέει, προσθέτοντας: “Φυσικά χρειάζεται ακόμη πολύς χρόνος, πολλή δουλειά και καλή θέληση, για να μπορέσουμε να πούμε ότι η μνήμη της Shoah έχει εγγραφεί οριστικά πια στη συλλογική μνήμη της ελληνικής κοινωνίας”.

Στην τελευταία έρευνα του οργανισμού ΔιαΝΕΟσις, που πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2018, μια από τις ερωτήσεις που τέθηκαν στους πολίτες ήταν αν οι Εβραίοι είναι «κάτι καλό» ή «κάτι κακό». Τα ποσοστά ήταν παρεμφερή: 38,9% και 37,4% αντιστοίχως. Σε σχέση μάλιστα με την έρευνα της προηγούμενης χρονιάς, το πρώτο ποσοστό ήταν κατά πολύ μειωμένο (τότε έφτανε το 44,4%) και το δεύτερο σχεδόν αναλλοίωτο (ήταν 37,9%).

Δύο προφανή ερωτήματα προκύπτουν. Τι έκαναν οι Εβραίοι το 2017 και έπαψαν να είναι «κάτι καλό» για το 5,5% των Ελλήνων; Και γιατί, διάβολε, στον 21ο αιώνα σχεδόν τέσσερις στους δέκα Ελληνες θεωρούν τους Εβραίους «κάτι κακό»;

...Ποιοι θρήνησαν το 1945 τους εξαφανισμένους γείτονές τους; Ποια μνημεία στήθηκαν; Ποιες τελετές έγιναν; Μόνη η κοινότητα, καθημαγμένη και ρακένδυτη πάλευε να ανασυστήσει την ύπαρξή της και να θρηνήσει τους νεκρούς της. Η πόλη, η κοινωνία, η χώρα ολόκληρη, αδιαφόρησαν. Κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους. Έκαναν πως δεν ήξεραν τι συνέβη, ποιος το έκανε, ποιος βοήθησε, ποιος προστάτευσε όταν άλλοι, πολλοί γκρέμιζαν, έκαιγαν, έκλεβαν, καταλάμβαναν τον χώρο και τα υπάρχοντα των πολλών απόντων και των λιγοστών παρόντων. Ο θρήνος άλλωστε ήταν ατομικός. Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι περίπου χρόνια, να φτάσουμε στο 1962 για να γίνει ένα μνημείο στη μνήμη των θυμάτων.