Η σημερινή κρίση δεν είναι απλά οικονομική. Είναι κυρίως κρίση πολιτική και ως τέτοια μόνο με πολιτικές λύσεις μπορεί να αντιμετωπιστεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι με μια πολιτική απόφαση μπορούμε να γυρίσουμε στην εποχή της αφθονίας αλλά ότι πρέπει να πάρουμε όλα εκείνα τα διαρθρωτικά μέτρα που θα αλλάξουν ριζικά το μοντέλο ανάπτυξης που έχουμε ακολουθήσει μέχρι σήμερα. Ένα μοντέλο που είναι και αναποτελεσματικό, και σπάταλο και, κυρίως, κοινωνικά άδικο.
Επειδή η λύση πρέπει να είναι πολιτική, χρειάζεται νηφάλιος πολιτικός διάλογος ανάμεσα σε πραγματικές εναλλακτικές προτάσεις και η επιλογή από τον λαό εκείνης ή εκείνων που θεωρεί πιο ενδεδειγμένες.

Τον τελευταίο καιρό ακούγονται από όλες τις πολιτικές πτέρυγες και όχι μόνο από έξαλλους αγανακτισμένους αλλά και από μάλλον νηφάλιους σχολιαστές ή πολιτικούς οι παρακάτω διαπιστώσεις:
α) Το μνημόνιο και η συνταγή της τρόικας ήταν λάθος γιατί η κρίση δεν ήταν μόνο ελληνική
β) Το μνημόνιο δεν θα σώσει ούτε την Ελλάδα ούτε την Ευρωζώνη
γ) Το μνημόνιο (και η κυβέρνηση Παπαδήμου) στηρίζονται από ακροδεξιούς
δ) Το μνημόνιο και οι απαιτήσεις για δέσμευση του Α. Σαμαρά συνιστούν βάναυση προσβολή της εθνικής κυριαρχίας και της ευρωπαϊκής παράδοσης σεβασμού των κρατών-μελών της Ευρώπης
ε) Το μνημόνιο εκπορεύεται από μια ανίσχυρη πολιτικά άνευρη, συντηρητική ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία

Ο Λεωνίδας έφερε στη πολιτική ζωή του τόπου την κουλτούρα του διαλόγου και της συνεννόησης. Κατάλαβε ότι οι δύο μεγάλες συμφορές που έζησε με δραματικό τρόπο (εμφύλιος και δικτατορία) δεν ήταν απλά μια ήττα της αριστεράς αλλά μια συμφορά για όλη την Ελλάδα. Είδε να χάνονται χιλιάδες άνθρωποι και μάλιστα οι καλύτεροι και οι εντιμότεροι: τα νιάτα και η διανόηση της 10ετίας του 40 στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές και τις εξορίες και μετά όταν η πολιτική και πολιτιστική Άνοιξη της 10ετίας του 60 έγινε Χαμένη Άνοιξη με την δικτατορία του 67.

Όλοι παρακολουθούμε αυτές τις μέρες δηλώσεις ανώνυμων και επώνυμων με συλλυπητήρια προς την οικογένεια του αδικοχαμένου μαθητή. Όλοι θλίβονται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τους συμμαθητές του. Πολιτικοί από όλο το φάσμα, δημοσιογράφοι, συνδικάτα άνθρωποι όλων των ηλικιών, μορφωτικών επιπέδων και επαγγελμάτων συμφωνούν ότι το να χάνει τη ζωή του ένας νέος άνθρωπος είναι και τραγικό και απαράδεκτο.