Όσο περνά η ώρα και βλέπω πιο ψύχραιμα τα πράγματα με τις καταλήψεις, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τα φρικιά (αντεξουσιαστές, που λέει ο λόγος) που κατέλαβαν τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ, ως αντίδραση στην έξωσης των φίλων τους από την επανακατάληψη της Βίλας Αμαλία, είχαν δίκιο. Απόλυτο δίκιο.
Γιατί έκαναν κατάληψη στα γραφεία του μοναδικού κόμματος που βρίσκονται κάπως απόκεντρα και δεν φυλάσσονται διαρκώς από καμιά διμοιρία ΜΑΤ. Επιπλέον δε επειδή τα φρικιά γνώριζαν ότι μέσα στα γραφεία της ΔΗΜΑΡ δεν θα τους περίμεναν τίποτε μποντιμπιλνταράδες με σημαίες – στειλιάρια.

Κατ’ αρχήν η ιστορία, που κόντεψε να χαλάσει στην ραστώνη του καλοκαιριού της ελληνικής κρίσης εν μεσώ της τυραννίας του χάους που ζούμε.
Κλιμάκιο του ΣΔΟΕ μετέβη στην Ύδρα για να κάνει φορολογικούς ελέγχους. Σε μια περίπτωση συνέλαβε (!) ηλικιωμένη γυναίκα(!) που έκανε δέκα παραβάσεις!!! Στη συνέχεια πολιορκήθηκε το αστυνομικό τμήμα όπου μεταφέρθηκε, κάτοικοι του νησιού χειροδίκησαν κατά ναυτικών του «Φλάινγκ Κάτ» που θα τη μετέφερε στον Πειραιά, η ακτοπλοϊκή εταιρεία περιέκοψε τα δρομολόγια προς το νησί, και τέλος μια ακόμη διμοιρία των ΜΑΤ μεταφέρθηκε στην Ύδρα για να συνεχίσει τους ελέγχους το ΣΔΟΕ.

Οι παλιότεροι φίλοι μου γνωρίζουν ότι ούτε με τις παρελάσεις (στρατιωτικές ή μαθητικές) τρελαίνομαι, ούτε με την μετατροπή τους σε πεδίο μίας ελάχιστα ομολογούμενης αντιπαράθεσης, αισθάνομαι ευτυχής.

Παρ’ όλα αυτά πήγα στην παρέλαση, στον Πειραιά, την Κυριακή. Αυτό είναι είδηση για κάποιον που κατά κανόνα πίνει τον καφέ του κάπου εκεί παραδίπλα , χαιρετώντας, μια τέτοια μέρα, φίλους και γνωστούς που περνάνε. Για κάποιον σαν και μένα που δεν ενθουσιάζεται από τα εμβατήρια, δεν χειροκροτεί ένστολους, συναινεί σιωπηλά με την κατά καιρούς επιλογή των παιδιών να παρελάσουν ή όχι (και των γονιών τους να τα χειροκροτήσουν ή όχι) και , φυσικά, δεν αντιλαμβάνεται μια μέρα όπως η 25η Μαρτίου, ως ημέρα καθέτων αντιπαραθέσεων.

Κατ’ αρχήν η είδηση. Η ΠΝΟ προγραμματίζει απεργιακές κινητοποιήσεις, διαμαρτυρόμενη - δικαίως- για τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις των ναυτικών. Η ναυτιλία γενικά, η ναυτεργασία ειδικότερα, συντηρώντας σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό και διαχρονικά την εθνική οικονομία διεκδικεί μία διακριτή αντιμετώπιση από την κυβέρνηση.

Από την άλλη πλευρά οι αγρότες. Η μη έγκαιρη μεταφορά αγροτικών προιόντων συνεπάγεται οικονομική καταστροφή για τους παραγωγούς.Οι αγρότες της Κρήτης μάλιστα θέτουν το ζήτημα ευθέως με επιστολή τους προς το δ.σ. της ΠΝΟ

Το πρωί συζητούσαμε για τη σημασία του δημόσιου χώρου, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, με τον φίλο και συνάδελφο Λάμπρο Τσουκνίδα. Παρασκευή και είχε μυρίσει (επιτέλους) άνοιξη. Το απόγευμα στο facebοok, σε μια σπάνια για μένα κρίση σχετικού «κολήμματος», συνομιλούσα με ένα φίλο για τη σημασία της υπό όρους εμπορικής αξιοποίησης, «ως ασπίδα προστασίας», χώρων όπως ο παλιός σταθμός του ΟΣΕ που παραχωρείται πλέον στο δήμο Πειραιά. Φόβοι ότι μπορεί να μετατραπεί σε άλλη μία πανάκριβη καφετέρια, φόβοι ότι αν δεν υπάρξει (και) λελογισμένη εμπορική χρήση θα τον (ξανα)φάνε τα ποντίκια.

Η υπόθεση είναι σχετικά γνωστή, αλλά δημιουργεί σημαντικά ερωτήματα. Γράφτηκε στο Portnet.gr και αλλού, απασχόλησε τις Αντιπεριφέρειες Πειραιά και Νήσων, το δημοτικό συμβούλιο Πειραιά, αποτελεί αντικείμενο κοινής ερώτησης δέκα βουλευτών της Α’ και της Β’ Πειραιά και είναι οπωσδήποτε ένα θέμα που (κυριολεκτικά) βρωμάει. Η ΕΥΔΑΠ αποφάσισε να μεταφέρει τη λυματολάσπη της Ανατολικής Αττικής στην Ψυτάλλεια. Με το έτσι θέλω.

Υπάρχει η κλειστοφοβική και η ανοιχτή. Η "κολλημένη" κι εκείνη που ψάχνεται. Η θλιβερή κι εκείνη που προσπαθεί να απαντά στις σύγχρονες ανάγκες. Υπάρχει η κομμουνιστογενής και η ευρωπαιστική. Η ολιστικής αντίληψης και η μεταρρυθμιστική. Υπάρχουν πολλές και όντως δεν αθροίζονται. (Αν και κατά την ταπεινή μου άποψη εκείνη του ΚΚΕ - φοβάμαι κι εκείνη κάποιων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ- δεν μπορεί επαξίως τον όρο Αριστερά να φέρει. Απολύτως συντηρητικές απόψεις, συνειδητά ή ασυνείδητα, υπηρετούν). Για την Αριστερά, φυσικά, ο λόγος. Στις παραπάνω διαιρέσεις -και σε πάρα πολλές άλλες που θα μπορούσε να προσθέσει κανείς - πιστεύω ότι θα έπρεπε να προσθέσουμε και μία η οποία αφορά στο πως αντιλαμβάνεται κανείς την απάντηση των προβλημάτων.

Ορισμένες παρατηρήσεις σχετικά με την συζήτηση (για την δήθεν «κρίση») για την στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς έναντι της κυβέρνησης. Όσοι επέμεναν κατά την συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς την περασμένη Πέμπτη να δοθεί ψήφος ανοχής («παρών») απ’ τους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση του Λ. Παπαδήμου, είναι σχεδόν οι ίδιοι που επέμεναν να υπερψηφιστεί η όποια κυβέρνηση θα προέκυπτε απ’ τις εν εξελίξει τότε ζυμώσεις, την προπερασμένη Δευτέρα το βράδυ! Μια κυβέρνηση που παραλίγο θα ήταν κυβέρνηση Πετσάλνικου, ή και κυβέρνηση Κακλαμάνη!

Για να το πω κομψά, σκοτίστηκα για τις παρελάσεις. Έχω ξαναγράψει ότι οι μαθητικές παρελάσεις (που μόνο στην Ελλάδα και στην Τουρκία γίνονται), αποτελούν ακραία μιλιταριστική τακτική διαπαιδαγώγησης και θα έπρεπε να καταργηθούν. Είμαι υπερήφανος που δεν παρέλασα ποτέ ως μαθητής, αν και αριστούχος – τα πλεονεκτήματα του να είσαι κοντός. Θυμάμαι βέβαια πάντοτε με νοσταλγία τα εφηβικά φλερτ, που σηματοδοτούσαν την έναρξη της χρονιάς. Τα ραντεβού μετά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και στην συνέχεια, τα εαρινά ερωτικά σκιρτήματα μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

«Ακόμη κι όταν δεν ήμασταν δικοί του , ήταν δικός μας». Το είχα γράψει σ’ ένα συλλογικό τόμο που επιμελήθηκα πριν 11 χρόνια («Εκεί γύρω στα 40», εκδ. Ελληνικά Γράμματα) κι αποτύπωνε όσα ένοιωθα για τον Λεωνίδα Κύρκο το μακρυνό 1980,

μετά την πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία που επιχειρήσαμε (μπλοκ της Β’ Πανελλαδικής όπου συμμετείχα, αριστεριστές, αναρχικοί, αυτόνομοι και μέλη του Ρήγα Φεραίου που διαφώνησαν στην πράξη με την επίσημη «γραμμή»). Η πορεία είχε αφήσει πίσω της νεκρούς την Κανελλοπούλου και τον Κουμή κι εμάς αντιμέτωπους με την μομφή του «προβοκάτορα». Το ΠΑΣΟΚ λίγο πριν την πρώτη άνοδο του στην εξουσία δεν καθυστέρησε καθόλου στην υιοθέτηση της συγκεκριμένης επιχειρηματολογίας, που πρώτο το ΚΚΕ κι από κοντά η ΚΝΕ λανσάρισε.

Την Τετάρτη 6 Ιουλίου, είχε προγραμματιστεί, εδώ και δυο τουλάχιστον μήνες, η παρουσίαση του βιβλίου μου «Σκιές στα νερά». Καθώς η φανταστική αυτή ιστορία περιγράφει μια εφιαλτική Ελλάδα του 2022 (υποτίθεται μετά την κρίση και την κατάρρευση) και εκτυλίσσεται κυρίως στον Πειραιά και το λιμάνι του, σκέφτηκα ότι καλύτερος χώρος για να παρουσιαστεί θα ήταν ακριβώς κάπου στον Πειραιά. Επέλεξα το «Un Nuevo Mundo», που ο φίλος ιδιοκτήτης του Νίκος Σαρίκας, ευχαρίστως και πολύ ευγενικά το προσέφερε, όχι μόνο για τον συμβολισμό του ονόματος του συγκεκριμένου μπαρ («ένας νέος κόσμος»), αλλά και γιατί τηρούσε και τηρεί τις προδιαγραφές που είχα στο μυαλό μου για την εκδήλωση

Έχω κάποιους φίλους, φιλελεύθερους αστούς θα τους χαρακτήριζα, ως «δεξιούς» θα τους ανέφερε η τυπική πολιτική γεωγραφία της χώρας, που ως καλλιεργημένοι άνθρωποι δεν ένοιωσαν ποτέ άνετα με τους μηχανισμούς του βασικού κόμματος του χώρου τους, την ΝΔ. Με την ανάδειξη στην ηγεσία της ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη, στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, οι φίλοι μου αυτοί στράφηκαν προς την ΔΗΑΝΑ του Κ. Στεφανόπουλου, για να επαναπροσεγγίσουν το ‘90 – ‘93 την κυβερνώσα τότε ΝΔ. Στην συνέχεια, έφυγαν για την πολλά υποσχόμενη ΠΟΛΑΝ του Αντώνη Σαμαρά, ακολούθως φλερτάρισαν με το ΚΕΠ του Δημήτρη Αβραμόπολου και τους «Φιλελεύθερους» του Στέφανου Μάνου, επέστρεψαν όταν η προοπτική της εξουσίας ήταν ορατή στην ΝΔ και τώρα κάποιοι παρακολουθούν από κοντά τα τεκταινόμενα περί την Ντόρα Μπακογιάννη και την «Δημοκρατική Συμμαχία».