Το ηθικό πλεονέκτημα στην πολιτική θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κάτι σαν τον «πρότερο έντιμο βίο» στα δικαστήρια. Όταν στα δικαστήρια αναγνωρίζεται, ως ελαφρυντικό, ο πρότερος έντιμος βίος ενός κατηγορουμένου, αυτό επισύρει μικρότερη ποινή.

Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι δεν αποτελεί απόδειξη αθωότητας αφού δεν αξιολογείται ο πρότερος έντιμος βίος προκειμένου να κριθεί η πιθανή ενοχή αλλά μόνον στην περίπτωση της καταδίκης, συνυπολογίζεται για το ύψος της ποινής, μόνο.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι και ο γενικά έντιμος άνθρωπος μπορεί να διαπράξει κάποιο αδίκημα και εφόσον αυτό το διαπιστώσουμε, είμαστε πιο επιεικείς στο μέγεθος της καταδίκης του.

Όταν κάποιος συμμετέχει από καιρό σε ένα κόμμα, έχει συνήθως την άνεση να ανήκει στην πλειοψηφία ή στην μειοψηφία του κόμματος (αυτό ισχύει για τα περισσότερα κόμματα που δεν είναι μονολιθικά). Όταν όμως αποφασίζει να ενταχθεί κάποια στιγμή σε ένα κόμμα, σχεδόν πάντα, έλκεται από την πλειοψηφούσα άποψη του κόμματος στο οποίο προτίθεται να ενταχθεί. Πολύ δύσκολα αποφασίζει να ενταχθεί σε ένα κόμμα με του οποίου την κυρίαρχη άποψη διαφωνεί αλλά τον συγκινεί μία μειοψηφούσα τάση σε αυτό. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για έναν που προέρχεται από ένα άλλο κόμμα και μετακινείται, και κάπως λιγότερο για κάποιον που εντάσσεται για πρώτη φορά σε κόμμα.

Η απόφαση για το σταυρό προτίμησης πιστεύω πως είναι μια πολύ αρνητική εξέλιξη, ειδικά για το εγχείρημά της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης. Κατʼ αρχήν, είναι πολύ άκομψο μεταξύ εταίρων να γίνονται μονομερείς κινήσεις που, πέραν των άλλων, αλλάζουν τους όρους αυτής της υπό διαμόρφωση συμμαχίας. Αλλά, αυτό ας το προσπεράσουμε...

Η βασική λειτουργία της Ειδικής Γραμματείας Επιθεώρησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας περιορίζεται στις επιθεωρήσεις στο περιβάλλον (σε κάθε δραστηριότητα, δημόσια ή ιδιωτική, για τη λειτουργία της οποίας απαιτείται –και- περιβαλλοντική αδειοδότηση), την ενέργεια (μόνον στον έλεγχο του θεσμού των Πιστοποιητικών Ενεργειακής Απόδοσης των κτηρίων), στη δόμηση (εποπτεία του θεσμού των ελεγκτών δόμησης) και στα αυθαίρετα (σε συνεργασία με τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις).

Η γενική αντίληψη πάνω στην οποία στηρίχθηκε η δουλειά μου ξεκινούσε με την παραδοχή ότι οι έλεγχοι αποτελούν εργαλείο προστασίας του περιβάλλοντος, αλλά, ταυτόχρονα, είναι και αναπτυξιακό εργαλείο.

Οι ενεργειακές εξελίξεις στον κόσμο, έχουν επηρεαστεί τα τελευταία χρόνια από το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την απειλούμενη κλιματική αλλαγή. Από τη μια, έδωσαν μια μεγάλη ώθηση στις ΑΠΕ, αλλά, μετά το ατύχημα στο Τσερνομπίλ, και οι εταιρείες παραγωγής πυρηνικής ενέργειας επανήλθαν στο προσκήνιο, προβάλλοντας την τεχνολογία αυτή ως «καθαρή», σε σχέση με την κλιματική αλλαγή.
Υπάρχει μια προώθηση και των δύο αυτών μορφών ενέργειας, με περισσότερο ευνοημένες τις ΑΠΕ. Προωθήθηκαν επίσης και πολλά συστήματα εξοικονόμησης ενέργειας, ιδιαίτερα στη βιομηχανία και την κατοικία.

Ούτε η θητεία της προηγούμενης κυβέρνησης έληξε, ούτε καταψηφίστηκε.
Εκλογές έγιναν επειδή υπήρχε η διάχυτη αμφισβήτηση ότι, ενώ υπήρχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεν υπήρχε αντίστοιχη πολιτική και κοινωνική. Επειδή οι εκλογικοί συσχετισμοί του 2009 δεν μπορούσαν να δώσουν μια κυβέρνηση με όλες αυτές της εγγυήσεις αντιπροσωπευτικότητας.
Υπήρχε, δηλαδή, ένα ουσιαστικό πολιτικό πρόβλημα και όχι ένα στενά κοινοβουλευτικό. Υπήρχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δεν στηριζόταν σε μια αντίστοιχη πολιτική και κοινωνική.

Ο δημόσιος χώρος ανήκει σε όλους και σε κανέναν. Καμία ομάδα, στο όνομα καμιάς διεκδίκησης, καμιάς πρωτοπορίας, κανενός «δίκιου», δεν δικαιούται να τoν οικειοποιείται. Αυτό είναι «αξίωμα με χαρακτήρα εντολής», όπως θα έλεγε και ο Αρισστομένης Προβελέγγιος (Για τους Έλληνες η ‘πόλις’ είναι πριν απ’ όλα μια ηθική ένωση, η οποία όμως μπορεί, όπως συνέβη στο Β’ Μηδικό πόλεμο, να επιζήσει της καταστροφής του άστεος και της οποίας η ενότητα έχει υλικό σύμβολο το ‘Πρυτανείο’. Βάση της ενότητας αυτής δεν είναι μόνον η κοινή καταγωγή αλλά η ταυτότητα των νόμων, των εθίμων, των σκέψεων» (Οι Ελληνικές πόλεις κινδυνεύουν, 1957).

Όλες αυτές τις μέρες που γίνονται οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, με τον τρόπο που εξελίσσεται η κατάσταση, δηλαδή χαλαρά και χωρίς εντάσεις, δεν δόθηκε έδαφος σε κουκουλοφόρους και άλλους προβοκάτορες.
Τους έβαλαν σε μεγάλη αμηχανία.
Οποιαδήποτε «παρέμβασή» τους, έτσι στην ψύχρα, θα τους εξέθετε ανεπανόρθωτα. Δεν θα είχαν κανέναν συμπαραστάτη, από αυτούς δηλαδή που σε κάθε ανάλογη περίπτωση θα έσπευδαν να τα φορτώσουν, κυρίως, στην αστυνομία και να τους αφήσουν ...απερίσπαστους στο έργο τους.

Σκληρός και αυτοπειθαρχημένος λαός οι Ιάπωνες, δύσκολα αφήνονται στο να εκδηλώσουν δημόσια τα συναισθήματά τους. Σε μία από τις πολλές δραματικές εικόνες που μετέδωσαν τα μέσα ενημέρωσης από την Ιαπωνία τις ημέρες αυτές, είδαμε και έναν Ιάπωνα να κλαίει! Ποιος ήταν αυτός και γιατί έκλαιγε;

Σε διάφορα σημεία της ανατολικής παράκτιας ακτής, έχουν χτιστεί μεγάλα φράγματα για να αναχαιτίσουν το αναμενόμενο τσουνάμι. Στα φράγματα αυτά υπάρχουν κάποια ανοίγματα-θύρες για τη ναυσιπλοΐα. Οι θύρες αυτές θα πρέπει να κλείνουν αμέσως μετά από έναν μεγάλο σεισμό και μια προειδοποίηση για τσουνάμι

Την ώρα που έχουμε τρεις δολοφονημένους από εμπρησμό, έχουμε και μια προσπάθεια επιμερισμού των ευθυνών για την πράξη αυτή και στον εργοδότη της τράπεζας. Προβάλλεται ως ενοχοποιητικό στοιχείο γι’ αυτό η εργασιακή πίεση να μην απεργούν γενικά, αλλά και το γεγονός ότι μια τέτοια μέρα, με μια μεγάλη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, δεν έκλεισε το κατάστημα και έτσι εκτέθηκαν οι εργαζόμενοι σε αυτόν το κίνδυνο.

Στην Ελλάδα, πολλά από τα «καλά» της που προβάλλουμε, είναι πολύ συχνά, αποτέλεσμα καθυστέρησης και όχι επιλογής. Δεν «επιλέξαμε» την βιομηχανοποιημένη κτηνοτροφία όχι για λόγους οικολογικής ευαισθησίας αλλά γιατί δεν φτάσαμε στο επίπεδο αυτό και έτσι δεν μας χτύπησε ιδιαίτερα η νόσος με τα κοτόπουλα ή τις τρελές αγελάδες. Δεν είχαμε μεγάλη βιομηχανική ρύπανση, όχι επειδή εφαρμόσαμε αντιρρυπαντικά μέτρα, αλλά γιατί δεν «καταφέραμε» να αναπτύξουμε τη –βαριά- βιομηχανία. Αυτό συνέβη και σε πολλούς άλλους τομείς, αλλά η χαμηλή ανάπτυξη της βιομηχανίας μας προστάτευσε από πολλά δεινά στο περιβάλλον.

Το 2009 κλείνει με πολλά και ποικίλα θέματα σε εξέλιξη. Κλείνει και ως έτος Δαρβίνου, 200 χρόνια από τη γέννησή του και 150 από την επίσημη διατύπωση της θεωρίας του που σηματοδοτήθηκε από την έκδοση του βιβλίου του «Η καταγωγή των ειδών» (1859). Στη διάρκεια της χρονιάς αυτής γράφτηκαν πολλά κείμενα, έγιναν αφιερώματα, ημερίδες, διαλέξεις. Εκδόθηκαν και κάποια βιβλία.

Το πλέον σημαντικό, όμως, γεγονός της χρονιάς πιστεύω ότι ήταν η έκδοση του βιβλίου του Κώστα Κριμπά, «Δαρβινισμός και η ιστορία του έως τις μέρες μας» (εκδ. Ωκεανίδα, 2009, 931 σ.).