Η συνηγορία της κ. Λαγκάρντ στη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων δεν είναι καινούργια εξέλιξη. Ηταν η θέση της ίδιας και του ΔΝΤ εξαρχής. Το ενδιαφέρον είναι ότι την επαναβεβαιώνει παίρνοντας το χρίσμα της προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Είναι θετικό, αρκεί να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει και ποια είναι τα όριά του – ώστε να μην τρέφουμε μεγάλες ελπίδες. Κι άλλες φορές μάς χάιδευαν τα αυτιά διάφοροι ισχυροί αξιωματούχοι (Γιούνκερ, Μοσκοβισί κ.ά.) και προσγειωνόμασταν απότομα όταν διαπιστώναμε ότι δεν αποφασίζουν αυτοί...

Τι ακριβώς ανακοινώθηκε την περασμένη Τρίτη, υπό τον τίτλο «μόνιμα μέτρα ελάφρυνσης» κ.λπ.; Ανακοινώθηκε η ανατροπή της οικονομικής στρατηγικής, υπέρ μιας κοντόθωρης εκλογικής τακτικής. Εξηγούμαι: Βασικό συστατικό στοιχείο του κυβερνητικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση ήταν το απόθεμα που έχει σχηματιστεί: Τα 16 δισ. που μας έχουν δώσει οι Ευρωπαίοι ως ασφάλεια για το χρέος και τα σχεδόν 11 δισ. που έχουν συγκεντρωθεί με τη μορφή υπερπλεονάσματος και (σε σύνολο 13 δισ.) διατηρούνται ανέπαφα στα κρατικά ταμεία. Από αυτό το απόθεμα, κρίσιμη είναι η διαχείριση των 11 δισ. – τα άλλα είναι κλειδωμένα από τους δανειστές. Ποιες ανάγκες πρέπει να καλυφθούν από αυτά;

Η αποχώρηση του ΔΝΤ από την ομάδα εποπτείας της ελληνικής οικονομίας έπρεπε από καιρό να είναι βασικός στόχος της χώρας στην πορεία σταδιακής απεμπλοκής από τα μνημόνια. Στην πραγματικότητα, από την εποχή του 2010, όταν συμφωνήθηκε το πρώτο Μνημόνιο, η συμμετοχή του ΔΝΤ στην ομάδα των δανειστών δεν ήταν ούτε αναγκαία ούτε φυσιολογική.

Και ξαφνικά, η διαρροή ενός διαλόγου Τόμσεν-Βελκουλέσκου έγινε το κυρίαρχο θέμα στην ελληνική πραγματικότητα. Δεν μάθαμε κάτι που δεν ξέραμε, παρόλα αυτά επιβεβαιώθηκε ότι ο σκληρότερος των θεσμικών πιστωτών δεν έχει σκοπό να κλείσει τα μάτια λόγω προσφυγικού.