Διαβάζω σήμερα στο ΒΗΜΑ την συνέντευξη του ΓΑΠ και καταλαβαίνω, γιατί αυτή η κυβέρνηση, με μαθηματική ακρίβεια θα αποτύχει.

Το ξέρετε ότι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, σ’αυτό το site στήριξα την ανάγκη εκλογής της, την ανάγκη συνεργασίας της αριστεράς με την κυβέρνησή του. Πάντα ήμουν και συνεχίζω να είμαι υπέρ της ιστορικής αναγκαιότητας της κεντροαριστεράς. Και όμως, οι αμφιβολίες μου αρχίζουν να αποκτούν περίγραμμα, να γίνονται περισσότερο από σαφείς και να με οδηγούν στο απαισιόδοξο συμπέρασμα.

“....Οι αγρότες είναι σε απόγνωση δήλωσε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, καλώντας την κυβέρνηση να πάψει να υποτιμά τις κινητοποιήσεις.

«Αν συνεχίσει έτσι η κυβέρνηση, πολύ σύντομα θα βρεθούμε μπροστά σε μια κοινωνική έκρηξη που δεν θα έχει τη δυνατότητα να τη διαχειριστεί» κατέληξε...” (in.gr, 22.1.2010)

Με εξέπληξε η παραπάνω δήλωση Τσίπρα.

Τελικά δεν είναι και τόσο αριστεριστής όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν οι πούροι εκφραστές της ΑΠ.

Την Κυριακή, συνεδριάζει το υπουργικό συμβούλιο για να συζητήσει τις προτάσεις Ραγκούση για τον Καποδίστρια ΙΙ που αφορά την νέα διοικητική δομή της περιφερειακής αυτοδικοίκησης, αλλά και τον νέο εκλογικό νόμο, την ιδιότυπη εφαρμογή του Γερμανικού μοντέλου στην ελληνική πραγματικότητα.

Ηδη τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν εκφράσει τις διαφωνίες τους πρίν ακόμη δούνε την πρόταση. Διαφωνούνε όλοι.

Η Αριστερά ξαναθυμήθηκε την πάγια θέση της για απλή και άδολη αναλογική και έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ –με όσες ενστάσεις έχει κανείς για την τοποθέτησή του στην αριστερά- σπεύσαν να καταδικάσουν την νέα πρόταση σαν μια νέα προσπάθεια καλπονοθείας.

Ακούγοντας τις δηλώσεις Παπανδρέου, συμφώνησα και οργίσθηκα για το σύνολο των διαπιστώσεων που έκανε.

Αλλά έμεινα με την αίσθηση ότι ήταν απλώς διαπιστώσεις. Θαρραλέες διαπιστώσεις, δεν λέω, αλλά διαπιστώσεις.

Στο τέλος έμεινε, ένα πρόγραμμα σύμφωνο με τις πιο συντηρητικές απόψεις.

Φόροι, όσο και αν με άγχος κάθε στιγμή έγινε προσπάθεια να δικαιολογηθούν ως μέτρα καταπολέμησης της φοροδιαφυγής ή περιστολής της κακοδιοίκησης ή μέτρα αναδιανομής.

Όλα αυτά ήταν σωστά αν μιλούσαμε για το πώς δεν θα επαναλάβουμε στο μέλλον τα μεγάλα σφάλματα.

Πριν μερικές ημέρες, η τηλεόραση έπαιζε σε όλα τα κανάλια την αθλιότητα των μεγαλογιατρών του Κολωνακίου, με φορολογικές δηλώσεις, που κακώς δεν επενέβη αυτοβούλως η κοινωνική πρόνοια να τους συνδράμει με το επίδομα που δίνει στους απόρους.

Τρεις μέρες κράτησε αυτό το θέαμα.

Τρεις μέρες, όσο κρατούν όλες οι μετρήσεις της AGB τα θέματα σε υψηλή ακροαματικότητα.

Την τέταρτη μέρα, γέμισαν οι οθόνες γιατρούς, όχι για να δηλώσουν συγνώμη για την κοινωνική αναλγησία τους, για την φοροδιαφυγή τους, αλλά για να μας εξηγήσουν γιατί πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουμε το εμβόλιο για τον Η1Ν1.

Με σοκάρει η αγωνιστική καφρίλα του ΚΚΕ, με τρομάζει η «άρνηση του Ολοκαυτώματος» το οποίο περνάει η Ελληνική Οικονομία, όχι μόνο από την αναιδή βλακεία του «τιμημένου», αλλά και από την «ελαφρά συμπόρευση» με την «επιστημονική εκτίμησή» του και των άλλων «επιστημόνων» του ΣΥΡΙΖΑ.

Οχι ρε λέει, δεν υπάρχει καμία κρίση. Επίτηδες φουσκώνουν, ως γνωστόν, τα ελλείμματα και το μέγεθος της ύφεσης, για να περάσουν πιο εύκολα το χτύπημα της εργατική τάξης.

Πόσο θα κρατήσει ακόμη αυτό το παιχνίδι;
Η παρέμβαση Παπουτσή, συζητήθηκε αυτές τις μέρες περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στις παρέες.
Σωστά η λάθος;
Να τηρηθεί η προεκλογική υπόσχεση ή να δοθεί ο τόνος της κρίσιμης κατάστασης;
Αντεπίθεση του Βαθέως ΠΑΣΟΚ, μέσα από την ιστορική συμμαχία του με την γραφειοκρατία ή δάκτυλος για να χτυπηθεί η δημοσιουπαλληλία όπως απαιτεί ο «λαϊκισμός».
Με ποιους συμμάχους εντέλει θα γίνει η πορεία της εξόδου από την κρίση.

Δεν με ενδιαφέρει αν θα γίνει η διαδήλωση κατά της τρομοκρατίας, που έχει προτείνει η ΑΠ στην ΠΓ του ΣΥΝ.

Με ενδιαφέρει σφόδρα όμως, η απάντηση που θα έχει η πρόταση της Α.Π. από τα όργανα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Είμαι περίεργος να δώ ποιό «σταυρόλεξο» δικαιολογιών θα χρησιμοποιήσουν. Είναι ευρηματικοί οι αριστεροί , δυστυχώς, σ’αυτά, είναι ευρηματικοί σε δικαιολογίες που εκτρέπουν ή διακόπτουν «ενοχλητικούς» διαλόγους, όταν χρειάζεται να αναμετρηθούν με τα δόγματα και την ιστορική κληρονομιά τους

Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ αυτή την περίοδο, κρατάω την ανάσα μου, περιμένοντας να δω πως θα τα πάει η νέα κυβέρνηση. Πως θα τα πάει η χώρα για την ακρίβεια.

Ο φόβος μου, πρίν τις εκλογές, αλλά ταυτόχρονα και η «πρόκληση» , διέβλεπαν ότι θα καλούμασταν να πάρουμε θέση στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης που περνάει η χώρα.

Η γνώμη μου ήταν να είμαστε –σε μια τέτοια περίπτωση- μέρος του σχεδίου και περίμενα, όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι, ότι τα αποτελέσματα των εκλογών, θα πίεζαν σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Ανησύχησα , όταν άκουσα την Αλέκα Παπαρήγα , να προσεγγίζει το ερώτημα με τον ίδιο τρόπο που το είδα και εγώ.

Συμφωνώ μαζί της, ότι το στοιχείο που αξίζει να επισημάνουμε, είναι ότι για πρώτη φορά, από το 74, ο κορμός μιας κυβέρνησης, δεν είναι το πολιτικό προσωπικό της γενιάς του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης, αλλά άνθρωποι που σε καμμία περίπτωση δεν μας θυμίζουν υπαρκτά ρεύματα και τάσεις της πολιτικής συζήτησης, στην μεταπολίτευση.

Το ξέρω, ότι δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια, στα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Δεν υπήρχε χρόνος, δεν υπήρχαν υλικές προϋποθέσεις, δεν υπήρχε ομοθυμία και ομοψυχία για να κάνουν το αποφασιστικό βήμα.

Όμως τείνω να πιστεύω όλο και περισσότερο μέσα μου, ότι δεν υπήρχε κατά βάθος και η διάθεση.

Είναι η «κάποια ηλικία» την οποία έχουν πλέον τα περισσότερα στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς; Είναι η θολή στρατηγική της; Είναι τα «κρατήματα» που η ιστορική της σχέση με την υπόλοιπη «κομουνιστοαναφορική» αριστερά, επιβάλει;

Όλα είναι.

Μια πρώτη ματιά , διακρίνει ομοιότητες αλλά και διαφορές.

Δεν είναι μόνο η «επανίδρυση», αλλά και η συνάφεια που έχουν οι έννοιες «κράτος» και «δημοκρατία».

Ταυτόχρονα είναι σαφής η διαφορά, που περιέχουν οι δύο έννοιες, σε ότι αφορά το υποκείμενο των «επανιδρύσεων».

Το κράτος –με την έννοια των μηχανισμών- το επανιδρύεις από τα πάνω, την δημοκρατία όμως, δεν είναι ικανό κάτι τέτοιο μόνο. Χρειάζεται να αλλάξουν πράγματα και από τα κάτω.