Τα προβλήματα της χώρας αντιμετωπίζονται με εθνική συνεννόηση και όχι με τη λογική «φύγε εσύ, έλα εσύ». Ούτε βεβαίως με «μεσσιανισμούς», αυτούς τους έχει πληρώσει η χώρα. Ότι ο νέος φορέας της κεντροαριστεράς δεν είναι στρατηγικός σύμμαχος, αλλά ιδεολογικός αντίπαλος της ΝΔ. Ότι αν αναζητά δεκανίκια σε μία νέα κυβέρνηση της ΝΔ, εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να παίξουμε αυτόν τον ρόλο. Και θα τον ρωτούσα γιατί αν και ήταν τολμηρός ως βουλευτής σε διάφορα θέματα όπως στο σύμφωνο συμβίωσης, ως αρχηγός της ΝΔ δείχνει δέσμιος βαθιών συντηρητικών πολιτικών της παραδοσιακής δεξιάς του κρατισμού και των πελατειακών σχέσεων.

...Αφού λοιπόν καταλάγιασε ο κουρνιαχτός από τις εκλογές για τον επικεφαλής του νέου φορέα της κεντροαριστεράς, θεωρώ χρήσιμη μια συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο τα βιώματα του παρελθόντος επηρεάζουν τις πολιτικές αποφάσεις του σήμερα. Γιατί, εκτός των άλλων, αν κάτι επηρέασε αυτές τις εκλογές, ήταν και η επιθυμία ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας να αντισταθεί στην ισοπέδωση των επιτευγμάτων της μεταπολίτευσης. Εδώ προστίθεται και η επιθυμία για συνέχεια (ή ο φόβος για την ανατροπή μιας γνώριμης κατάστασης), όπως εκφράστηκε από τους υπόλοιπους συντελεστές της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Εν τέλει, η Φώφη Γεννηματά εκλέχθηκε ως καταλληλότερη εκφραστής ενός διπλού μηνύματος που λέει «Σεβόμαστε το παρελθόν μας - Συνεχίζουμε την κοινή μας προσπάθεια».

Σέβομαι το ΠΑΣΟΚ και την ιστορία του, ταυτοχρόνως όμως τονίζω ότι οι πολίτες της κεντροαριστεράς επαναδραστηριοποιήθηκαν για μια σύγχρονη προοδευτική παράταξη που θα απευθύνεται στο παρόν και στο μέλλον. Το όνομα του νέου φορέα θα πρέπει να καλύπτει το ευρύ φάσμα της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου και της ανανεωτικής αριστεράς. Να είναι ακόμη πιο ευρύ από το «Δημοκρατική Συμπαράταξη». Για αυτό με δεδομένο ότι η συζήτηση άνοιξε, η δική μου πρόταση είναι μία ονομασία με βαθύτερο πολιτικό περιεχόμενο, όπως Δημοκρατικό Κόμμα ή εναλλακτικά Προοδευτική Παράταξη. Σε κάθε περίπτωση οι αποφάσεις θα ληφθούν στο Συνέδριο.

Ανήκω στη ΔΗΣΥ και στο πενταμελές συντονιστικό όργανο Πελοποννήσου. Αφιερώνω τον χρόνο μου στην πολιτική αναδιοργάνωση του μεγάλου δημοκρατικού φορέα με κάθε ενεργό τρόπο που δύναμαι ως εθελοντής και μου ζητηθεί. Επιθυμώ να έχω ένα σπίτι στην Ελλάδα, όπως το έφτιαξα με τους συνιδρυτές στην άλλη μου πατρίδα, την Ιταλία: το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ.

Με μια αιφνιδιαστική και αυθαίρετη κίνηση η κα Γεννηματά και ο κος Θεοδωράκης ονοματοδότησαν τον υπό ίδρυση νέο φορέα της κεντροαριστεράς ως «Κίνημα Αλλαγής». Φαίνεται πως η μεταξύ τους συνεννόηση, την οποία εξάλλου συνομολόγησαν στο προεκλογικό debate, καλά κρατεί. Ταπώνουμε τον Ανδρουλάκη, φτύνουμε τον Καμίνη, σέρνουμε τον Παπανδρέου, περιφρονούμε τον Θεοχαρόπουλο, κλπ, και κυρίως αγνοούμε επιδεικτικά 211 χιλιάδες πολίτες που προσήλθαν στις κάλπες. Έτσι για να ξέρουμε ποιος κάνει κουμάντο.

‘Όλα πλέον δείχνουν, ότι δρομολογήθηκε σε ασφαλείς ράγες η προσπάθεια για την κομματική συγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου. Προτάθηκε ως και το όνομα του νέου κόμματος, που θα φέρει το νέο σχήμα τουλάχιστο μέχρι το πρώτο του συνέδριο: Κίνημα Αλλαγής.

Την πρόταση ονοματοθεσίας, εν τούτοις, δεν την θεωρώ την καλλίτερη και ελπίζω ότι στο συνέδριο θα γίνει η απαιτούμενη διόρθωση. Η επιφύλαξή μου δεν είναι γλωσσική αλλά ιδεολογική και κατά τούτο πολιτική.

Oι αποφάσεις για το νέο φορέα, όπως και η ονομασία, πρέπει να λαμβάνονται με συλλογικές διαδικασίες και να είναι αποτέλεσμα μιας ευρύτερης διαβούλευσης στην πορεία προς το Συνέδριο και όχι μονομερών συμφωνιών που λαμβάνονται σε επίπεδο κορυφής χωρίς ούτε καν την απαραίτητη συνεννόηση μεταξύ κομμάτων, κινήσεων και υποψηφίων που συμμετέχουν στο εγχείρημα. Είναι ευθύνη όλων μας να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των πολιτών και οι διερ­γα­σί­ες να οδηγήσουν σε έναν ισχυρό φορέα με στόχο την αλλαγή των πολιτικών συσχε­τι­σμών στην χώρα.

Το προπερασμένο Σάββατο, την παραμονή της ψηφοφορίας που θα επέλεγε την ηγεσία της Κεντροαριστεράς, είχα γράψει ότι όσο μεγαλύτερη η προσέλευση στις κάλπες, τόσο μικρότερη θα είναι η επιρροή των μηχανισμών στη διαμόρφωση του αποτελέσματος. Επεσα έξω.
Ξεπερνώντας τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις και παρά την ταλαιπωρία, 210.000 άνθρωποι έσπευσαν να ψηφίσουν, αλλά η τεράστια διαφορά ανάμεσα στη Φώφη Γεννηματά και τον Νίκο Ανδρουλάκη αφενός, και αφετέρου τον Γιώργο Καμίνη και τον Σταύρο Θεοδωράκη, δεν μπορεί να αποδοθεί σε χειραγώγηση από τα κομματικά στελέχη. Δεν ξέρω τι θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι στις εκλογές, όποτε γίνουν, αλλά στη συγκεκριμένη αναμέτρηση ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ μετά από χρόνια έδωσε σημεία ζωής. Τι σημαίνει αυτό;

...Τα κρίσιμα ερωτήματα στα οποία θα κληθεί να απαντήσει, από τη Δευτέρα κιόλας το πρωί, ο νέος φορέας είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένα. Θα γεννηθεί ένα πραγματικά καινούργιο πολυτασικό κόμμα με τη φιλοδοξία να ανοιχτεί για να συσπειρώσει όσο γίνεται ευρύτερες δυνάμεις του προοδευτικού κεντρώου χώρου; Θα παρουσιάσει ένα τολμηρό πρόγραμμα εκσυγχρονιστικών αλλαγών και ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, ένα ελληνικό μνημόνιο εξόδου από την κρίση;

Η συμμετοχή 211.000 πολιτών στις εκλογές της περασμένης Κυριακής ήταν ένα σημάδι πως τα ζωτικά όργανα της δημοκρατίας, παρά τις βλάβες, λειτουργούν ακόμη. Οποιος κι αν ήταν ο λόγος που έφερε τους ανθρώπους στα εκλογικά τμήματα, η συμμετοχή τους, σε μια εποχή παρακμής της δημόσιας σφαίρας, εποχή αποκαρδιωμένης ιδιώτευσης και βαθιάς δυσπιστίας απέναντι στην πολιτική, ήταν μια ευχάριστη διάψευση της ενδημικής απαισιοδοξίας.

Ουδείς θα απορρίψει την παραδοχή ότι η πλειοψηφία των οπαδών ανήκε κάποτε στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, ούτε θα επικαλεστεί παρθενογενέσεις. Ας υπολογιστεί, ωστόσο, ότι το 2015 στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ προσήλθαν 55.000 πολίτες και τώρα ο αριθμός σχεδόν τετραπλασιάστηκε. Αποτέλεσμα που προφανώς επαινετικά πιστώνεται και στην επικεφαλής Φώφη Γεννηματά, που συνδημιούργησε τη Συμπαράταξη και η οποία με τόλμη, πολιτική εντιμότητα και ντομπροσύνη, ακροβατώντας σε εσωκομματικές ισορροπίες αλλά ταυτόχρονα υιοθετώντας ρηξικέλευθες προτάσεις, δρομολόγησε συντεταγμένες διαδικασίες, αποδέχθηκε νέα σύμβολα και τίτλο, ανοίγοντας τον φορέα σε άλλες όμορες δυνάμεις, αλλά κυρίως στην κοινωνία.

Η Φώφη Γεννηματά, που μαζί ξεκινήσαμε αυτή την πορεία, έχει την πολιτική μπέσα. Παρά τις επιμέρους διαφωνίες που είχαμε σε αυτή την κοινή μας διαδρομή, ό, τι συμφωνήσαμε ίσχυσε.
Αυτή άνοιξε την διαδικασία με την επιλογή Αλιβιζάτου που ξεκλείδωσε τις εξελίξεις.
Αυτά τα δύο χρόνια έδειξε ότι γνωρίζει πρόσθεση και πολλαπλασιασμό και αγνοεί αφαίρεση και διαίρεση.
Το πιο σημαντικό προσόν των ηγετών πλέον είναι να μπορούν να συνθέτουν απόψεις και να λειτουργούν με δημοκρατικές και συλλογικές διαδικασίες.