H ηγεσία της Ισλαμικής Δημοκρατίας βρίσκεται σε ένα άβολο δίλημμα σε σχέση με τα αντίποινα στην επίθεση του Ισραήλ στο προξενείο του Ιράν.Αν το πλήγμα είναι βαρύ, μπορεί να διευκολύνει τον Νετανιάχου που εδώ και έξι μήνες προσπαθεί να εμπλέξει το Ιράν στη σύρραξη.

Τα οράματα για στρατηγική χειραφέτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ προϋποθέτουν αμυντική αυτάρκεια και πολιτική βούληση χωρίς τις οποίες η διατλαντική σχέση δεν θα γίνει ποτέ συμπαράταξη δύο ισότιμων πόλων.

Το θέμα ξαναήρθε στην επικαιρότητα από τον Μακρόν, ο οποίος επανέλαβε την πάγια ευρωπαϊκή στρατηγική της Γαλλίας που βλέπει στην εμβάθυνση της ευρωπαϊκής αμυντικής συνεργασίας έναν ηγετικό ρόλο για το Παρίσι παρόμοιο με τον ηγετικό ρόλο που ασκεί άτυπα η Γερμανία στην ευρωζώνη.

Χειραφέτηση δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην διάρρηξη της στρατηγικής σχέσης ΗΠΑ - Ευρώπης στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, αλλά στην πράξη ενός διδύμου ΗΠΑ - Γαλλίας που θα διαμορφώνει καθοριστικά την πολιτική της Δύσης.

Η 14η Μαΐου, ημέρα των εκλογών στην Τουρκία, θα είναι ακόμα ένα ορόσημο για την Κύπρο και την Ελλάδα. Θα μάθουν ποιον θα έχουν απέναντί τους τα επόμενα χρόνια: τον «σουλτάνο» Ταγίπ Ερντογάν, όπως συχνά τον αποκαλούν, ή τον κεμαλιστή Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου.

Πολλοί Κύπριοι και Ελλαδίτες πολιτικοί αναλύουν για χρόνια την Τουρκία, την εξωτερική πολιτική και τη συμπεριφορά της με τα δικά τους υποκειμενικά κριτήρια. Ο νέος πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Χριστοδουλίδης δήλωσε στην ΕΡΤ ότι δεν αναμένει να υπάρξει διαφοροποίηση στην τουρκική πολιτική στο Κυπριακό, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.

Η εξομάλυνση των σχέσεων Σαουδικής Αραβίας-Ιράν είχε προεξοφληθεί προφανώς από το Ισραήλ, που ήθελε να διατηρήσει την αξιοπιστία της δυνατότητάς του να μπορεί να πλήξει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Τεχεράνης.

Ετσι μπορεί ο εναέριος χώρος της Σαουδικής Αραβίας να μην είναι πλέον ανοιχτός στη διέλευση των μαχητικών αεροσκαφών του Ισραήλ με τελικό προορισμό το Ιράν, όμως το Τελ Αβίβ έχει διασφαλίσει νέα ασφαλή διαδρομή στην επικράτεια ενός νέου συμμάχου.

Αλλο «εμιγκρέ» στη Γαλλία και άλλο «γκασταρμπάιτερ» στη Γερμανία. Κι ας μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους και για τις ίδιες ανάγκες. Για τους ίδιους ανθρώπους, υπό την έννοια ότι αναφερόμαστε σε ξένους που κάποια «μαύρη μοίρα» άλλους έστειλε στον σταθμό του Μονάχου και άλλους στο λιμάνι της Μασσαλίας. Ιδιες ανάγκες, υπό την έννοια ότι τόσο στη Γαλλία όσο και στη Γερμανία αποτελεί εδώ και χρόνια κοινό μυστικό πως κάποιες δουλειές, κατά τεκμήριο τις σκληρότερες, τις κάνουν κυρίως ξένοι.

Στην περίπτωση της γαλλογερμανικής Συνθήκης συνεργασίας τα ιωβηλαία είχαν ανέκαθεν τη σημασία τους. Η σύναψή της έγινε το 1963, όταν ο Ντε Γκολ, βλέποντας μεταξύ άλλων τον Αντενάουερ να μην είναι ευτυχής από τη στάση των ΗΠΑ έναντι της οικοδόμησης Τείχους στο Βερολίνο, τον έπεισε να υπογράψει μια Συνθήκη συνεργασίας της Γερμανίας με τη Γαλλία, ευελπιστώντας ότι σταδιακά η Ευρώπη θα μπορούσε να έχει τη δίκη της φωνή έναντι των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ.

H είδηση ότι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, από τις σημαντικότερες πετρελαιοπαραγωγικές χώρες του κόσμου, ανέλαβαν να διοργανώσουν την επόμενη σύνοδο του ΟΗΕ για τον περιορισμό των ορυκτών καυσίμων προκάλεσε την ίδια έκπληξη με εκείνη που είχε προκαλέσει η ανακοίνωση ότι το Κατάρ απέσπασε τη διοργάνωση του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου!

Η απόκλιση ΗΠΑ –Γερμανίας κορυφώθηκε στο Ραμστάιν, με το Βερολίνο να συνδέει την προώθηση των Λέοπαρντ στην Ουκρανία με μια ανάλογη κίνηση από αμερικανικής πλευράς, αλλά και με ομόφωνη απόφαση του ΝΑΤΟ.

Το βαρομετρικό χαμηλό στις σχέσεις ΗΠΑ – Γερμανίας χρονολογείται από την δεκαετία του ‘90 όταν ο Κολ και στη συνέχεια ο Σρέντερ άφησαν αναπάντητη την προσφορά του Μπους πατρός και του Κλίντον να αναδειχθεί η Γερμανία σε «συνεταίρο στην ηγεμονία» ( partner in leadership), σε προνομιακό δηλαδή συνεταίρο των ΗΠΑ στην διεθνή σκηνή.

Η θετική εισήγηση της κυβέρνησης Μπάϊντεν προς το Κογκρέσο των ΗΠΑ για πώληση στην Τουρκία 40 νέων πολεμικών αεροσκαφών F-16 και εκσυγχρονισμό άλλων 79, προκάλεσε –ως μη όφειλε– «έκπληξη» σε μεγάλη μερίδα του πολιτικού συστήματος και των Μέσων Ενημέρωσης στην χώρα μας.

Το 2022 υπήρξε το έτος-καμπή, κατά το οποίο έληξε η περίοδος περίπου 30 χρόνων ομαλότητας, σταθερότητας και ειρηνικής συνύπαρξης στην Ευρώπη, μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου. Η επιστροφή του πολέμου, των γεωπολιτικών φαντασιώσεων και της σκληρής πολιτικής επηρεάζει όλον τον πλανήτη. Οι συνέπειες αλλάζουν ραγδαία τον κόσμο μας και θα τον καθορίσουν για τα επόμενα 20-30 χρόνια.

Από την πτώση των δικτατοριών σε Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία στη δεκαετία του 1970, μέχρι την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα και στη συνέχεια η Ε.Ε. φάνηκε να επιβεβαιώνουν την παραδοχή ότι οι κρίσεις και οι προκλήσεις επιταχύνουν την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και μετά η Γερμανία δεν θέλησε να πατήσει την κόκκινη γραμμή πέραν της οποίας η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας γίνεται μη αντιστρέψιμη.

Το 2023 ξεκινάει με βαρύ φορτίο από το 2022, που δεν είναι άλλο από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ο πόλεμος συνεχίζεται να μαίνεται με αμείωτη ένταση στις ανατολικές περιοχές, επιβεβαιώνοντας το τέλος της μεταψυχροπολεμικής αρχιτεκτονικής ασφάλειας στην Ευρώπη και την μετάβαση σε έναν κόσμο πιο αβέβαιο, πιο σκοτεινό, πιο στρατικοποιημένο.