Ομολογώ πως αυτό που με έκανε να προσέξω το νεαρό ζευγάρι, που καθόταν στο διπλανό τραπεζάκι του cafe που βρισκόμουν απολαμβάνοντας το σύντομο διάλλειμα μου από μια εξοντωτική μέρα με εξωτερικές δουλειές, ήταν μια εντυπωσιακή φούξια χάρτινη τσάντα που ήταν ακουμπισμένη στην τρίτη καρέκλα, ανάμεσα σε άλλες. Μάλλον είχαν βγει για ψώνια στα μαγαζιά και, όπως κι εγώ, κάθισαν για ένα δροσιστικό καπουτσίνο-φρέντο στην πλατεία Συντάγματος. Δεν συνηθίζω να είμαι κρυφακουστής.

Τις τελευταίες μέρες, μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου στο χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς ακούστηκε μια επιχειρηματολογία που επιχειρούσε να δικαιώσει έστω και εκ των υστέρων την απόφαση της Κ.Ε. για καταψήφιση της νέας κυβέρνησης,απόφαση που υλοποίησαν οι 3 από τους 4 βουλευτές του κόμματος στη βουλή. Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία αυτή, δικαίως η ΔΗΜΑΡ τάχθηκε “κατά”.

Η παρουσία των κ.κ Δημαρά και Οικονόμου, ανεξαρτητοποιημένων από το ΠΑΣΟΚ βουλευτών, στην πρόσφατη εκδήλωση της Δ.Α με την ομιλία του Φώτη Κουβέλη στο θέατρο Γκλόρια, απασχόλησε, στο ποσοστό που της αναλογούσε, τα μέσα ενημέρωσης. Κυρίως όμως θέτει κάποια σοβαρά ερωτήματα για την ίδια τη Δημοκρατική Αριστερά, για το στίγμα της, την ταυτότητά της και τη λειτουργία της, που βρίσκονται υπό διαμόρφωση.

Την περασμένη Τρίτη αργά το βράδυ, φεύγοντας από τη μαραθώνια συνεδρίαση της Ανανεωτικής Πτέρυγας, μαζί με το μουδιασμένο μειδίαμα που συνόδευε την «καληνύχτα» μας, νοιώθαμε κι ένα γλυκόπικρο συναίσθημα. Ναι, ήταν φανερό από ολόκληρη τη διαδικασία. Σχεδόν από όλους όσους μίλησαν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αλλά και από το σύνολο των συζητήσεων στα πηγαδάκια των αμετανόητων καπνιστών εκτός του κτηρίου, η αίσθηση ήταν κοινή: Η Ανανεωτική Αριστερά ασφυκτιά.

Αν και αυτά ανήκουν στη σφαίρα των κυρίων Σταυρακάκη, Βαρώτσου ή του δικού μας σ. Κουρουζίδη, ωστόσο και εμείς οι κοινοί συνασπισμένοι θνητοί διαπιστώνουμε σήμερα ότι πολλάκις οι μετασεισμοί αποδεικνύονται ισχυρότεροι και καταστροφικότεροι από την κυρίως σεισμική δόνηση. Έτσι, πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από το κακό εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουνίου, έπεσαν οι αλαζονικές δηλώσεις «σ’ όποιον δεν αρέσει να ζητήσει συνέδριο», οι αμετροεπείς αναφορές περί «δαμανακισμού» για στελέχη όπως ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Φ.Κουβέλης, για να κλείσει το δεκαπενθήμερο με εκβιασμένες «έκτακτες» συνεδριάσεις της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ υπό την απειλή δηλώσεων παραίτησης on camera.

Έχουμε συνηθίσει πια πολλά από αυτά που μας πληγώνουν. Στον κόσμο, στη χώρα μας, στην Αριστερά μας. Αυτά τα τελευταία όμως είναι τα πιο οδυνηρά και μάλλον δεν συνηθίζονται εύκολα.

Στις 2 Απριλίου ήταν η μεγάλη απεργία και η συγκέντρωση-πορεία που οργάνωναν οι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και στην οποία συμμετείχε πλήθος κόσμου.

Ανάμεσα στα πολλά μπλοκ και πανό με μια πλειάδα συνθημάτων περισσότερο ή λιγότερο επαναστατικών και αγωνιστικών, υπήρξε και μια ομάδα διαδηλωτών, κάτω από ένα προβοκατόρικο, όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς, πανό.