Λίγες µόλις ημέρες μετά τον εκλογικό σεισμό της 21ης Μαΐου στην Ελλάδα, ήρθε η σειρά της Ισπανίας να κλονιστεί συθέμελα από τα αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών της, που εξανάγκασαν τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό της χώρας, Πέδρο Σάντσεθ, να προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές για τα τέλη Ιουλίου. Οι εκλογές δεν κατέδειξαν μόνο υποχώρηση του σοσιαλιστικού PSOE και παράλληλα καθολική επικράτηση του δεξιού Λαϊκού Κόμματος (Partido Popular, PP), αλλά και ταυτόχρονη εδραίωση του ακροδεξιού Vox ως κρίσιμου πολιτικού πόλου στη χώρα.

Ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε την Ιστορία σχετίζεται άμεσα με την εκάστοτε συγκυρία και τα ερωτήματα που θέτει στο παρελθόν. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο πως ο τρόπος θέασης του ’21, αυτής της θεμελιώδους στιγμής για την ύπαρξη της σύγχρονης Ελλάδας, τείνει να αλλάζει χαρακτηριστικά και να μεταμορφώνεται ανάλογα με την ιστορική στιγμή. Περάσαμε από μια ηρωικού τύπου θέαση, καθαρά εστιασμένη στα ανδραγαθήματα των αγωνιστών και σε ιδρυτικούς μύθους, σε μια απομαγευμένη θέαση που ήθελε την Επανάσταση του ’21 να είναι η απαρχή μιας αλυσίδας από κακοδαιμονίες, όπως οι εμφύλιοι σπαραγμοί, τα επώδυνα δάνεια-προάγγελοι μελλοντικών χρεοκοπιών και η ξενοκρατία.