Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε πει «πως οι πραγματικοί ηγέτες δεν ψάχνουν τη συναίνεση αλλά την πλάθουν». Το πνεύμα αυτών των λόγων ελάχιστα επηρέασε την ελληνική πολιτική ζωή η οποία παραδοσιακά κινήθηκε μέσα σε ατμόσφαιρα οξύτητας και διχασμού. Τα δύο τελευταία χρόνια σπιθαμιαίοι κομματικοί αρχηγοί έστησαν έναν άγριο χορό μικροπολιτικών συμφερόντων, ηγετικών μωροφιλοδοξιών και ακραίων ιδεοληψιών, παγιδεύοντας την ελληνική κοινωνία. Άλλος πάσχιζε να γαντζωθεί στην καρέκλα του, άλλος λαχταρούσε αυτοδυναμία και άλλος φαντασιώνονταν την «ανατροπή του καπιταλισμού».
Πρόσφατα η ΔΗΜΑΡ διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία εκδήλωση όπου αξιόλογοι οικονομολόγοι παρουσίασαν τις απόψεις-προτάσεις τους σχετικά με την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση. Η εκδήλωση δανείστηκε, από μια γνωστή μπροσούρα του Λένιν, τον εύγλωττο τίτλο «Τι να κάνουμε;», όχι φυσικά για να παραπέμψει σε λενινιστικές λύσεις αλλά για να υπογραμμίσει την ανάγκη επείγουσας δράσης μπροστά στη σημερινή κατάσταση. Στο παρόν κείμενο επιλέγω έναν εξίσου γνωστό λενινιστικό τίτλο (Ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω), για να δείξω τις παλινωδίες του επίσημου πολιτικού λόγου της ΔΗΜΑΡ οι οποίες μας καθηλώνουν σε μια ιδιότυπη αλλά και νοσηρή ουδετερότητα
Πρότυπα και πειραματικά σχολεία
Διάβασα το σχέδιο νόμου του Υπουργείου για τα ΠΠΣ (πρότυπα, πειραματικά σχολεία) και καταθέτω κάποιες τις δικές μου σκέψεις και παρατηρήσεις επ’ αυτού.
Ας μου επιτραπεί καταρχήν μια μικρή ιστορική αναφορά, που νομίζω πως έχει την αξία της. Τα πειραματικά σχολεία στην ιστορία της παιδαγωγικής εμφανίζονται χοντρικά με δύο μορφές: ως προσομοιωμένα μοντέλα θεωρητικών ρευμάτων και ως χώροι πραγματικής πειραματικής μέτρησης.
Με αφορμή τη συζήτηση που διεξάγεται γύρω από την ανακοίνωση του Τομέα Παιδείας της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΑ), σχετικά με την κάλυψη των λειτουργικών κενών στα σχολεία ενόψει της νέας εκπαιδευτικής χρονιάς, θα ήθελα να διατυπώσω ορισμένες σκέψεις.(στα ΣΧΟΛΙΑ δεν χωρά λόγω της έκτασης...)
Η ανακοίνωση απευθύνεται πρωτίστως στο υπουργείο Παιδείας και το καλεί να τηρήσει τις δεσμεύσεις εξορθολογισμού στην κατανομή του εκπαιδευτικού δυναμικού που έχει αναλάβει για τη νέα εκπαιδευτική χρονιά, στο πλαίσιο της κρίσης και της έκτακτης κατάστασης που επικρατεί στη χώρα μας, και να μη διολισθήσει ως συνήθως (βλέπε επί παραδείγματι την κατάργηση του ορίου του 10 στις πανελλαδικές εξετάσεις) υπό το βάρος συντεχνιακών και ψηφοθηρικών πιέσεων σε λαϊκίστικες πρακτικές που ανακυκλώνουν τα δομικά προβλήματα της εκπαίδευσης.
Το 1962 εκδίδεται στις ΗΠΑ ένα βιβλίο που επηρέασε καθοριστικά τον κλάδο της ιστορίας των επιστημών και όχι μόνο. Πρόκειται για τo « Η δομή των επιστημονικών επαναστάσεων» του Τόμας Κουν. Στο έργο αυτό ο Κουν υποστηρίζει πως η μετάβαση από ένα κυρίαρχο επιστημονικό μοντέλο θεωρίας, έρευνας και εργασίας – το οποίο και αποκαλεί Παράδειγμα – σε ένα άλλο δεν συντελείται σωρευτικά, αλλά μέσα από μια διαδικασία κρίσης που προκαλεί τη ριζική αναδόμηση του παλαιού μοντέλου από ένα νέο. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια διαδικασία εμπλουτισμού ή συμπλήρωσης του προϋπάρχοντος μοντέλου, αλλά για ρήξη, τομή και ασυνέχεια. Έκτοτε, το ερμηνευτικό αυτό μοντέλο υπήρξε σημείο αναφοράς για τον ευρύτερο χώρο των κοινωνικών επιστημών.
