Στις 17 Μαΐου 2015, η Σία Αναγνωστοπούλου, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τότε, σε άρθρο της στην εφημερίδα «Αυγή», με αφορμή την περιφορά της εικόνας της Αγίας Βαρβάρας στο νοσοκομείο του Αγίου Σάββα, υπό τον τίτλο «Τα ιερά λείψανα και ο χωρισμός κράτους – Εκκλησίας», σημείωνε μεταξύ άλλων:
«Γιατί όμως ξέσπασε αυτή η άγρια κόντρα, όταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης, είπε τα αυτονόητα; Ξέσπασε γιατί στη χώρα μας δεν έγιναν ποτέ σαφή τα όρια ποιμνίου-πολιτών. Γιατί για να γίνουν σαφή πρέπει να πραγματοποιηθεί ο χωρισμός κράτους-Εκκλησίας. Και σε αυτό το θέμα τα ιδεολογήματα, οι μισοειπωμένες «αλήθειες» της Ιστορίας μας, οι στρεβλώσεις περί του πώς συγκροτήθηκε το έθνος-κράτος περισσεύουν. Για την Αριστερά το ζήτημα χωρισμού κράτους-Εκκλησίας αποτελεί ένα από τα κορυφαία στοιχεία συγκρότησης της ταυτότητάς της».

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, διατηρεί το δικαίωμα να έχει τους δικούς της κανόνες για να κρίνει εάν κάποιος είναι καλός ή κακός χριστιανός. Έχει την ευθύνη της υπεράσπισης των επιλογών των μελών της και να θεωρεί ότι κάθε πράξη χωρίς «την ευλογία του Θεού είναι εκτός της Χάριτος». Οτιδήποτε άλλο, που είναι εκτός Εκκλησίας ανήκει στον «χώρο της πτώσεως», όπως λένε οι ιεράρχες.
Σ’ αυτό το πεδίο Εκκλησία και κυβερνήσεις έχουν συγκρουστεί για σειρά θεμάτων, που αφορούν τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της Πολιτείας με γνωστότερο όλων το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2010 ήταν ένα μωσαϊκό τάσεων και συνιστωσών. Ένα μείγμα απόψεων που ισορροπούσαν για να μετεξελιχθούν και να συγκεραστούν θέσεις και εκτιμήσεις που δεν είχαν σχέση η μία με την άλλη.
Στον ΣΥΡΙΖΑ χωρούσαν τροτσκιστές, μαοϊκοί, πρώην στελέχη του ΚΚΕ, παλαιά μέλη του ΚΚΕ εσ., αλλά και του ΔΗΚΚΙ. Υπήρχαν συνιστώσες που οι θέσεις τους όχι απλώς διαϕοροποιούνταν αλλά συγκρούονταν (π.χ. η ονομασία της FYROM). Και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το πολιτικό μήνυμα να είναι ασαϕές, καθώς οι ετερόκλητες δυνάμεις που συγκροτούσαν το συμμαχικό σχήμα συνυπήρχαν με δυσκολία.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ήταν στο ησυχαστήριό του στη Βοιωτία, εκεί που ηρεμεί μετά από τις ημέρες του Πάσχα ή άλλων γιορτών, όταν πληροφορήθηκε το περιεχόμενο της επιστολής του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα προς τον ίδιο, με αφορμή μια ατάκα που εκστόμισε ο Μακαριότατος στην εκπομπή του Γιώργου Αυτιά, το περασμένο Σάββατο, για την εκκλησιαστική περιουσία. Επίσημα ο Ιερώνυμος δεν είχε λάβει την επιστολή μέχρι το μεσημέρι της Πέμπτης. «Την πληροφορήθηκε μέσω συνεργατών του από ιστότοπο της Αριστεράς», έλεγαν κληρικοί που βρίσκονται κοντά του.

Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα: η πρόβλεψη του σταυρού προτίμησης στις ευρωεκλογές του Μαΐου θα έχει τρεις βασικές συνέπειες.
Θα ενισχύσει όσους υποψήφιους έχουν χρήματα να ξοδέψουν για την προεκλογική εκστρατεία, αναζητώντας ψήφους σε όλη τη χώρα.
Θα ενισχύσει όσους προέρχονται από μεγάλες εκλογικές περιφέρειες (μπορεί να αντιμετωπίσει ένας υποψήφιος μιας μονοεδρικής εκλογικής περιφέρειας, έναν υποψήφιο της Β’ Αθηνών;)
Τέλος, θα ενισχύσει όσους έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ και έχουν προβληθεί. Πρόκειται επί της ουσίας για έναπρόσθετο εφόδιο στους υποψήφιους των μεγάλων περιφερειών.

Στην πρόσφατη πολιτική ιστορία, πολλά από τα κόμματα που συγκροτήθηκαν και προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, είτε εξαφανίστηκαν από τον κομματικό χάρτη αποτυγχάνοντας στις εκλογικές μάχες που έδωσαν, είτε επιβίωσαν για λίγα χρόνια και αυτοδιαλύθηκαν.

Ένα κόμμα που δεν ανήκει ούτε στην πρώτη, ούτε στη δεύτερη κατηγορία είναι το «Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών» (ΚΕΠ), που ίδρυσε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος τον Μάρτιο του 2001 και ανέστειλε τη λειτουργία του έναν χρόνο αργότερα, τον Ιούνιο του 2002. Διαλύθηκε χωρίς να λάβει μέρος σε κάποια εκλογική μάχη ενώ οι δημοσκοπήσεις τού έδιναν ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά, που έφταναν ακόμη και διψήφια νούμερα.

Σε σχετικά ανύποπτο χρόνο, πέρυσι τον Οκτώβριο, ο νέος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κυριάκος Μητσοτάκης, σε συνέντευξή του, είχε κάνει μια διαπίστωση. Είχε πει επί λέξει: «Αυτή τη στιγμή καλούνται μισθωτοί και συνταξιούχοι να πληρώσουν ένα υπερβολικά βαρύ τίμημα, που ο κάθε βουλευτής έχει μεγάλη συνειδησιακή δυσκολία να το υποστηρίξει, εξαιτίας του γεγονότος ότι επιμένουμε να προστατεύουμε περιττές θέσεις εργασίας στο δημόσιο».

Οχτώ χρόνια είναι αρκετά. Τουλάχιστον για να διακρίνεις εάν ένα δημόσιο πρόσωπο ασκεί ικανοποιητικά τα καθήκοντά του. Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, όπως όλοι οι προκάτοχοί του, είναι τυχερός γιατί είναι ισόβιος. Εκλέγεται από έναν στενό κύκλο ανθρώπων και στη συνέχεια δεν δίνει λόγο σε κανέναν. Ούτε για όσα πράττει, ούτε ακόμη περισσότερο για όσα λέει.