Αλιεύς ελπίδων, επιμένω, αδιόρθωτος μυθοποιός. Ξεσκαρτάρω τα δίχτια μου στην μετεκλογική Ελλάδα. Από τα δίχτια της παιδικής μνήμης ανασύρω μια ξεχασμένη εικόνα, μισός αιώνας πέρασε. Ο ηλιοκαμένος ψαράς, καθισμένος στην άκρη της σκάλας, δίπλα στο βίντσι, ξυπόλυτος με γυμνές τις γάμπες, το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, πολυεργαλείο, διευκολύνει τη δουλειά των χεριών, στο τελάρο τα καλά, πίσω στη θάλασσα τα σκάρτα. Δε διαθέτω τη φωνή του, δεν τραγουδώ όπως αυτός, σκέφτομαι μόνο. Πλησιάζει η ετήσια ημέρα περιβάλλοντος. Ως πότε θα γιορτάζουμε τις μέρες και θα κηδεύουμε τα χρόνια. Ως πότε οι πανηγυρικοί θα ντύνουν το κουφάρι της εθνικής μας παρακμής.

Τούτες οι γραμμές προέκυψαν απ’ την τόλμη που μου χάρισε η δική μου Αγία Τριάδα, ο σιτιζόμενος στους κάδους συμπολίτης, η αφαιμαγμένη από τους γονείς της γενιά των παιδιών μου και η κινδυνεύουσα διπλή μου πατρίδα, η Ελλάδα και ο πλανήτης. Το τριπλό χρέος σ’ αυτή την Τριάδα υπηρετώ καταθέτοντας τον πολιτικό οβολό μου, απόσταγμα 40 χρόνων. Αφορμή το Β’ συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, η στόχευση όμως γενικότερη, υπερβαίνει τη συγκυρία του συνεδρίου και των προσεχών εκλογών.

Χριστούγεννα του 2012. Φεύγει μια γκρίζα χρονιά για να έρθει μια ανάλογη ή μήπως όχι; Το καλούν οι μέρες, το παραμύθι. Δεν μιλώ για υπερπαραγωγές καταστροφολογικές, σαν την υποτιθέμενη των Μάγια, ούτε σωτηριολογικές, σαν αυτή που φαντασιώνεται την Ελλάδα πετρελαιοπαραγωγό εμιράτο. Μιλώ για παραμύθια αριστερής λιτότητας που ευφραίνουν και ενώνουν καρδίας, την δική μου έστω. Του Παπαδιαμάντη τον τρόπο και τον κόσμο υπομνύω. Παραμύθια με κακούς και καλούς που στο τέλος κερδίζουν. Μιλώ για πολιτικά παραμύθια ημιτελή, ανοικτά, που εμπνέουν τη δημιουργική συμμετοχή των πολλών για να ολοκληρωθούν.

...Λίγες μέρες πριν τις πιο κρίσιμες εκλογές στην νεοελληνική ιστορία βρίσκομαι ξανά απελπισμένος. Βλέπω τον Έλληνα, πονηρό Βαλκάνιο να προσανατολίζεται σε πρακτικές καμικάζι ζωσμένος εκρηκτικά στο λεωφορείο της Ευρωπαϊκής οικονομίας.
Θλίβομαι για το χαμένο όραμα. Ανακαλώ απ’ τα αζήτητα, το πρότυπο του λεπρού ηγέτη της Σπιναλόγκα, του Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη, που με ένα καΐκι ασβέστη ενέπνευσε τους λουβιάρηδες να παλέψουν ομορφαίνοντας τη ζωή μέσα στην κόλαση, καταργώντας τη.
Θλίβομαι για τη χαμένη ευκαιρία να δείξουμε σε Δύση και Ανατολή εμείς που έχουμε στο σόι μας πρεσβευτές σαν τον Αριστοτέλη και σαν τον Τσιτσάνη, πως πέρα απ’ τις νόρμες και απ’ το κισμέτ είναι δυνατή μια ζωή που αξίζει να τη ζήσουμε.

Η προχθεσινή παρέλαση είναι πλέον ιστορία, ενδεχομένως να μπει και σε κάποια αράδα της, μαζί με την αντίστοιχη της 28ης Οκτωβρίου 2011, αν ο ιστορικός του μέλλοντος συνδέσει τα επεισόδιά τους με την πρόταση Παπανδρέου για δημοψήφισμα και τα όσα επακολούθησαν. Το πρόσημο αυτών των παρελάσεων προς το παρόν αγνοείται, καθώς η Ιστορία επιφυλάσσεται για να συνυπολογίσει και την έκβαση της σοβούσας μεγάλης παγκόσμιας κρίσης, περιβαλλοντικής, ηθικής, οικονομικής, στην οποία η μικρή -παραλείπουμε το σύνηθες συμφραζόμενον περί εντιμότητος- Ελλάς πρωταγωνιστεί αρνητικά.

Αν η Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο, θα τη φάει ο Μινώταυρος, θα εκφυλιστεί σε γραφειοκρατικό όργανο μακριά απ’ τις ανάγκες της κοινωνίας και των καιρών.
Αφορμή για την ρήση η πρώτη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Κρήτης εντός του 2012, 24 του Γενάρη. Διπλά υποβαθμισμένη, πολλοί οι απόντες, λόγω της κηδείας του Γιάννη Κεφαλογιάννη, αλλά και λόγω της ημερήσιας διάταξης (ΗΔ) που ήταν πλήρης προγραμματικών συμβάσεων κάθε είδους. Παρόλα αυτά η συζήτηση για το νόημα των προγραμματικών συμβάσεων καθώς και η συζήτηση για το προταχθέν ψήφισμα στήριξης στους απειλούμενους με ανεργία εργαζόμενους της εταιρείας σουπερμάρκετ ΑΡΙΑΔΝΗ είχε ενδιαφέρον.

...Ο καλός πολιτικός πρέπει να εμπνέει τους πολίτες σε πολιτικές εξοικονόμησης. Παλιότερα η αύξηση της κατανάλωσης πόρων (ενέργειας, νερού) εθεωρείτο δείκτης προόδου. Σήμερα δείκτης πολιτισμού είναι το ακριβώς αντίθετο, η μεγιστοποίηση της εξοικονόμησης. Η Κρήτη μπορει να πρωταγωνιστήσει σε ένα τέτοιο στόχο ξαναδένοντας το νήμα που μας συνδέει με τον τρόπο των παππούδων μας που ανακύκλωναν τα πάντα. Πράγματι οι παλιές γενιές έχουν πολλά μοντέρνα στοιχεία να μας διδάξουν που θα μας βοηθήσουν να βελτιώσουμε τον κόσμο που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας.

Η κρίση της χώρας μας, πρωτίστως κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική και δευτερευόντως οικονομική, ταπεινή μου γνώμη, είναι θέλοντας και μη ο υποχρεωτικός μεγεθυντικός φακός παρατήρησης των πραγμάτων. Επέλεξα λοιπόν να αναδείξω δυο συμβάντα της μικρής μου πόλης, το καρνάγιο της Σητείας, γιατί αποτυπώνει τη φαύλη διαχείριση των κοινοτικών προγραμμάτων τα τελευταία 24 χρόνια, και την πρόσφατη παράσταση του Θεάτρου της Σητείας, "2½ Φόνοι και Ένα Μπουλντόγκ", των Ρέππα-Παπαθανασίου σε σκηνοθεσία Μιχάλη Γιαννακάκη. Σύμπτωση: Καρνάγιο και Θέατρο Σητείας έχουν ιστορία 17 χρόνων.

...Κρήτη
Δεν είναι οικόπεδο.
Είναι η πολιτισμική και οικολογική κιβωτός τριών ηπείρων.
Ας την καταστήσουμε κέντρο ειρήνης, πολιτισμού, φιλοπεριβαλλοντικών πολιτικών,
πρεσβευτή της Ευρώπης στη ΝΑ Μεσόγειο.
Ας αναδείξουμε τα θέλγητρά της, να γίνει βωμός αναστοχασμού των ευαίσθητων της γης,
όσων συνειδητοποιούν τα αδιέξοδα του καταναλωτισμού, την κλιματική απειλή.

Δύσκολες μέρες. Ψαρεύω ελπίδες. Δίχτυα παντού.

Πολύκεντρο Σητείας, 29-5-2010. Ο σκηνοθέτης Φίλιππος Κουτσαφτής και η αρχαιολόγος Στέλλα Χρυσουλάκη, προβάλλουν την ταινία τους "Μια μέρα με τον Μίνωα". Θέμα της 30λεπτης ταινίας, ένα τριήμερο του 1988 στο Δημοτικό σχολείο της Ζάκρου, στο ανάκτορο της Κάτω Ζάκρου και στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Σητείας. Πρωταγωνιστούν τα παιδικά μάτια των μαθητών, που παίζουν και μαθαίνουν αναλαμβάνοντας ρόλους που τους μοιράζει η Στέλλα. Τα μέλη της βασιλικής οικογένειας ανακαλύπτουν τα βασιλικά διαμερίσματα, οι τεχνίτες τα εργαστήρια, ενώ οι τροβαδούροι, μόνον αυτοί, έχουν το ελεύθερο να σεργιανούν παντού.

Διόλου παράξενο που είδα τον Μπάμπη όνειρο, ούτε στη διάλεξή του στο αμφιθέατρο του Μορφέα. Απολύτως εξηγήσιμα από τις εξελίξεις στον ΣΥΝ και από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Κι ας κοντεύουν 30 χρόνια από τότε που κάναμε μαζί φαντάροι σ’ εκείνο τον μαγικό τόπο, στο έρημο μοναστήρι που ο Στρατός είχε μετατρέψει σε φυλάκιο.
Πέντε τυφεκιοφόροι, ευτυχείς εξόριστοι στον προηγούμενο αιώνα, χωρίς ηλεκτρικό, μέσα σε μια υπέροχη φύση, παρατηρούσαμε ατέλειωτες ώρες τυχόν ύποπτες κινήσεις στα πελάγη. Ατέλειωτος κι ο ελεύθερος χρόνος, όπως και οι επί παντός του επιστητού συζητήσεις.

Εν αρχή το περιστατικό. Οδός Σαρρή, γραφεία ΣΥΝ, συνεδρίαση ανανεωτικών· θα ʼχουν περάσει 4-5 χρόνια. Κάποια στιγμή υπερβαίνω τα ειωθότα και φιλοσοφώ: “Χρειάζεται να ξαναδιαβάσουμε τον Μαρξ, αλλά και τον Φρόιντ, γιατί πολλά απʼ τα λάθη οφείλονται στα πάθη”. Ήμουν μάλλον εκτός κλίματος και σχεδόν βέβαιος ότι το σχόλιο θα περνούσε απαρατήρητο. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης όμως το πρόσεξε: “Θα συμφωνήσω, Αντώνη, αν προσθέσεις και τον Μότσαρτ”. Ευχάριστη αμηχανία, σαν να πήρα δουλειά για το σπίτι, μια άσκηση σε ένα μάθημα που μʼ αρέσει.