«Πραγματικά πιστεύω ότι αν δεν ήμουν εγώ, η Ελλάδα θα είχε βγει από το ευρώ το 2015», μας λέει ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Από το 2014 που ανέλαβε τα ηνία της Ε.Ε., ο Λουξεμβούργιος πολιτικός βρέθηκε αντιμέτωπος με μία σειρά από πρωτόγνωρες κρίσεις. Από την αποχώρηση ενός μέλους της Ε.Ε. για πρώτη φορά, στη μεγαλύτερη μεταναστευτική κρίση στην ιστορία της Ενωσης και στις εντάσεις με τις ΗΠΑ – ο κ. Γιούνκερ λέει χωρίς να διστάζει ότι το μοναδικό ζήτημα που τον κρατούσε ξάγρυπνο κατά τη διάρκεια της προεδρίας του δεν ήταν άλλο από εκείνο της Ελλάδας.

"H σύνοδος κορυφής για το ευρώ τονίζει την κρίσιμη ανάγκη να οικοδομηθεί εκ νέου σχέση εμπιστοσύνης με τις ελληνικές αρχές ως προαπαιτούμενο για πιθανή μελλοντική συμφωνία σχετικά με νέο πρόγραμμα του ΕΜΣ. Στο πλαίσιο αυτό έχει βασική σημασία η ανάληψη ιδίας ευθύνης από τις ελληνικές αρχές, τις δε δεσμεύσεις πολιτικής πρέπει να ακολουθήσει η επιτυχής υλοποίησή τους."

Αυτή είναι η πρώτη παράγραφος της δήλωσης της Συνόδου Κορυφής στις 12 Ιουλίου με την οποία ανοίγει ο δρόμος για διαπραγματεύσεις για τη διαμόρφωση του νέου προγράμματος χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας. Μια πρώτη παράγραφος που αναδεικνύει και συγκροτείται από δύο έννοιες

Η δαμόκλεια «πολιτική ηθική» και «καθαρότητα» των μη-ευρωπαϊστών αριστερών μελών του ΣΥΡΙΖΑ σκόρπισε εν μία νυκτί σε μια προφανώς αντι-δεοντολογική, αντι-ηγετική και εν τέλει τυφλή ανυπακοή στην ίδια τη λαϊκή εντολή (που τόσο την επικαλούνται όταν τους βολεύει).

Ο προ Συμφωνίας ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για την ευρωπαϊκή «δικτατορία» του κεφαλαίου και της λιτότητας, παραβλέποντας πως ακόμη και έτσι ο καπιταλισμός και η αστική φιλελεύθερη δημοκρατία έχουν «ρωγμές»: κόμματα, πολυφωνία των μέσων ενημέρωσης και δικτύωσης, συνδικάτα, οργανώσεις των πολιτών, διάλογο, συναινέσεις, συμβιβασμούς, προοδευτικές και συντηρητικές μεταρρυθμίσεις. Έχουν περιόδους που κυριαρχεί η λιτότητα και περιόδους που κυριαρχεί το Κράτος Πρόνοιας. Στο μεταπολεμικό ευρωπαϊκό πλαίσιο, ο ορισμός της πολιτικής με βάση το διαχωρισμό «φίλος – εχθρός» παρέπεμπε αυτόματα στο φασισμό. Ξέχασε αυτή τη «δικτατορία» ο μετά τη Συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ; Όχι βέβαια, αφού η συμφωνία είναι πραξικόπημα για τα στελέχη του. Ο δε αρχηγός του, και πρωθυπουργός, υποστηρίζει πως δεν την πιστεύει.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν διαθέτει πλειοψηφία. Κυβέρνηση Ειδικού σκοπού ή Εθνικής Ευθύνης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ δεν την θέτουν ή την απορρίπτουν. Ο Α. Τσίπρας δεν μπορεί να κυβερνά όμως ως να μην έχει αλλάξει τίποτα στη Βουλή. Δεν μπορεί να προωθεί νομοσχέδια εφαρμογής της Συμφωνίας, που θα ψηφίζονται επειδή θα στηρίζονται από την αντιπολίτευση!

Η φάση αυτή απαιτεί αυξημένη ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που «βάζουν πλάτη» στην υπόθεση αυτή της νομοθέτησης των προαπαιτούμενων αλλά και των πρώτων βημάτων εφαρμογής του 3ου Μνημονίου.

Την περασμένη Παρασκευή ο πρωθυπουργός στην βουλή έθεσε το εξής δίλημμα: «Εδώ κινδυνεύουμε να ανατιναχτεί το κράτος, δεν μιλάμε για Grexit, μιλάμε για άτακτη χρεοκοπία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται».

Σ’ αυτό το δίλημμα όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερψήφισαν την εξουσιοδότηση στην κυβέρνηση εξ ορισμού τάχθηκαν υπέρ της «ανατίναξης» και εναντίον του προέδρου τους. Η μόνη δικαιολογία να ψηφίσει κάποιος «όχι» ή «παρών/παρούσα» θα ήταν να πιστεύει ότι το δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός – μετά την προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα – δεν ήταν σοβαρό.

Η ύπαρξη συμφωνίας και η αποφυγή εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη ήταν απολύτως αναγκαία και ευτυχώς αυτό διασφαλίσθηκε έστω και την ύστατη στιγμή. Οι ιδεολογικές εμμονές, η τιμωρητική διάθεση των εταίρων και οι παλινδρομήσεις της κυβέρνησης είχαν ως αποτέλεσμα να υπάρξει διακινδύνευση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και η τελική συμφωνία να περιλαμβάνει βαρύτερους όρους σε σχέση με όσα μπορούσε να επιτύχει η χώρα τους προηγούμενους μήνες. Η τελική συμφωνία είναι επώδυνη και δύσκολη, για να υλοποιηθεί απαιτεί αποφασιστικότητα και μεταρρυθμιστική διάθεση, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για άλλα λάθη και καθυστερήσεις.

Τα τελευταία χρόνια της κρίσης, η ελληνική κοινωνία δοκιμάστηκε από πολλές οριακές και ακραίες εμπειρίες. Η βιαία προσαρμογή στη δημοσιονομική συνθήκη του χρέους και των Μνημονίων κόστισε πολύ στο ανθρώπινο δυναμικό και στο παραγωγικό κεφάλαιο αυτού του τόπου. Ποτέ άλλοτε όμως η χώρα δεν έφτασε στο χείλος του γκρεμού: κλειστές τράπεζες, έλλειψη ρευστότητας, απονεκρωμένη αγορά, εξαθλιωμένοι πολίτες στις «ουρές» των ΑΤΜ. Η βλάβη για την οικονομία είναι ανήκεστος και οι επιπτώσεις της θα φανούν βέβαια στη μακρά διάρκεια. Μετά το δημοψήφισμα-παρωδία, ο πρωθυπουργός ήταν ένας απόλυτος ηγεμόνας που έβλεπε τη συντριπτική νίκη του να μετατρέπεται ταχύτατα σε μοναχική ήττα, δίπλα στα ερείπια μιας έρημης χώρας.

Θ​​έλω σήμερα να πω δυο λόγια στον κόσμο που ψήφισε «Ναι» την περασμένη Κυριακή. Δεν ήταν μία εύκολη απόφαση. Το κτήνος του ακραίου λαϊκισμού βρήκε την ευκαιρία να ξεσπαθώσει. Ονομάτισε δωσίλογο όποιον διαφωνούσε με την καθεστωτική άποψη, καθύβρισε όποιον τολμούσε να αναρτήσει οτιδήποτε δεν «άρεσε» στα social media

Το βαθύ ρήγμα που υπέστη ο Σύριζα στη Βουλή, όταν ζήτησε απλώς παροχή εξουσιοδότησης για να διαπραγματευτεί και όχι υπερψήφιση επώδυνων μέτρων, αποτελεί την απάντηση στο ερώτημα «γιατί ο Τσίπρας προχώρησε στο δημοψήφισμα». Το είχε αποκαλύψει νωρίτερα ο Τσακαλώτος, βέβαια, με τη φράση «δεν πέρναγε το πακέτο Γιούνκερ από τους βουλευτές μας» -αλλά οι 17 αρνήσεις συν 15 υπό αναμονή, τον επιβεβαίωσαν πλήρως.

Η περίοδος της κρίσης, η οποία πλήττει με ιδιαίτερη σφοδρότητα την ελληνική κοινωνία τα τελευταία πέντε χρόνια και ιδιαιτέρως οι πολύ αρνητικές επιπτώσεις μετά την αδυναμία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να καταλήξει σε συμφωνία με τους δανειστές και εταίρους και την προκήρυξη δημοψηφίσματος με θέμα την πρόταση των θεσμών, η οποία πλέον δεν υπάρχει, διότι απεσύρθη, κάνουν ορατή με πολύ ανάγλυφο τρόπο την μεγάλη ανευθυνότητα αλλά και ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος.

Στην κάλπη του «ΝΑΙ» υπήρχε το «ΝΑΙ» του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Υπήρχε το «ΝΑΙ» εκείνων που σε κάθε περίπτωση θα έλεγαν «ΝΑΙ» γρήγορα και με συνοπτικές διαδικασίες σε οποιαδήποτε επιθυμία των εταίρων/δανειστών μας πριν μάλιστα τους ασκηθεί η παραμικρή πίεση. Το «ΝΑΙ» του “καλού και υπάκουου μαθητή».