Με αφορμή τη συγκέντρωση «παραιτηθείτε» που διοργανώνεται στις 15 Ιουνίου έχει ξεσπάσει πόλεμος ανακοινώσεων μεταξύ συγκυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Η αμηχανία της συγκυβέρνησης, ένα χρόνο μετά το κίνημα «μένουμε Ευρώπη», είναι έκδηλη μιας και νιώθει να χάνει το μονοπώλιο του πεζοδρομίου και των διαδηλώσεων που νόμιζε ότι κατείχε δια νόμου. Η στάση αυτή είναι απόλυτα κατανοητή και συμβαδίζει πλήρως με τον καταγγελτικό λόγο κυβερνητικών στελεχών που αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν τη διαφορά μεταξύ αντιπολίτευσης και κυβέρνησης στη διαχείριση πραγματικών προβλημάτων.

Οι εκλογές ανήκουν στο παρελθόν και μας γέμισαν με απορίες, συμπεράσματα και προσδοκίες. Η επανεκλογή της κυβέρνησης Σύριζα-Ανέλ δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας μιας κι η σύνθεση της είναι παρόμοια με αυτή που έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και δε διαφαίνεται διάθεση για σοβαρότητα. Η επιστροφή των επίορκων και τα χτεσινα καραγγιοζιλίκια στο στράτευμα δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας.

Όσοι συμμετείχαμε στις εκλογές ως υποψήφιοι, δώσαμε τη μάχη για την ύπαρξη της Δημοκρατικής Αριστεράς και την επόμενη μέρα. Οι όροι δεν ήταν ευνοικοί όμως ο καθένας από εμάς έκανε ότι καλύτερο μπορούσε.

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» λέει το τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου και αυτό θα μπορούσε να είναι το μήνυμα των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου. Η κυβέρνηση Τσίπρα που οδήγησε τη χώρα σε εκλογές με την παραιτησή της τον Αύγουστο, θα συνεχίσει το έργο της με οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία η οποία δε δείχνει ικανή να αντέξει στο χρόνο. Η αλήθεια είναι οτι η ανθρωπογεωγραφία της κοινοβουλευτικής ομάδας του Σύριζα αποτελεί ένα ερωτηματικό μετά την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας οπότε οι προβλέψεις μοιάζουν ριψοκίνδυνες. Όμως η σύνθεση της νέας κυβέρνησης δείχνει την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει ο επανεκλεγείς Πρωθυπουργός και τα μηνύματα δεν είναι ενθαρρυντικά.

Στην παρούσα εκλογική περίοδο, μονοπωλεί την πολιτική συζήτηση η διαίρεση του πολιτικού συστήματος σε παλαιό και νέο. Ο Σύριζα έχει κάνει σλόγκαν τη νίκη του νέου στα προεκλογικά σποτάκια και διάφορα στελέχη του αποκλείουν τις συνεργασίες με το «παλιό πολιτικό σύστημα». Τα ερωτήματα που προκύπτουν από αυτό τον «ανόητο» διαχωρισμό είναι πολλά.
Καταρχάς, οποιοσδήποτε αποδέχεται αυτό το διαχωρισμό οφείλει να κατατάξει σε αυτό το πλαίσιο τη Χρυσή Αυγή. Δεν είναι δυνατόν, να αποφεύγουν κάποιοι να απαντήσουν σε αυτή την ερώτηση γιατί είναι κομμάτι της επιχειρηματολογίας της ίδιας της Χρυσής Αυγής

Στο πρόσφατο συνέδριο, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος ανέφερε πολλές φορές τη φράση «να σταματήσει ο ετεροκαθορισμός της ΔΗΜΑΡ» αλλά μάλλον ορισμένοι αρνούνται πεισματικά να προσπαθήσουν.

Αν δούμε την κυβέρνηση Συριζα-Ανελ από απόσταση και την κρίνουμε για τα πεπραγμένα της χωρίς να ξέρουμε τις πολιτικές της καταβολές τι θα λέγαμε; Θα έλεγε κάποιος νοήμων άνθρωπος οτι αυτή η κυβέρνηση πέτυχε; Γιατί λοιπόν φοβόμαστε να πούμε οτι απέτυχε; Ε ναι λοιπόν απέτυχε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη διαπραγμάτευση και στα οικονομικά αλλά και στο κοινωνικοπολιτικό της στίγμα.

Το περίφημο δημοψήφισμα έγινε και έβγαλε ξεκάθαρο νικητή. Ο σοφός ελληνικός λαός απάντησε με ένα βροντερό ΟΧΙ στο ερώτημα που έθεσε η ελληνική κυβέρνηση και όσοι στηρίξαμε με θέρμη το ΝΑΙ ηττηθήκαμε κατά κράτος. Οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα είναι πολλοί αλλά εγώ θα σταθώ σε δύο που θεωρώ τους σημαντικότερους.

Πρώτον, η νίκη του ΟΧΙ είναι μια προσωπική νίκη του Αλέξη Τσίπρα. Η στρατηγική που στηρίχθηκε στη μετατροπή του ερωτήματος σε ψήφο εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του και δευτερευόντως στην κυβέρνηση του, κέρδισε πανηγυρικά.