Το Κείμενο διαβούλευσης για την έναρξη διαλόγου που δημοσιοποίησε το Υπουργείο Παιδείας στην πρόσφατη Σύνοδο των Πρυτάνεων αποτελεί, εξ ορισμού, τη μοναδική βάση για διάλογο (ή/και πολεμική αντιπαράθεση, ακόμη και σφοδρή) αναφορικά με τη μεταρρύθμιση του Πανεπιστημίου στην Ελλάδα.

Εξ ορισμού αλλά και επί της ουσίας, αφού τα ζητήματα που θέτει είναι αυτά ακριβώς που (θα έπρεπε να) απασχολούν και την πανεπιστημιακή κοινότητα και την κοινωνία στο σύνολό της.

Όποιος λοιπόν σέβεται, ασφαλώς με κριτικό τρόπο, τους θεσμούς (σεβόμενος πρωτίστως τον εαυτό του, ως θεσμικού) δεν θα έπρεπε να αναζητεί προσχηματικούς λόγους για να αποφύγει τον διάλογο και την αντιπαράθεση.

Η δίχως αρχές και σχέδιο “ανάπτυξη” του αστικού οργανισμού έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία περιφερειακών περιοχών αλλά και περιθωριακών τμημάτων στον κεντρικό τομέα τής πόλης.

Οι μεγάλες “αποβιομηχανοποιημένες” εκτάσεις στα όρια της πόλης, τα μεγάλα “αστικά κενά” στο εσωτερικό της, όλα όσα απομένουν αχρησιμοποίητα ή εγκαταλελειμμένα, συνέπεια των κρισίμων μεταβολών στην παραγωγική διαδικασία και στον τομέα παροχής υπηρεσιών, εισβάλουν ορμητικά στην καθημερινότητα των πολιτών, υποβαθμίζοντας την ήδη προβληματική διαβίωσή τους, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, με την ανεξέλεγκτη οικονομική κρίση και, κυρίως, την παντελή απουσία αναπτυξιακής προοπτικής.