Ποια λέτε είναι η χώρα που διακρίνεται για την πολυπλοκότητα των διαδικασιών, το πλήθος των κανονισμών και το μεγάλο βάρος μιας κακής γραφειοκρατίας, που παρεμποδίζουν να αναπτυχθεί επιχειρηματική δραστηριότητα;

Το TMF Group είναι ο οργανισμός που παρακολουθεί ειδικά την πολυπλοκότητα του επιχειρηματικού περιβάλλοντος παγκοσμίως, και τις εκθέσεις του παίρνουν υπόψη οι πολυεθνικές και άλλοι διεθνείς επενδυτές. Φέτος, εξέτασε την πολυπλοκότητα των διαδικασιών σε 79 χώρες που καλύπτουν το 94% του παγκόσμιου ΑΕΠ, κατέταξε στην πρώτη, τη χειρότερη θέση όλων, την Ελλάδα. Η χώρα μας ανεβαίνει θέσεις, είχε καταταγεί στη δεύτερη το 2023 και βρέθηκε στην πρώτη πέρυσι.

Μια πραγματικά χρόνια παθογένεια της χώρας μας είναι ο βραχυπροθεσμισμός, που (όπως όλες σχεδόν οι χρόνιες παθογένειες που την ταλαιπωρούν…) όχι μόνο επιβιώνει αλλ’ αποκτά μεγάλες έως πρωτοφανείς διαστάσεις τα τελευταία χρόνια. Ειδικά, μάλιστα, στο πεδίο της δημοσιονομικής πολιτικής έχει συνέπειες που υπερβαίνουν την τρέχουσα κυβερνητική θητεία και θα τις κληρονομήσουν οι επόμενες κυβερνήσεις. Οι οποίες θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, μεταξύ άλλων, μία τριπλέτα παράλληλων και αλληλοσυνδεόμενων προβλημάτων

Mέσα σε πέντε μήνες από τότε που άρχισε η δημοσκοπική κατηφόρα της Ν.Δ., η κυβέρνηση βρήκε και διένειμε 3,5 δισ. ευρώ για (ατομικού χαρακτήρα) παροχές: 1 δισ. το Πάσχα για το 2025 και 2,5 δισ. προ ημερών για το 2025 και 2026, κυρίως με τη μορφή φοροελαφρύνσεων. Ο,τι περισσεύει θα το μοιράζουμε στις τσέπες σας – λέει η κυβέρνηση. Δεν της περνάει από το μυαλό ότι το κόστος μιας γερασμένης διοίκησης, το έλλειμμα δημόσιας ασφάλειας, οι αδύναμες δημόσιες υποδομές ή τα αντιπλημμυρικά που δεν αντέχουν, μας επιβαρύνουν μεν όλους, αλλά επιβαρύνουν δυσανάλογα τους οικονομικά ασθενέστερους, κι ότι και γι’ αυτά χρειάζονται λεφτά – δεν περισσεύουν.

Μέσα στον πόλεμο με το Ιράν, ενώ το Τελ Αβίβ και η Χάιφα βομβαρδίζονταν, το χρηματιστήριο του Ισραήλ ανέβηκε 6%. Την περασμένη Κυριακή μάλιστα, λίγες ώρες αφότου τα Β-2 βομβάρδιζαν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, ανέβηκε επιπλέον 1,8%, εξασφαλίζοντας συνολικά κέρδη περίπου 8% την εβδομάδα των βομβαρδισμών.

Με απάθεια αντέδρασαν στην πολεμική σύγκρουση και τα διεθνή και τα αμερικανικά χρηματιστήρια. Οι βραχείες διορθώσεις στάθηκαν αφορμές για νέες τοποθετήσεις και αύξηση θέσεων σε μετοχές, μέσα σε δέκα ημέρες υπερκαλύφθηκαν, και στο άνοιγμα της Παρασκευής, προχθές, ο S&P 500 απείχε μόλις μια ανάσα από το ιστορικό υψηλό του, τις 6.144 μονάδες της 19ης Φεβρουαρίου.

Ο λήθαργος δεν είναι μόνο της καθ’ ημάς ελίτ πρόβλημα. Είναι και μια κατάσταση των αγορών, από τον κορεσμό τους από κέρδη και την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν είναι ικανό να ανατρέψει την κούρσα των χάρτινων υπεραξιών: Ένα 10ήμερο από την έναρξη της σύγκρουσης Ισραήλ-Ιράν, λες σε μια ιδιότυπη επίδειξη κυνισμού, τα διεθνή χρηματιστήρια έχουν ανακάμψει, οι βραχείες διορθώσεις τους αξιοποιούνται για νέες τοποθετήσεις και τίποτα δεν φαίνεται να ανακόπτει την ορμή τους. Το επίσημο και, κυρίως, το σκιώδες χρηματοπιστωτικό σύστημα, χειραγωγούν τις αγορές σε μια κατεύθυνση φούσκας και τις ωθούν σε απόσπαση όχι μόνο απ’ την πραγματική οικονομία αλλά κι από όλες τις δραματικές αλλαγές στον πραγματικό κόσμο.

Ο πληθωρισμός στην Ευρώπη αποκλιμακώνεται, καθ΄ ημάς κλιμακώνεται. Το Μάιο, έπεσε στην Ευρωζώνη στο 1,9% από 2,2% τον Απρίλιο, σε ‘μας σκαρφάλωσε στο 2,5% από 2% -ο μύθος του εισαγόμενου πληθωρισμού δεν στέκεται πολύ καλά. Άραγε –τίθεται συχνά το ερώτημα- είναι υψηλές οι τιμές ή μήπως είναι χαμηλοί οι μισθοί; Και τα δύο. Με πληθωρισμό κερδών και με καθηλωμένους τους μισθούς, τα τελευταία χρόνια γίνεται μια πρωτοφανής αναδιανομή από τη μισθωτή εργασία στα κέρδη.

Είναι τόσο εξόφθαλμα και τόσο εξοργιστικά όσα έχουν έρθει τον τελευταίο καιρό στην επιφάνεια με το σκάνδαλο των παράνομων επιδοτήσεων των αγροτών, που κανονικά το θέμα θα έπρεπε να είναι της αποκλειστικής αρμοδιότητας των συντακτών του αστυνομικού δελτίου. Οι Κρητικοί αγρότες (ή «αγρότες»), που δηλώνουν ως βοσκοτόπια σχεδόν ένα εκατομμύριο στρέμματα, ακόμη και στη Μακεδονία ή στη Θράκη, και επιδοτούνται πλουσιοπάροχα για αυτό, με χρήματα του Ευρωπαίου φορολογούμενου, είναι η βιτρίνα της χειρότερης Ελλάδας – το ίδιο φυσικά και οι συνάδελφοί τους από τις άλλες περιφέρειες.

Θα επιλυθεί το στεγαστικό πρόβλημα έτσι; Όχι. Μήπως, τουλάχιστον, έτσι αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή που ενδημεί στο πεδίο της οικοδομής γενικά και της κατοικίας ειδικότερα;

Ορισμένα μέτρα είναι σωστά, αλλά έρχονται να επιβεβαιώσουν την κυβερνητική-κρατική νωχέλεια: Παράδειγμα, τώρα, μόλις, σκέφτηκαν το αυτονόητο, να διασταυρώνονται τα στοιχεία για τις κατοικίες που δηλώνονται κλειστές με εκείνα για τις καταναλώσεις ηλεκτρικού ρεύματος, για να διαπιστωθεί αν πράγματι είναι κλειστές ή απλώς νοικιάζονται με μαύρα. Ορισμένα άλλα είναι μηδαμινής σημασίας

Η κυβέρνηση επιδίδεται σε έναν (ιδιάζοντα) πρωταθλητισμό, αυτόν της υποδιαστολής: Πόσα δέκατα της μονάδας αυξάνεται το ΑΕΠ περισσότερο από τα ΑΕΠ άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

Υποτίθεται ότι αυτό δείχνει πως η ελληνική οικονομία είναι πιο δυναμική κι οι τυχεροί ιθαγενείς αυτού του τόπου απολαμβάνουν τους καρπούς της κυβερνητικής μέριμνας. Αλλά ο δυναμισμός μιας οικονομίας κρίνεται, τελικά, απ’ το αν δημιουργεί καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Κι η ελληνική οικονομία πρωταγωνιστεί στην υπερπαραγωγή νεόπτωχων, φτωχών όχι επειδή είναι άνεργοι αλλά επειδή έχουν δουλειά, με γλίσχρους μισθούς:

Οι θριαμβολογίες του υπουργού, που παρουσιάζουν την απλή άσκηση των καθηκόντων του ως «ηρωικές αποκαλύψεις», αποτελούν μορφή επικοινωνιακού λαϊκισμού. Επιχειρούν να μεταθέσουν την ευθύνη σε «διεφθαρμένους» επιχειρηματίες και δημόσιους υπαλλήλους, αποσιωπώντας τις διαχρονικές ευθύνες της πολιτείας.

Αυτές τις μέρες συζητούνται στη Βουλή νέες τροπολογίες στον αναπτυξιακό νόμο 4887/2022, έναν νόμο που τροποποιείται σχεδόν κάθε χρόνο, επιβεβαιώνοντας τη θεσμική αστάθεια της αναπτυξιακής πολιτικής. Με 91 άρθρα που τροποποιούν εκτενώς βασικές διατάξεις του νόμου 4399/2016, το εν λόγω νομοθέτημα αποτελεί μνημείο κακοτεχνίας και κακής νομοθέτησης.

Θα επιλέγατε να εργαστείτε αν είχατε την οικονομική δυνατότητα να ζήσετε χωρίς να δουλεύετε;

Η ερώτηση τέθηκε σε πρόσφατη έρευνα κοινής γνώμης της qed. Οι απαντήσεις έδειξαν ότι η εργασία φθίνει στις νεότερες γενιές ως αξία. Αν διέθεταν την οικονομική ευχέρεια, απάντησαν ότι δεν θα εργάζονταν το 52% όσων γεννήθηκαν 1965-80 ( Gen X), το 58% όσων γεννήθηκαν 1981-96 ( Millennials) και το 63% των ακόμη νεότερων, όσων γεννήθηκαν τα χρόνια 1997-2012 (Gen Z). Οι μόνοι που κατά πλειοψηφία θα επέλεγαν να εργαστούν ούτως ή άλλως, ήταν εκείνοι που γεννήθηκαν τα χρόνια 1946-64: Το 77% από εκείνες τις γενιές θα διάλεγαν να εργάζονται κι αν ακόμη δεν είχαν ανάγκη τα λεφτά.

...Δεν χρειάζονται γενικά μειώσεις φόρων –και τί θα γίνει, άλλωστε, με το κοινωνικό κράτος, τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης και τόσες άλλες ανάγκες; Ριζικές αλλαγές χρειάζονται, για να πάψει το καθ’ ημάς φορολογικό σύστημα να είναι το πιο ευνοϊκό για τον πλούτο σε όλον τον ΟΟΣΑ, σε βάρος της μισθωτής εργασίας, της ανάπτυξης και της δημοκρατίας.