Είναι λιγοστοί οι πολίτες που προσβλέπουν σε μια καινούργια, δημοκρατική αριστερά οι περισσότεροι “αριστεροί” στην Ελλάδα επηρεάζονται από τα κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά κομουνιστικά κόμματα, από ένα είδος πρωτόγονου μαρξισμού που φύεται στην Ελλάδα μαζί με τη φαιδρά πορτοκαλέα. Οι περισσότεροι αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί» εμφορούνται από ταξικό μίσος, από υπεραπλουστευμένες ιδέες για το Καλό και το Κακό. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία, καθώς οι «αριστεροί» είναι απολύτως αστοιχείωτοι (όπως και οι περισσότεροι «δεξιοί»), επαναλαμβάνουν εδάφια των ιερών τους γραφών, συνθήματα και κοινοτοπίες μια γλώσσα και μια ιδεολογία προσκολλημένες σ’ ένα παρελθόν που ταυτίζεται με την ελληνική τραγωδία και την τραγωδία της διεθνούς επανάστασης.

Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητη «δημοκρατική αριστερά»: υπήρξε η ΕΔΑ η οποία αποτελούσε, εκ των πραγμάτων, όμηρο του παράνομου ΚΚΕ· υπήρξαν και υπάρχουν «αριστεροί δημοκράτες», μονάδες, παρέες· υπήρξε και υπάρχει σοσιαλδημοκρατικό κόμμα· υπάρχει σοσιαλφασιστικό· υπάρχει κι ο σχηματισμός που ελάχιστα διαφέρει από το ΚΚΕ.

Σε τηλεοπτική συζήτηση για την «αριστερή» τρομοκρατία (τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα) βρέθηκα να διαφωνώ (για μια ακόμη φορά) με τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Λαφαζάνη· αν δεν παρερμήνευσα τα λεγόμενά του, ο βουλευτής φρονεί ότι η τρομοκρατία οφείλεται στην αδικία και τη φτώχεια· όπως είπε, «η εξουσία οπλίζει τα Καλάζνικοφ».

Η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο ζήλο του κ. Χρυσοχοΐδη μού προκάλεσε δυσφορία. Επαναλήφθηκαν οι φοβίες για «αστυνομικό κράτος»: «αντιπολιτευτική» στάση ή, για μια ακόμη φορά, έκφραση ενός ιστορικού τραύματος;