Για τους Γάλλους Οικολόγους, ο κύβος μάλλον ερρίφθη. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, τα 11.106 ταμειακώς εντάξει μέλη τους, τα οποία κλήθηκαν να αποφασίσουν –με ηλεκτρονική ψηφοφορία– αν το κόμμα τους στις ευρωεκλογές του 2024 θα κατέβει αυτόνομο, τάχθηκαν υπέρ και μάλιστα με ποσοστό ύψους 85%. Αποφάσισαν, επίσης, ότι επικεφαλής της ευρωλίστας του κόμματος θα είναι η τριανταεξάχρονη δικηγόρος Μαρί Τουσέν, η οποία έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως αυτόνομη κάθοδος δεν σημαίνει και πόλεμος με τα κόμματα της Αριστεράς, τα οποία, ως γνωστόν, στις περσινές βουλευτικές εκλογές εμφάνισαν κοινή λίστα υποψηφίων με τους Οικολόγους, κερδίζοντας ένα διόλου ευκαταφρόνητο 25,6% των Γάλλων ψηφοφόρων.

Στη μνήμη του Τάκη Καφετζή

Η ανάφλεξη στη Γαλλία, η έκρηξη δηλαδή μιας ανεξέλεγκτης και αχειραγώγητης κοινωνικής οργής, που δεν αναδεικνύει καν τους δικούς της ηγέτες, θα κάνει και αυτή τη φορά τον κύκλο της με εμπεδωμένη τη βεβαιότητα ότι πρόκειται για μια νέα συνισταμένη των ισορροπιών της πολιτικής σκηνής στη Γαλλία.

Να διασπαστεί ή να μη διασπαστεί; Ιδού το ερώτημα που ταλανίζει τη γαλλική Αριστερά σχεδόν έναν χρόνο πριν από τις ερχόμενες ευρωεκλογές. Οι υποστηρικτές της διάσπασης ισχυρίζονται ότι λόγω της απλής αναλογικής των ευρωεκλογών τα αριστερά κόμματα θα μπορούσαν να λάβουν το 2024 αθροιστικά περισσότερες ψήφους και έδρες απ’ ό,τι αν κατέβουν ενωμένα.

Πρόεδρος μόνος, ψάχνει πλειοψηφία»: σοβαρές μόνο προτάσεις στο Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων, Παρίσι, Γαλλία, υπόψη Εμανουέλ Μακρόν. Το τηλεοπτικό διάγγελμα του Προέδρου το βράδυ της Τετάρτης είχε στόχο την προσέλκυση συμμάχων προκειμένου η προεδρική, σχετική πλέον, πλειοψηφία να αποκτήσει τις κρίσιμες 43 ψήφους που της λείπουν για να μπορεί να νομοθετεί.

Δεν είμαι οπαδός της θεωρίας των εθνικών ιδιαιτεροτήτων ως ερμηνευτικού σχήματος για την κατανόηση των πολιτικών φαινομένων. Υπό ένα πρίσμα, εξάλλου, όλοι οι λαοί είναι ιδιαίτεροι, όπως και όλοι οι άνθρωποι ξεχωριστοί, αλλά όλοι έχουν λίγο-πολύ τις ίδιες ανάγκες και το ίδιο πάνω-κάτω εύρος αντιδράσεων στα εξωτερικά ερεθίσματα.

Από το 1984 όταν ο Μιτεράν διόρισε πρωθυπουργό τον Φαμπιούς, η Αριστερά και η Δεξιά στη Γαλλία παρουσίαζαν στους ψηφοφόρους δύο εναλλακτικές πορείες προς μία κατεύθυνση, το τέλος του Γαλλικού Μοντέλου ή της Γαλλικής Εξαίρεσης ή του τελευταίου Γαλατικού Χωριού του Αστερίξ, όπως απαξιωτικά προσέγγιζαν τη Γαλλία οι Αγγλοσάξονες.

Υπήρξε «πολιτικός σεισμός» χθες στη Γαλλία, αλλά όχι αυτός που πολλοί προσδοκούσαν και ελπίζανε. Ο πραγματικός νικητής των εκλογών είναι η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, η οποία όχι μόνο επιτυγχάνει αυτό που δεκαετίες περίμενε, δηλαδή να έχει αναγνωρισμένη κοινοβουλευτική ομάδα, αλλά και θα ηγείται για τα επόμενα πέντε χρόνια ενός στρατού δεκάδων αποφασισμένων βουλευτών σε μια Εθνοσυνέλευση που ούτε ο Μακρόν, ούτε ο Μελανσόν είναι παρόντες .

Πέντε ημέρες μετά τις εκλογές, η ιστοσελίδα της μεγαλύτερης εφημερίδα της Ευρώπης Le Monde επιμένει: έστω και με βραχεία κεφαλή, η συμμαχία της Αριστεράς (σοσιαλιστές, κομμουνιστές, πράσινοι, υπό την ηγεσία του Μελανσόν και του κόμματός του) κέρδισαν τον α’ γύρο των γαλλικών βουλευτικών εκλογών με ποσοστό 26,11%, έναντι 25,88% του συνασπισμού που υποστηρίζει τον φρεσκοεκλεγμένο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν.

Ο Σάιμον Κούπερ, αρθρογράφος των Financial Times και συγγραφέας ενός από τα ωραιότερα βιβλία για το ποδόσφαιρο που έχω διαβάσει (Football against the enemy- για όποιον ενδιαφέρεται), ζει στο Παρίσι. Λίγα βήματα από το σπίτι του είναι ένα παλιό καφέ που ονομάζεται Le Progres. Η Πρόοδος.

Αν ο Μελανσόν καταφέρει αυτό που προ διμήνου φαινόταν απίστευτο, δηλαδή να έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο πρόεδρος Μακρόν θα βρεθεί προ ενός πελώριου διλήμματος. Το γαλλικό Σύνταγμα δεν τον υποχρεώνει να επιλέξει τον Μελανσόν, τον υποχρεώνει όμως να επιλέξει πρωθυπουργό που να έχει την ψήφο εμπιστοσύνης της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης.

Αν κρίνουμε από όσα συμβαίνουν γύρω μας, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Θα μπορούσαν όμως να πάνε πολύ χειρότερα. Και για να μη συμβεί το απευκταίο πρέπει να εντοπίσουμε και να εκμεταλλευτούμε τις λίγες ευκαιρίες που μας δίνονται, αντί να τις υποτιμούμε με μια μαξιμαλιστική λογική που αναζητεί το τέλειο απορρίπτοντας αφ’ υψηλού οτιδήποτε άλλο.

Στον βραχύ πολιτικό χρόνο, ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ο νικητής των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Τη νίκη του ωστόσο δεν τη χρωστάει στην αίγλη του προγράμματός του, σε ό,τι τέλος πάντων παρουσιάστηκε βιαστικά σαν πρόγραμμα στο ενδιάμεσο των δύο γύρων, όταν τα ποσοστά έκαμψαν τον αριστοκρατικό προεδρικό εγωισμό.