Πρόεδρος μόνος, ψάχνει πλειοψηφία»: σοβαρές μόνο προτάσεις στο Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων, Παρίσι, Γαλλία, υπόψη Εμανουέλ Μακρόν. Το τηλεοπτικό διάγγελμα του Προέδρου το βράδυ της Τετάρτης είχε στόχο την προσέλκυση συμμάχων προκειμένου η προεδρική, σχετική πλέον, πλειοψηφία να αποκτήσει τις κρίσιμες 43 ψήφους που της λείπουν για να μπορεί να νομοθετεί.

Δεν είμαι οπαδός της θεωρίας των εθνικών ιδιαιτεροτήτων ως ερμηνευτικού σχήματος για την κατανόηση των πολιτικών φαινομένων. Υπό ένα πρίσμα, εξάλλου, όλοι οι λαοί είναι ιδιαίτεροι, όπως και όλοι οι άνθρωποι ξεχωριστοί, αλλά όλοι έχουν λίγο-πολύ τις ίδιες ανάγκες και το ίδιο πάνω-κάτω εύρος αντιδράσεων στα εξωτερικά ερεθίσματα.

Από το 1984 όταν ο Μιτεράν διόρισε πρωθυπουργό τον Φαμπιούς, η Αριστερά και η Δεξιά στη Γαλλία παρουσίαζαν στους ψηφοφόρους δύο εναλλακτικές πορείες προς μία κατεύθυνση, το τέλος του Γαλλικού Μοντέλου ή της Γαλλικής Εξαίρεσης ή του τελευταίου Γαλατικού Χωριού του Αστερίξ, όπως απαξιωτικά προσέγγιζαν τη Γαλλία οι Αγγλοσάξονες.

Υπήρξε «πολιτικός σεισμός» χθες στη Γαλλία, αλλά όχι αυτός που πολλοί προσδοκούσαν και ελπίζανε. Ο πραγματικός νικητής των εκλογών είναι η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, η οποία όχι μόνο επιτυγχάνει αυτό που δεκαετίες περίμενε, δηλαδή να έχει αναγνωρισμένη κοινοβουλευτική ομάδα, αλλά και θα ηγείται για τα επόμενα πέντε χρόνια ενός στρατού δεκάδων αποφασισμένων βουλευτών σε μια Εθνοσυνέλευση που ούτε ο Μακρόν, ούτε ο Μελανσόν είναι παρόντες .

Πέντε ημέρες μετά τις εκλογές, η ιστοσελίδα της μεγαλύτερης εφημερίδα της Ευρώπης Le Monde επιμένει: έστω και με βραχεία κεφαλή, η συμμαχία της Αριστεράς (σοσιαλιστές, κομμουνιστές, πράσινοι, υπό την ηγεσία του Μελανσόν και του κόμματός του) κέρδισαν τον α’ γύρο των γαλλικών βουλευτικών εκλογών με ποσοστό 26,11%, έναντι 25,88% του συνασπισμού που υποστηρίζει τον φρεσκοεκλεγμένο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν.

Ο Σάιμον Κούπερ, αρθρογράφος των Financial Times και συγγραφέας ενός από τα ωραιότερα βιβλία για το ποδόσφαιρο που έχω διαβάσει (Football against the enemy- για όποιον ενδιαφέρεται), ζει στο Παρίσι. Λίγα βήματα από το σπίτι του είναι ένα παλιό καφέ που ονομάζεται Le Progres. Η Πρόοδος.

Αν ο Μελανσόν καταφέρει αυτό που προ διμήνου φαινόταν απίστευτο, δηλαδή να έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο πρόεδρος Μακρόν θα βρεθεί προ ενός πελώριου διλήμματος. Το γαλλικό Σύνταγμα δεν τον υποχρεώνει να επιλέξει τον Μελανσόν, τον υποχρεώνει όμως να επιλέξει πρωθυπουργό που να έχει την ψήφο εμπιστοσύνης της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης.

Αν κρίνουμε από όσα συμβαίνουν γύρω μας, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Θα μπορούσαν όμως να πάνε πολύ χειρότερα. Και για να μη συμβεί το απευκταίο πρέπει να εντοπίσουμε και να εκμεταλλευτούμε τις λίγες ευκαιρίες που μας δίνονται, αντί να τις υποτιμούμε με μια μαξιμαλιστική λογική που αναζητεί το τέλειο απορρίπτοντας αφ’ υψηλού οτιδήποτε άλλο.

Στον βραχύ πολιτικό χρόνο, ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ο νικητής των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Τη νίκη του ωστόσο δεν τη χρωστάει στην αίγλη του προγράμματός του, σε ό,τι τέλος πάντων παρουσιάστηκε βιαστικά σαν πρόγραμμα στο ενδιάμεσο των δύο γύρων, όταν τα ποσοστά έκαμψαν τον αριστοκρατικό προεδρικό εγωισμό.

Τα μηνύματα της κάλπης

Η επανεκλογή Μακρόν για μια νέα πενταετία στην προεδρία της Γαλλίας έχει πολλαπλή σημασία για την Ευρώπη, την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η σταθερότητα, η ενότητα και η προοπτική της Ευρώπης ταυτίζονται σήμερα με την ηγεσία Μακρόν. Η ευρωπαϊκή παράλυση σε μια κρίσιμη στιγμή αποφεύχθηκε. Για τρίτη φορά η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν απέτυχε να καταλάβει το Ελιζέ και να αποσαθρώσει/αποσταθεροποιήσει την Ενωση.

Μεταξύ των νεοφιλελεύθερων κυβερνητικών επιλογών του και της ανάγκης να πείσει κοινωνία, συνδικάτα και Αριστερά

Δύσκολη πολύ είναι η εξίσωση του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών για τον Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν: για να επικρατήσει της ακροδεξιάς Λεπέν (που για πρώτη φορά έχει δεξαμενή το 7% του επίσης ακροδεξιού Ζεμούρ), πρέπει να αποσπάσει τις ψήφους (22%) του “τρίτου ανθρώπου”, Ζαν Λικ Μελανσόν, χωρίς όμως να χάσει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους που τον έχουν ήδη στηρίξει.

Οι τρεις πολιτικοί σχηματισμοί που δέσποσαν τα τελευταία 80 χρόνια -οι Γκολικοί, οι Σοσιαλιστές και οι Κομμουνιστές- δεν υπάρχουν πια και αυτοί που τους αντικατέστησαν προτιμούν να λένε όχι τι είναι, αλλά τι δεν είναι. Η Μαρίν Λεπέν ισχυρίζεται πως δεν είναι ακροδεξιά, ο Μελανσόν ισχυρίζεται πως δεν είναι ακροαριστερός και ο Μακρόν ισχυρίζεται πως δεν είναι ούτε δεξιός ούτε αριστερός.