...Αν προσθέσουμε και όλους τους άλλους κινδύνους για τη χώρα, η λύση των εκλογών αρχίζει και φαντάζει μονόδρομος. Τότε, με τον ΣΥΡΙΖΑ ηττημένο κοινοβουλευτικά, σε αντιστοιχία πια με το κοινό αίσθημα (όπως αυτό εμφανίζεται στις μετρήσεις), μπορείς να συζητήσεις για την αναγκαία συναίνεση στο δρόμο για τη διάσωση της χώρας. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού και μπερδεύουν την κοινωνία. Είναι αφελές και αντιφατικό να καταδικάζεται ως καταστροφική η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα να επιδιώκεται «κυβέρνηση συνεννόησης» με τον ΣΥΡΙΖΑ ισχυρό.

Με μία χώρα σε μακρόχρονη και πολύμορφη κρίση, με μια κοινωνία που διχάζει πια και το άτομο, ένα πολιτικό σύστημα που αδυνατεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, το λιγότερο ίσως που θα ζητούσες θα ήταν μια συζήτηση για τα απλά και τα αυτονόητα. Αυτά που παραβλέπουμε και απαξιούμε, αυτά της καθημερινότητας. Αυτά που γράφουν τις καθημερινές χιλιάδες ιστορίες των μικροεπιχειρήσεων και των εργαζομένων σε αυτές, τις δεκάδες χιλιάδες που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις οφειλές τους, τις εκατοντάδες χιλιάδες που ζουν την αβεβαιότητα του αύριο.

Πριν κάποιες μέρες είχα μια συζήτηση στο γραφείο με πελάτες που ανήκαν πολιτικά στον ευρύτερο κεντροδεξιό χώρο. Όταν τελείωσαν την σκληρή κριτική (ήπια έκφραση) και σε πολλά σημεία δικαιολογημένη, προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ρώτησα τι περιμένουν από τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη όταν αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Μου απαρίθμησαν μερικά από αυτά κι εγώ βρέθηκα απέναντι στο μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα της χώρας. Ήσαν όλα αυτά ή σχεδόν όλα αυτά που ο ΣΥΡΙΖΑ έταζε προεκλογικά και με μια υποκρυπτόμενη αντιευρωπαϊκή οσμή. Μία οσμή της φράσης του αλήστου μνήμης Προέδρου, περί «ανάδελφου έθνους».

Από επιλογή και σεβόμενος τα 40+ χρόνια κοινής διαδρομής, δεν είχα σχολιάσει ποτέ δημόσια τα λεγόμενα και τη στάση του Φώτη Κουβέλη. Άκουσα τη συνέντευξή του στην «πρωινή ζώνη» της ΕΡΤ.

Θα αφήσω το πόσους «εξορθολογισμούς» σημείωνε ότι πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόγραμμά του, που ΑΝ τους έκανε, όχι μόνο πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν, αλλά ούτε κάν ΣΥΡΙΖΑ….

Θα αφήσω στην άκρη την έννοια της "κριτικής στήριξης" στον ΣΥΡΙΖΑ, δίκη κυβερνητικού εκπροσώπου, γιατί είναι μια πολιτική άποψη και έχω τοποθετηθεί με το διαφορετικό δρόμο που πήρα όταν αποχώρησε από τη ΔΗΜΑΡ.

Αν παρακολουθήσουμε την οικονομία της χώρας μεταπολιτευτικά, αναδεικνύεται μια εξαιρετική εικόνα περιοδικότητας, που αφορά τις δαπάνες και τα σταθεροποιητικά προγράμματα, τις σπατάλες και τη λιτότητα. Ο ίδιος ο Α.Παπανδρέου από το 1985 ήδη διαπίστωνε «δαπανάμε περισσότερα απ’ ότι παράγουμε». Η χώρα εγκλωβισμένη σε αυτήν την περιοδικότητα, δεν προχώρησε ποτέ σε ρυθμίσεις που θα ενίσχυαν την παραγωγική αποδοτικότητα και επιδιδόταν μόνιμα σε λογιστικές τακτοποιήσεις κλείνοντας τα μάτια στις απαραίτητες δομικές ρυθμίσεις.
Θυμάμαι από τη δεκαετία του ‘90 ο Γρηγόρης Γιάνναρος στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ φώναζε: «τα σταθεροποιητικά μέτρα πρέπει να ολοκληρωθούν με αναπτυξιακές πολιτικές. Από μόνα τους δεν αρκούν για την ανάπτυξη.

Φαίνεται πια ότι η απάντηση στη κρίση και την νεοφιλελεύθερη ηγεμονία δεν μπορεί να είναι αυτή η εμμονική, ιδεοληπτική Ριζοσπαστική Αριστερά του απομονωτισμού. Η απάντηση πρέπει να είναι μια σύγχρονη, προοδευτική Αριστερά, μια Σοσιαλδημοκρατία των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων μέσα στο πλαίσιο της ελεύθερης οικονομίας. Μια Σοσιαλδημοκρατία που θα αφήσει πίσω της τον λαϊκισμό, το κρατισμό και τη διαφθορά που την υπονόμευσαν και την κατασυκοφάντησαν στην Ελλάδα. Μια Σοσιαλδημοκρατία που θα συμπυκνώνει τις ευαισθησίες της φιλελεύθερης και σοσιαλιστικής παράδοσης και του Διαφωτισμού.

Πριν από κάποια χρόνια, ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, με έναν τουλάχιστον άκομψο πολιτικά και καταστατικά τρόπο, απέκλεισε το Μιχ. Παπαγιαννάκη από την υποψηφιότητα για τον Δήμο της Αθήνας και πρόκρινε το σημερινό πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα.
Με την απόφαση αυτή, ουσιαστικά άρχιζε να παίρνει σάρκα η αναθεώρηση και οπισθοδρόμηση όλου του ιδεολογικού και αξιακού πλαισίου του χώρου. Πήρε και τα οστά με τη ραγδαία «συριζοποίηση» και «ριζοσπαστικοποίηση» του χώρου.
Όπως έλεγε και ο Αγγ. Ελεφάντης, άρχιζε η καταχνιά και η αντάρα, άρχιζαν ενέργειες και λογικές που δεν θα λάμπρυναν τις παραδόσεις της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Τα τελευταία χρόνια, παρακολουθούμε μια σταδιακή αλλά συνεχή ιδεολογική υποχώρηση της Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας, έναντι των νεοφιλελεύθερων αξιώσεων. Η ιδεολογική αυτή υποχώρηση, αναδεικνύει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, σαν το μοναδικό που μπορεί να δώσει λύσεις. Η υπέρμετρη διόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέα και ο άμετρος ανταγωνισμός με τα αρνητικά αποτελέσματα που δημιούργησαν, οδήγησαν παγκόσμια σε μια κρίση, κρίση πρώτα και κύρια του ιδιωτικού χρέους. Αυτήν ακριβώς την κρίση, παρενέβη ο νεοφιλελευθερισμός, την μετέβαλε, την εμφάνισε και προσπάθησε να την επιβάλλει και σαν κρίση του δημόσιου χρέους.