Η αναγκαιότητα ενός μάχραμ, του άνδρα κηδεμόνα που οφείλει να συνοδεύει κάθε γυναίκα όταν βγαίνει από το σπίτι της, συμπυκνώνει την εξουσία των Ταλιμπάν. Αυτό καταργήθηκε από τo ΝΑΤΟ το 2001. Τώρα, η αναγνώριση της νέας γεωστρατηγικής πραγματικότητας από τον πρόεδρο Μπάιντεν («δεν μπορούμε να πολεμάμε τους εμφυλίους άλλων λαών») επαναφέρει τον μάχραμ. Εκθέτει σε κίνδυνο όσες πίστεψαν στην ισότητα και στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Κλίμα κινδυνολογίας έχει διαμορφωθεί, με ευθύνη ορισμένων υπουργών και βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος αλλά και κάποιων ΜΜΕ, όσον αφορά την πιθανότητα έλευσης προσφύγων λόγω της κρίσης στο Αφγανιστάν. Η στρεβλή εικόνα ότι θα αντιμετωπίσουμε μια επερχόμενη «εισβολή» σίγουρα δεν διαμορφώνει αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες.

Απεμπλοκή από την ευρύτερη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοδυτική Ασία και μετατόπιση των στρατηγικών προτεραιοτήτων των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή Ασίας-Ειρηνικού ή Ινδοειρηνικού, δηλαδή ανάσχεση της Κίνας.

Αυτή τελικά είναι η διαμόρφωση της γραμμής πλεύσης του Μπάιντεν οκτώ μήνες μετά την αλλαγή φρουράς στον Λευκό Οίκο, μια εξισορρόπηση που επιβεβαιώνει περισσότερο τη συνέχεια και πολύ λιγότερο τη διαφοροποίηση από τη γραμμή Τραμπ

Τρία περιστατικά από τη μακρινή χώρα που για ακόμη μία φορά βρίσκεται στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος.

● Η Αφγανή παρουσιάστρια Σαμπνάμ Νταουράν δήλωσε ότι οι Ταλιμπάν αρνήθηκαν να την αφήσουν να εργαστεί. Η Νταουράν, που εργαζόταν για την Κρατική Ραδιοτηλεόραση του Αφγανιστάν (RTA), ανέβασε στο Twitter την περίπτωσή της: «Μετά την αλλαγή του καθεστώτος δεν έχασα το θάρρος μου και πήγα στο γραφείο για να ξεκινήσω τη δουλειά μου. Δυστυχώς δεν μου επετράπη να εργαστώ. Μου είπαν ότι το καθεστώς έχει αλλάξει και υπάρχουν σοβαρές απειλές για εμάς. Αν η διεθνής κοινότητα μπορεί να ακούσει τη φωνή μου, όλες οι σχετικές οργανώσεις πρέπει να μας βοηθήσουν. Οι ζωές μας είναι υπό σοβαρή απειλή».

Η δημιουργία ενός εξελιγμένου δικτύου πληροφοριών, ένας από τους λόγους της ταχείας νίκης των Ταλιμπάν, μας δείχνει μια εξελιγμένη ηγεσία, όχι μόνο τεχνολογικά

Την πέμπτη χρονιά μετά την ανακήρυξη του Ισλαμικού Εμιράτου του Αφγανιστάν, ένα αεροσκάφος Fokker του ΟΗΕ μας πήγε στην Τζαλαλάμπαντ, μία από τις λίγες εισόδους στη χώρα που κυβερνούσε ο μουλάς Ομάρ από την Κανταχάρ, την πιο παραδοσιακή πόλη της χώρας, όπου γεννήθηκε ο Ομάρ και ίδρυσε το κίνημα των Μαθητών του Κορανίου.

Με δύο δεκαετίες πολέμου στο Αφγανιστάν να φθάνουν στην πιο ζοφερή, από τις πιθανές, κατάληξή του, αξίζει να θυμηθούμε ότι έχουν περάσει πλέον τρεις δεκαετίες από τον πόλεμο στα Βαλκάνια. Και οι δύο είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις τού πώς η κακοδιαχείριση ενός πολέμου μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες για πολλά χρόνια.

«Οι Αμερικάνοι δεν μπορούν και δεν πρέπει να πεθαίνουν σε έναν πόλεμο που οι Αφγανοί δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν για τον εαυτό τους...». Αυτή στάθηκε η κατακλείδα του διαγγέλματος Μπάιντεν. «Σκοπός μας άλλωστε» συνέχισε «ποτέ δεν υπήρξε η οικοδόμηση ενός νέου έθνους εκεί. Το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να μην καταντήσει πάλι το Αφγανιστάν σφηκοφωλιά τρομοκρατών».

Εκ πρώτης όψεως είναι σαν η Ιστορία να έκανε κύκλο και να γύρισε εκεί που είχε αρχίσει. Το 2001 οι Αμερικανοί έδιωξαν τους Ταλιμπάν, είκοσι χρόνια αργότερα, το 2021, οι Ταλιμπάν έδιωξαν τους Αμερικανούς. Κι όμως η Ιστορία είχε εν τω μεταξύ τρέξει με απίστευτη ταχύτητα αλλάζοντας εποχή. Αυτός ήταν ένας πόλεμος που είχε ξεμείνει γιατί κάποιος πρόεδρος των ΗΠΑ έπρεπε να τον τελειώσει. Και γιατί η Αμερική πρέπει να προσανατολιστεί στη νέα εποχή χωρίς παρελθοντικούς περισπασμούς.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η πρόσφατη κατάληψη της Καμπούλ από τις δυνάμεις των Ταλιμπάν αποτελεί ένα πλήγμα κατά της αξιοπιστίας των δυτικών δυνάμεων και, κυρίως, της ηγεμονεύουσας δύναμης, που είναι οι ΗΠΑ. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου ξεκινάει από τη συμφωνία του προηγούμενου προέδρου, του Ντόναλντ Τραμπ, με τους Ταλιμπάν, κι ολοκληρώνεται με την απόσυρση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από τον νυν πρόεδρο, Μπάιντεν.

Από εδώ και πέρα, η διεθνής κοινότητα και κυρίως οι «δυτικές» χώρες θα πρέπει να πρέπει να αναπτύξουν μηχανισμούς αντιμετώπισης προβλημάτων, σε περίπτωση που οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν ή δεν έχουν δυνατότητα να εμπλακούν (τουλάχιστον με πρωταγωνιστικό ρόλο).

Η κατάληψη της εξουσίας στο Αφγανιστάν δημιουργεί ερωτήματα για το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο αλλά και τι αναμένεται να συμβεί από εδώ και πέρα.