Παλιότερα λεγόταν ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο οι δύο ομάδες έχουν από έντεκα παίκτες και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί. Αυτό έπαψε να ισχύει. Στις τελευταίες εφτά διοργανώσεις, δηλαδή από το 1998, η Γερμανία έχει συμμετάσχει σε δύο τελικούς. Η Γαλλία όμως έχει συμμετάσχει σε τέσσερις.

Στη Γαλλία πράγματι συντελέστηκε ένα μικρό θαύμα. Ιδιαίτερα στην περιφέρεια του Παρισιού, την Ile-de-France, σαν να λέμε την Αττική, όπου ζουν πολλοί Γάλλοι λαϊκής καταγωγής συχνά αραβικής ή άλλης αφρικανικής προέλευσης από τις πρώην αποικίες.

Tο ποδόσφαιρο εντός του γηπέδου είναι σχετικά απλό, είχε πει κάποτε ο Ζεπ Μπλάτερ, ο Ελβετός που ηγήθηκε της FIFA, της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, επί 17 ολόκληρα χρόνια: «Υπάρχουν κανόνες, ο διαιτητής, ο χρόνος είναι συγκεκριμένος και όλα παίζονται μέσα στις χαραγμένες λευκές γραμμές». Τι γίνεται, όμως, με το ποδόσφαιρο εκτός γηπέδων, ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά προϊόντα παγκοσμίως;

Είμαστε πια στον μήνα του Μουντιάλ. Και του Κατάρ. Οι εθνικές ομάδες περιμένουν να διακοπούν τα πρωταθλήματα για να συγκροτηθούν, οι μεγάλοι χορηγοί ετοιμάζουν τα διαφημιστικά τους, τα πρακτορεία ειδήσεων τις αποστολές τους. Ειδήσεις βέβαια υπάρχουν και τώρα, κι ας μην τιμώνται με τίτλους πηχυαίους. Ιδού:

Σαν το γαλατικό χωριό του Αστερίξ, στον πολύχρωμο ποδοσφαιρικό χάρτη της Ευρώπης ξεχωρίζει μια ομάδα, που επιμένει να αντιστέκεται στον παραλογισμό της εποχής: η Αθλέτικ Μπιλμπάο ήταν και παραμένει για παραπάνω από 120 χρόνια η μόνη ομάδα στην οποία αγωνίζονται αποκλειστικά ντόπιοι ποδοσφαιριστές, προερχόμενοι από τις 7 επαρχίες της Βασκονίας επί ισπανικού και γαλλικού εδάφους. Κι αν υπάρχουν αραιά και πού εξαιρέσεις, αφορούν περιπτώσεις σαν του Ινιάκι Γουίλιαμς, Λιβεριανού μεν στην καταγωγή, αλλά γεννημένου και μεγαλωμένου στη Βασκονία, όπου και διδάχθηκε το ποδόσφαιρο.

Κάθαρση στο ποδόσφαιρο μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος αθλητικού οικοδομήματος, με την πολιτεία να βρυχάται απειλώντας και παράλληλα να συμπεριφέρεται ως Πόντιος Πιλάτος είναι αδύνατον να επιτευχθεί. Και αυτό γιατί το επίσημο Ελληνικό κράτος δεν αντιμετώπισε τον επαγγελματικό αθλητισμό και του ποδοσφαίρου συμπεριλαμβανομένου, ως παραγόμενο προϊόν της αναπτυσσόμενης διεθνώς βιομηχανίας παραγωγής αθλητικού θεάματος. Επέβαλε υποχρεωτικά στο χώρο το θεσμό των ανωνύμων αθλητικών εταιρειών (ν. 879/79) και αντί να τις αφήσει ελεύθερες να λειτουργήσουν μέσα στα πλαίσια της οικονομίας της αγοράς και στις συνθήκες και τους κανόνες που ο ίδιος ο οικονομικός ανταγωνισμός επιβάλει, τις μετέτρεψε ουσιαστικά σε ΔΕΚΟ

Η πρόκληση της πρόσκλησης που έλαβα ήταν ο ευρηματικός τίτλος της εκδήλωσης. Και βεβαίως το θέμα της που υπαινίσσονταν την πρόθεση των διοργανωτών να τιμωρήσουν το δημοφιλέστερο μαζικό «παιχνίδι» με την εσχάτη των ποινών.
Η Δημοκρατική Αριστερά καλώντας ανθρώπους του χώρου, και όχι μόνο, να συζητήσουν μια ακόμη πτυχή της συνολικής παθογένειας που ταλαιπωρεί τον τόπο το τελευταίο διάστημα, έπραξε το αυτονόητο.
Που είναι η υποχρέωση κάθε πολιτικού φορέα να αφουγκράζεται, να συμμετέχει και να προτείνει λύσεις σε, μικρά ή μεγαλύτερα, προβλήματα. Προβλήματα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα και μας ταλανίζουν παροξύνοντας την γενική δυσθυμία που έχει πλησιάσει επικίνδυνα τα όρια της απελπισίας και αγανάκτησης, όταν δεν τα έχει ξεπεράσει.