Πίσω από την κρίση του ελληνικού χρέους βρίσκεται η κρίση του ελληνικού οικονομικού μοντέλου. H κρατικοδίαιτη και μη ανταγωνιστική παραγωγή, η ψευδής ανάπτυξη που στηριζόταν στα φτηνά δάνεια, η κάκιστη θέση της χώρας στο διεθνή καταμερισμό της εργασίας, αποτυπώθηκαν επί δεκαετίες στο αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. H διόγκωση των ελλειμμάτων και τελικά η κρίση του ελληνικού χρέους ήρθε μοιραία.

Ιστορικά ή Θεσσαλονίκη αναπτυσσόταν και ευημερούσε, όποτε, οι πολιτικές συνθήκες της επέτρεπαν να παίξει «συντακτικό» (κατά Μοσκώφ) ρόλο στην ευρύτερη βαλκανική ενδοχώρα. Μετά τον πόλεμο οι διεθνείς συνθήκες δεν επέτρεπαν κάτι τέτοιο. Τα βόρεια σύνορα της χώρας έγιναν σύνορα των «δύο κόσμων» και απέκοψαν τη Θεσσαλονίκη από το ζωτικό της χώρο.

Ο κ. ΄Ανθιμος ζώστηκε πάλι τ’ άρματα. Αυτή τη φορά για να επιτεθεί στον πρόεδρο της ΔΕΘ, ο οποίος τόλμησε –άνευ της αδείας του αρμόδιου μητροπολίτου- να διατυπώσει την άποψή του για τη σλαβομακεδονική γλώσσα και τους Σλαβομακεδόνες.

H πολιτική σε τελευταία ανάλυση ήταν πάντα ζήτημα συγκέντρωσης δυνάμεων, δηλαδή συμμαχιών. Kοινωνικών συμμαχιών στη βάση και πολιτικών συμμαχιών στο κοινοβουλευτικό επίπεδο. Για να πραγματοποιηθούν οι μεγάλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα συνδέσουν την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή και που θα βγάλουν την Eλλάδα από την κρίση, πρέπει αυτές να έχουν τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών.