H απόφαση τεσσάρων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να απέχουν από την ψηφοφορία, στη Βουλή, για τη Συνθήκη της Λισαβόνας δημιούργησε έντονες αντιπαραθέσεις. Μάλιστα, αρκετά από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν εγείρουν σημαντικά ζητήματα, τα οποία δεν πρέπει να λυθούν διά της διολισθήσεως. Γενικά, τα επιχειρήματα περιστράφηκαν γύρω από δύο βασικά ερωτήματα:

Τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των Ιρλανδών ψηφοφόρων και τους λόγους απόρριψης, όπως και αποδοχής, της Συνθήκης της Λισσαβόνας ανιχνεύει δημοσκοπική έρευνα, που διεξήχθη μεταξύ 13-15/6/2008 από το Ευρωβαρόμετρο.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία της έρευνας, οι νέοι 18-24 ετών παρουσίασαν το υψηλότερο ποσοστό αποχής (64%), καθώς και το μεγαλύτερο ποσοστό απόρριψης της Συνθήκης (65%).

Στις 19-20 Ιουνίου 2008, συνήλθε στη Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Πρόκειται για την καταληκτική σύνοδο της Σλοβενικής Προεδρίας, την οποία θα ακολουθήσει η Γαλλική Προεδρία, από 1/7/2008.
Τα συμπεράσματα της συνόδου (σύνολο 78 παραγράφων) αναφέρονται στους εξής τομείς:
 Συνθήκη της Λισσαβόνας (5 παράγραφοι)
 Ελευθερία, Ασφάλεια, Δικαιοσύνη (19 παράγραφοι)
 Υψηλές τιμές τροφίμων και πετρελαίου (16 παρ.)
 Οικονομικά, κοινωνικά, Περιβαλλοντικά ζητήματα και ζητήματα υγείας (11 παρ.)
 Δυτικά Βαλκάνια (5 παράγραφοι και ειδικό παράρτημα)
 Εξωτερικές σχέσεις (22 παράγραφοι)

Το ιρλανδικό «όχι» συνιστά μια σοβαρή προειδοποίηση. Πώς να μην τη δούμε; Αποκαλύπτει τη δυσθυμία της κοινής γνώμης, και όχι μόνο της ιρλανδικής. Η παγκοσμιοποίηση και τα μεταναστευτικά ρεύματα ανησυχούν τους πολίτες. Να πώς μπορούμε να περιγράψουμε πώς σκέφτονται: «όλα διαλύονται»!

Η ελληνική Βουλή, με επισπεύδουσα τη Ν.Δ. και με σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ, υπερψήφισε τη Συνθήκη της Λισαβόνας με διαδικασίες «ψεκάστε -ψηφίστε -τελειώσαμε». Λίγες ώρες αργότερα το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία έβγαλε ένα καθαρό «όχι», δείχνοντας τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική και την αλαζονική συμπεριφορά της ευρωπαϊκής ελίτ από τις προσδοκίες, τις αγωνίες και τα αιτήματα των πολιτών.

"Ασπιρίνες" για την ακρίβεια και αμνησία για τα δημοψηφίσματα αποφάσισε η Σύνοδος Κορυφής. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αδιαφορούν για την κοινωνία και τη δημοκρατία. Όμως η Ενωμένη Ευρώπη ή θα είναι κοινωνική και δημοκρατική ή δεν θα υπάρχει.

Μπροστά στο κύμα της ακρίβειας που πλήττει όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, αντί να προστατεύσει τους καταναλωτές από την κερδοσκοπία, αγωνιά για την ελεύθερη αγορά και προστατεύει τους κερδοσκόπους. Δεν ενδιαφέρεται για την ακρίβεια και τη φτώχεια, αλλά ενδιαφέρεται για τα κέρδη των επιχειρήσεων.

Στο θέμα της συνθήκης της Λισσαβώνας, οι 27 ηγέτες στη σύνοδο κορυφής διαπίστωσαν ότι τα στόματά τους είναι σφραγισμένα -αφενός διότι οχτώ χώρες δεν έχουν επικυρώσει και άρα οτιδήποτε ειπωθεί τώρα μπορεί να επηρεάσει τη στάση τους και αφετέρου διότι ακόμη και η έκφραση μιας προτροπής για την ολοκλήρωση της διαδικασίας επικύρωσης συνάντησε αντιδράσεις στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ της Συνθήκης της Λισαβώνας από την Ιρλανδία σε δημοψήφισμα ξαναρίχνει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε υπαρξιακή κρίση, σε μια στιγμή που ξεπερνούσε το σοκ από την απόρριψη του Ευρωπαϊκου Συντάγματος το 2005.

Tα προσχήματα της αισιοδοξίας για το μέλλον της Eυρωπαϊκής Oλοκλήρωσης θα προσπαθήσει να περιφρουρήσει η Σύνοδος Kορυφής των 27 στο κείμενο των Συμπερασμάτων που θα εκδοθεί σήμερα στις Bρυξέλλες.

Ας αρχίσουμε με τον τίτλο, το νόημα του οποίου δεν είναι και τόσο προφανές. Ως γνωστόν, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι ήταν δύο. Στον πρώτο, τα κράτη της χερσονήσου ένωσαν τις δυνάμεις τους εναντίον του κοινού εχθρού και έβαλαν τέλος στην οθωμανική κυριαρχία.

Η απόρριψη της Συνθήκης της Λισαβώνας από την πλειοψηφία των Ιρλανδών συνέπεσε την περασμένη εβδομάδα με την υιοθέτηση μιας πρότασης οδηγίας που επιτρέπει την παράταση του εργάσιμου χρόνου μέχρι και τις 65 ώρες την εβδομάδα από το Συμβούλιο υπουργών Απασχόλησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια πρώτη ανάγνωση των δύο ταυτόχρονων σχεδόν γεγονότων εύκολα οδηγεί πολλούς να αναφωνήσουν: «Μπράβο στους Ιρλανδούς! Μια τέτοια Ευρώπη δεν τη θέλουμε!».

Το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία αποτέλεσε τυπικό χρονικό ενός προαναγγελθέντος αποτελέσματος. Στους ευρωπαϊκούς κύκλους απλώς εξορκίζονταν. Η επανάληψη του 2001 φαίνονταν καθαρά. Αφ΄ ής στιγμής δρομολογήθηκε, το ΟΧΙ θα ήταν το …αναμενόμενο.

Το ερώτημα που τίθεται είναι μείζον: όπου θα αποφαίνονται οι λαοί με δημοψήφισμα για οποιοδήποτε πολιτικό σχέδιο συγκρότησης της Ευρώπης, που οι ευρωπαίοι ηγέτες θα προτείνουν, το ΟΧΙ θα αναμένεται περίπου ως φυσική συνέπεια;