Το διάγγελμα του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, απλώς αποκάλυψε τη δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει ο ίδιος και τα δυο κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνησή του.

Αν μάλιστα αναλυθούν οι προτάσεις που συμπερίλαβε σε αυτό το διάγγελμα, τότε οι λόγοι που τον ώθησαν σε αυτή την πρωτοβουλία είναι κάποιοι από τους ακόλουθους - είτε διαζευκτικά, είτε όλοι μαζί:

Κ​​αι με τούτα και με κείνα, φτάσαμε στο σημείο όπου οι πρωταγωνιστές της κωμικής σκηνής καθορίζουν τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Κι όταν διαπιστώνεις πως το μέλλον της Ελλάδας κρέμεται από τα χείλια και τα χέρια των Λαζοπουλαίων και των Χαϊκάληδων, δεν μπορεί να μην πάει ο νους σου στον Αριστοφάνη, τον πραγματικό πατέρα του πολιτισμού της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας

Η ασκούμενη πολιτική έχει αρχίσει να αποδίδει και τώρα αρχίζει η ανάκαμψη; Ή, μήπως, η οικονομία αφέθηκε σε ελεύθερη πτώση επί μια 6ετία, που (αναπόφευκτα...) κάποτε θα φρέναρε, παρά την ασκούμενη πολιτική; Τώρα, αίφνης, παγώνουν οι επενδύσεις που γίνονταν; Ή, μήπως, τα τελευταία χρόνια παρατηρούσαμε μια ιστορικά πρωτοφανή διαδικασία συνεχούς αποεπένδυσης; Αραγε, είχε πυροδοτηθεί μια διαδικασία μεταρρύθμισης προς το καλύτερο, με πάταξη της διαφθοράς, ανασυγκρότηση του κρατικού μηχανισμού, αναστήλωση των θεσμών, που κινδυνεύει τώρα να διακοπεί; Ή, μήπως, η διαφθορά έχει γίνει αποπνικτική, οι θεσμοί σέρνονται και ο κρατικός μηχανισμός τελεί σε αποδιοργάνωση;

Η ελληνική κρίση φτάνει πάλι σε μια φάση που τα διακυβεύματα απλοποιούνται στο έπακρο, τα διλήμματα γίνονται ασφυκτικά για όλους και οι προοπτικές σκοτεινιάζουν. Σενάρια καταγράφονται, αναλύσεις προτείνονται, υποθέσεις γίνονται, αλλά όλα αυτά συρρικνώνονται σε ασφυκτικές επιλογές, όποιοι και αν είναι οι μελλοντικοί νικητές και ηττημένοι.

Εχει συμβεί τόσες φορές στην ιστορία: ένα αποτέλεσμα που κανείς στ’ αλήθεια δεν ήθελε, να προκύπτει εντούτοις. Και να εμφανίζεται, μάλιστα, ως αποτέλεσμα της βούλησης πολλών. Ισχύει και για τις εκλογές προς τις οποίες φαίνεται ότι, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, βαδίζουμε.

Η απόφαση για επίσπευση της εκλογής ΠτΔ και μονομερή ανάδειξη υποψηφίου ήταν μια επιλογή υψηλού ρίσκου. Την ονόμασα «η ΖΑΡΙΑ των 180». Οι Σαμαράς -Βενιζέλος είπαν το δικό τους alea jacta est.
Όσο και αν ο κ. Βενιζέλος φέρεται δηλώσας ότι: «είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε τα πάντα», ο κ. Σαμαράς, αλλά πλέον και όλα τα στελέχη της ΝΔ, επιμένουν ότι: « δεν υπάρχουν ενδιάμεσες λύσεις παρά μόνο ΚΑΘΑΡΕΣ ΛΥΣΕΙΣ». Βεβαίως, ΚΑΘΑΡΗ ΕΞΟΔΟ από το Μνημόνιο ο πρωθυπουργός διακήρυττε ότι αναζητούσε τέλος Σεπτέμβρη αρχές Οκτώβρη, μέχρις ότου υποχρεώθηκε σε πλήρη αναδίπλωση από το Eurogroup στις 6 Οκτωβρίου και τον αποκλεισμό της χώρας από τις αγορές μέχρι νεοτέρας! Το μόνο που δεν έχει πει, αλλά είναι βέβαιο ότι θα το υποστεί, είναι η ΚΑΘΑΡΗ ΗΤΤΑ του μεγίστου στόχου. Αυτού της παραμονής του στην κυβέρνηση ως τον Ιούνιο του 2016.

Και ξαφνικά ο διεθνής Τύπος πλημμύρισε και πάλι Ελλάδα! Δεκάδες δημοσιεύματα, αναλύσεις ειδικών- και λιγότερο ειδικών- εμφανίζουν την Ελλάδα ως το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και την απειλεί με καταστροφή- αφού πρώτα καταστρέψει η ίδια τον εαυτό της. Η κακόφημη λέξη Grexit επιστρέφει. Βάσιμοι φόβοι, υπερβολικοί φόβοι ή σχεδιασμένη τρομοκρατία; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Αυτό που κυρίως μας απασχολεί είναι να συμβάλουμε ώστε ο άξονας των πολιτικών εξελίξεων να μετακινηθεί σε προοδευτική κατεύθυνση. Στο συνέδριό μας αποφασίσαμε ομόφωνα ότι η πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια της ΔΗΜΑΡ είναι αδιαπραγμάτευτη. Το επαναλαμβάνω και με την ευκαιρία που μου δίνετε, μήπως και επιτέλους το ακούσουν όσοι μοχθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι θα διαλυθούμε. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι και θα παραμείνει παρούσα στις πολιτικές εξελίξεις με όρους πολιτικής και οργανωτικής αυτονομίας. Και από αυτή τη θέση θα καθορίσουμε όταν έρθει η ώρα και την εκλογική μας τακτική.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να χάνει το δίκιο του επειδή έχει ζητήσει τόσες πολλές φορές, από τόσο νωρίς (από το φθινόπωρο 2012!) και με τόσο διαφορετικά επιχειρήματα την επίσπευση των εκλογών, ώστε κανείς να μην πολυπροσέχει πια το επιχείρημα που επικαλείται κάθε φορά ή να το θεωρεί προσχηματικό. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό καθ’ εαυτό, το στερνό του επιχείρημα δεν είναι βάσιμο.

Μία από τις παράπλευρες απώλειες της κρίσης ήταν και η κρίση του «πολιτικού πολιτισμού». Σε μια εποχή που η εθνική ανασυγκρότηση απαιτούσε μια κουλτούρα συνεργασιών και συναίνεσης, το πολιτικό σύστημα απέδειξε ότι δεν διαθέτει τις απαραίτητες δυνάμεις για μια δημιουργική επανεκκίνηση. Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε με περισσή ανησυχία και δικαιολογημένη αποστροφή το παιχνίδι του «μικρού δικομματισμού» να ανεβάζει την πολιτική θερμοκρασία της πόλωσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ επινοεί «θεωρίες συνωμοσίας» και καταγγέλλει μεγαλοεπιχειρηματίες, εκδότες, συμφέροντα και αργυρώνητους βουλευτές, που γεμίζουν τους «κουμπαράδες» τους με κίνητρο την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.