Στις 26 Απριλίου του 1986 έγινε το πυρηνικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας (τότε μέλος των Δημοκρατιών της Ε.Σ.Σ.Δ). Την περιοχή εγκατέλειψαν πάνω από 350 χιλ. άνθρωποι, αλλά παρέμειναν άλλα 5,5εκ.στις γύρω περιοχές. Μετά 25 χρόνια δεν υπάρχει κανείς στην πόλη Τσέρνομπιλ, διότι είναι σε υψηλότατο επίπεδο η στάθμη της ραδιενέργειας. Επηρεάσθηκε η υγεία χιλιάδων ανθρώπων, και οι ποσοστιαίες αυξήσεις καρκίνου ήταν πάνω από 15% με χιλιάδες θανάτους από καρκίνο και λευχαιμία, με δυσπλασίες και τερατογενέσεις.

Στις 26 Απριλίου 2011, συμπληρώνονται 25 χρόνια από την πυρηνική καταστροφή του Τσερνόμπιλ. Οι οδυνηρές επιπτώσεις στην υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων, ακόμη και σε μεγάλη απόσταση από την περιοχή του εργοστασίου παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, είναι πασίγνωστες και διόλου αμελητέες – (χιλιάδες θάνατοι από καρκίνο και λευχαιμία, δραματική ποσοστιαία αύξηση καρκίνων, δυσπλασίες σε νεογέννητα…).

Tα παθήματα όμως δεν έγιναν μαθήματα. Κράτη και επιχειρήσεις, με γνώμονα το κέρδος και δόλωμα τη δήθεν «καθαρή» και «φτηνή» ενέργεια- όπου πάντα στο συνολικό κόστος δεν συμπεριλαμβάνεται το κόστος διαχείρισης των πυρηνικών αποβλήτων- εξακολουθούν να επενδύουν στην πυρηνική ενέργεια, αψηφώντας τους θανάσιμους κινδύνους.

Η ιστορία του πυρηνικού ατυχήματος της Ιαπωνίας αποτελεί μια φωτογραφική περίπτωση της σύγχρονης Ύβρεως του hard core καπιταλισμού και του κερδοσκοπικού, διεφθαρμένου του μοντέλου, που στην προκειμένη περίπτωση ήρθε, για να μας δώσει πολλά μαθήματα.

Σκληρός και αυτοπειθαρχημένος λαός οι Ιάπωνες, δύσκολα αφήνονται στο να εκδηλώσουν δημόσια τα συναισθήματά τους. Σε μία από τις πολλές δραματικές εικόνες που μετέδωσαν τα μέσα ενημέρωσης από την Ιαπωνία τις ημέρες αυτές, είδαμε και έναν Ιάπωνα να κλαίει! Ποιος ήταν αυτός και γιατί έκλαιγε;

Σε διάφορα σημεία της ανατολικής παράκτιας ακτής, έχουν χτιστεί μεγάλα φράγματα για να αναχαιτίσουν το αναμενόμενο τσουνάμι. Στα φράγματα αυτά υπάρχουν κάποια ανοίγματα-θύρες για τη ναυσιπλοΐα. Οι θύρες αυτές θα πρέπει να κλείνουν αμέσως μετά από έναν μεγάλο σεισμό και μια προειδοποίηση για τσουνάμι

Οι πληροφορίες για τις δραματικές εξελίξεις στη Φουκουσίμα μας φέρνουν στο επίκεντρο μιας εκτεταμένης πυρηνικής καταστροφής.
Η εξελισσόμενη τραγωδία έγινε σε μια χώρα τεχνολογικά προηγμένη και κλήθηκε να την αντιμετωπίσει μια καλά οργανωμένη κοινωνία –ίσως το μέγιστο παράδειγμα στο οποίο θα μπορούσε να κριθεί η πυρηνική τεχνολογία.
Τόσο ο σεισμός, όσο και το τσουνάμι που ακολούθησε, ήταν απόλυτα αναμενόμενα φυσικά φαινόμενα και άρα είχαν ενταχθεί στο σχεδιασμό αντιμετώπισής τους. Τα συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε τώρα είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι το όποιο «ανθρώπινο λάθος», αλλά η ίδια η επιλογή των πυρηνικών αντιδραστήρων.
Η αντιμετώπιση τόσο μεγάλων κινδύνων δεν μπορεί να εξαρτάται από μια «απρόβλεπτη» ανθρώπινη συμπεριφορά, αφού η πυρηνική επιλογή δεν έχει κανένα περιθώριο λάθους. Το λάθος είναι η ίδια η προσφυγή στην πυρηνική τεχνολογία.

Χωρίς κανέναν κρατικό έλεγχο, η διεφθαρμένη Ιαπωνική κυβέρνηση «εμπιστεύτηκε» και παρέδωσε σε μια ιδιωτική εταιρεία την χρήση, λειτουργία και ασφάλεια ούτε ενός, ούτε δύο, αλλά 19 αντιδραστήρων στην πιο σεισμογενή περιοχή του κόσμου! Παρέδωσε την δημόσια ασφάλεια δηλαδή πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων, στο έλεος μιας ιδιωτικής, διεφθαρμένης κερδοσκοπικής εταιρείας που απέτυχε στο κεντρικότερο θέμα, την ασφάλεια των πυρηνικών αντιδραστήρων και που βαρυνόταν από το 2002 για ψευδή πιστοποιητικά ασφάλειας 17 πυρηνικών αντιδραστήρων!

...ο περιορισμός στην πληροφόρηση βλάπτει σοβαρά την υγεία, όπως άλλωστε και οι ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών τομέων και η πυρηνική ενέργεια...

Λίγες μέρες ακόμα και μέσα από τα κανάλια τους θα έχουμε γνωρίσει όλους τους Έλληνες του Τόκιο, θα έχουμε μάθει όλες τις μονάδες μέτρησης της ραδιενέργειας, θα έχουμε συγκινηθεί με τους ήρωες που προσπαθούν να σβήσουν τη φωτιά και τα ορφανά παιδάκια που άφησε πίσω του ο σεισμός αλλά, ως συνήθως, δεν θα έχουμε πληροφορηθεί ότι πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια ιδιωτική εταιρεία που εδώ και χρόνια έκρυβε και πλαστογραφούσε στοιχεία χωρίς κανένας κρατικός ελεγκτικός θεσμός να αναστρέψει την πορεία˙ ως συνήθως...

Πριν από είκοσι χρόνια, ο Ακίρα Κουροσάβα στη σπονδυλωτή ταινία του «Όνειρα» είχε εντάξει ένα επεισόδιο που το έλεγε «Φουτζιγιάμα σε κόκκινο». Ένα πυκνό πλήθος ανθρώπων, παραλυμένο από τον τρόμο, παρακολουθούσε ένα πυκνό κατακόκκινο σύννεφο να ανεβαίνει πίσω από το όρος Φούτζι κι αναρωτιόταν μήπως εξερράγη το ηφαίστειο. Μια νεαρή μητέρα με δυο παιδιά στην αγκαλιά έφερε την ακόμη πιο τρομακτική είδηση. Δεν ήταν το ηφαίστειο, ήταν έκρηξη σε πυρηνικό εργοστάσιο. Το πλήθος τράπηκε πανικόβλητο σε φυγή προς τα βράχια που τέλειωναν στη θάλασσα. Στην Ιαπωνία η μνήμη της Χιροσίμα έχει αφήσει πιο βαθιές πληγές από την… καθημερινότητα των σεισμών. Μόνο που ούτε στη θάλασσα υπήρχε διαφυγή. Ούτε καν για τα δελφίνια που κολυμπούσαν μακριά. Η ραδιενέργεια είναι ταχύτερη.

Συγκλονισμένη η ανθρωπότητα παρακολουθεί την εναγώνια προσπάθεια των Ιαπώνων να αποσοβήσουν την ολέθρια τήξη των πυρηνικών αντιδραστήρων στο εργοστάσιο Φουκουσίμα που επλήγησαν από τον κολοσσιαίο σεισμό που έπληξε την χώρα.
Ο μύθος των ασφαλών εγκαταστάσεων των πυρηνικών εργοστασίων της σεισμογενούς Ιαπωνίας, οι οποίες άντεχαν ακόμη και σε σεισμό 9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, αποδεικνύοντας ότι καμία πυρηνική εγκατάσταση και ιδιαίτερα σε σεισμογενείς ζώνες, δεν είναι ασφαλής.
Η Δημοκρατική Αριστερά έχει απορρίψει την πυρηνική ενέργεια ως «εναλλακτική» πηγή ενέργειας.

Η απόφαση της κας Μέρκελ και του γερμανικού συντηρητικού κυβερνητικού συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών – Φιλελευθέρων να παρατείνουν τη διάρκεια ζωής των πυρηνικών σταθμών ηλεκτρικής ενέργειας, αποτελεί σοβαρή οπισθοδρόμηση στην πολιτική για το περιβάλλον και την έρευνα και την ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών, καθώς το γερμανικό παράδειγμα είναι έτοιμες να το ακολουθήσουν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ανατρέποντας η κα Μέρκελ παλαιότερη απόφαση της κυβέρνησης Σοσιαλδημοκρατών – Πρασίνων του Γκέρχαντ Σρέντερ για κλείσιμο των πυρηνικών εργοστασίων στις αρχές της δεκαετίας μας, επιβεβαιώνει ότι η πολιτικές της αυστηρής δημοσιονομικής προσαρμογής με την περιστολή των δημοσίων επενδύσεων δεν είναι φιλικές προς την κοινωνία ούτε προς το περιβάλλον.