Δεν ήταν λίγες οι στιγμές εκείνες που το να κάνεις κριτική στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούσε και κάποιον ιδιαίτερο άθλο, άθλος όμως ήταν για τα μέλη και τα στελέχη του, που προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα... ασυμάζευτα.
Από την υπεράσπιση της τυφλής(αυταρχικής) βίας του Δεκέμβρη, την 11μελή εκπροσώπηση μέχρι και την επαναστατική και αντι-ευρωπαική ρητορική, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έγινε τόσο απλά και εύκολα για "φίλους" και αντιπάλους σάκος του μποξ.
Σχετικά με τη λιποταξία μια (αυτό-)κριτική προσέγγιση.
"Ήταν πέντε νέοι κι όλοι περνούσαν την άσχημη ηλικία,
δηλαδή ανάμεσα στα είκοσι με είκοσι τέσσερα, το μέλλον τους
διαγραφόταν θολό σαν μια έρημος γεμάτη
αντικατοπρισμούς, παγίδες κι απέραντη μοναξιά."
Από το βιβλίο του Χορχέ Σεμπρούν, "Η επιστροφή του Νετσάγιεφ."
Την Τρίτη στις 22 του Σεμπτέμβρη εκδικάζεται η εφεσή μου για την 3η και τελευταία λιποταξία από τον Μάιο του 2003 εως και την απολυσή μου στις αρχές του 2006 από το πολεμικό ναυτικό, για λόγους πολιτικής συνέπειας και εντιμότητας, δημοσιεύω το παρακάτω κείμενο για να ενημερωθούν φίλοι και σύντροφοι που με στήριξαν, για την αλλαγή των απόψεων μου, που σήμερα ενταγμένος στη δημοκρατική αριστερά βρίσκονται σε πολύ διαφορετική κατεύθυνση.
Ξένοι στο ίδιο σπίτι, όσοι ανδρώθηκαν μέσα στον ΣΥΝ ξέρουν καλά πως η σύνθεση και η συνεννόηση είναι εφικτές και πολλοί είναι εκείνοι από όλες τις τάσεις που προσπαθούν και υπερβάλλουν εαυτόν για να το καταφέρουν.
Ομως, έχει ακόμα νόημα; Μήπως έτσι δεν μπορούμε να παραγάγουμε πολιτική, μήπως ακόμα δεν μπορούμε να καταλάβουμε την κοινωνία και μηρυκάζουμε για να υπάρχουμε, μήπως η ντόπα μας είναι η διαφωνία; Οι ρευματικοί με τον ΣΥΡΙΖΑ έκαναν σαφές πως, κακός ο σταλινισμός, άλλα όχι τόσο κακός όσο ο καπιταλισμός και η αστική δημοκρατία.
