Aπό την εποχή της ανόδου της Χρυσής Αυγής τα συστημικά κόμματα προβληματίζονται πώς να αντιμετωπίσουν τους ψηφοφόρους ακροδεξιών κομμάτων. Να τους απομονώσουν; Να προσπαθήσουν να τους προσελκύσουν – κι αν ναι, πώς; Είναι χαμένη υπόθεση ή δεν είναι σωστό να εκχωρούν ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην Ακροδεξιά;

Τα ίδια ερωτήματα επανέρχονται μετά τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που δείχνουν ενίσχυση της αντισυστημικής ψήφου προς διάφορες κατευθύνσεις στην τελική ευθεία προς τις εκλογές.

Τον Ντόναλντ Τραμπ θα τον πληρώνει για πολλά χρόνια ο κόσμος. Αντιδημοκρατική χυδαιότητα, πνευματική κενότητα αυτοεπικυρούμενη διά του τραμπουκισμού, εγωπαθής αμοραλισμός, απέχθεια για την επιστήμη και μίσος για τους κάθε λογής αδύναμους υπήρχαν πάντα. Η ταυτόχρονη συνύπαρξη, όμως, όλων αυτών των «αρετών» στο πρόσωπο ενός μεγιστάνα που υψώθηκε στον θώκο του προέδρου των ΗΠΑ, δηλαδή του πλανητάρχη, ήταν ένα θλιβερό ορόσημο. Και λειτούργησε σαν πλανητικό υπόδειγμα για τους ποικίλους ακροδεξιούς. Τον 21ο αιώνα, ο τραμπισμός είναι ίσως η μόνη αξιοσημείωτη προσθήκη στη χορεία των -ισμών.

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 ο συνδυασμός της Χρυσής Αυγής έκανε το ντεμπούτο του στην πολιτική αρένα κερδίζοντας μία θέση στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων.

Από το 2012 ξεκίνησε στην κεντρική πολιτική σκηνή ένα σερί εκλογικών επιτυχιών για το νεοναζιστικό μόρφωμα, η ανοδική πορεία του οποίου ανακόπηκε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, με το κόμμα-κέλυφος εγκληματικής οργάνωσης να παραμένει οριακά εκτός του ελληνικού Κοινοβουλίου.

Ελάχιστα μετά τους εορτασμούς του μιλένιουμ, τον Φεβρουάριο του 2000, η Ευρώπη είδε να σχηματίζεται για πρώτη φορά στη μεταπολεμική της ιστορία κυβέρνηση με τη συμμετοχή ακροδεξιού κόμματος. «Πρωτοπόρος» η Αυστρία, όπου το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα συνασπίστηκε με το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας του Γεργκ Χάιντερ, θαυμαστή του Τρίτου Ράιχ. Οσο υβριστικές και αν ηχούσαν οι δηλώσεις του ότι τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν απλώς «ποινικά στρατόπεδα» ή ότι το χιτλερικό καθεστώς «είχε σωστή πολιτική στην απασχόληση» (θυμόμαστε, αν όντως θυμόμαστε, την επιγραφή στην είσοδο του Αουσβιτς για την «εργασία που απελευθερώνει), είχε αποσπάσει στις εκλογές το 26,9% των ψήφων.

Και ποιος σοβαρός άνθρωπος μπορεί να πάρει στα σοβαρά τέτοιες ανησυχίες, θα πείτε εσείς οι αισιόδοξοι. Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ισχυρή και διαθέτει τα εργαλεία για να αποτρέψει την ανεξέλεγκτη εξάπλωση της άκρας Δεξιάς και την υπονόμευση των φιλελεύθερων-δημοκρατικών αξιών της, θα ισχυριστείτε. Αργά ή γρήγορα, δυνάμεις όπως αυτές που εκφράζει η Ιταλίδα Μελόνι θα συμβιβαστούν και θα ενσωματωθούν μέσα στο δαιδαλώδες σύστημα των μηχανισμών λήψης αποφάσεων της Ε.Ε. Εξάλλου, τα ανταλλάγματα δεν είναι αμελητέα.

Μερικές φορές μας περνάει απ’ το μυαλό πως κάτι πολύ κακό μπορεί να μας συμβεί. Για παράδειγμα ένας σεισμός. Κατά κανόνα όμως το απωθεί, και ευτυχώς που το κάνει, γιατί αλλιώς το συνεχές άγχος θα μας διέλυε ψυχολογικά. Υπάρχουν ωστόσο συμφορές οι οποίες όχι μόνο είναι προβλέψιμες αλλά και ιάσιμες, διότι δεν οφείλονται στα τυφλά στοιχεία της φύσης. Κι αυτές δεν μας φοβίζουν· μας εξοργίζουν. Τέτοια ήταν και η σφαγή των παιδιών στο Τέξας πριν από τρεις βδομάδες. Δεν είναι η πρώτη φορά και δυστυχώς δεν θα είναι η τελευταία.

Ο δεύτερος γυναικοκτόνος του 2022, ο «πρωταθλητής Πολεμικών Τεχνών Υποταγής» με το παρανόμι «Τιτάνας της Χίου», ήταν νοσταλγός της χούντας, καλός χριστιανός (αν σε κάνει καλό χριστιανό το να ανεβάζεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφίες σου ενόσω ανάβεις κερί στην εκκλησία), συνωμοσιολόγος αντιεμβολιαστής, από αυτούς που πιστεύουν ότι το εμβόλιο περιέχει τσιπάκια, και χρυσαυγίτης. Δραστήριος οπαδός του ναζιστικού μορφώματος, όχι απλώς ψηφοφόρος.

«Ανεπαισθήτως», που θα έλεγε ο ποιητής, ογκώνεται και στη χώρα μας μια επικίνδυνη Ακροδεξιά. Μέσα στην κυβέρνηση, με την προκλητική στήριξη ορισμένων ΜΜΕ και των αρθρογράφων τους. Και συνακόλουθα σε ένα τμήμα της κοινής γνώμης, που βαυκαλίζεται νομίζοντας ότι είναι «κεντροδεξιό» και του υπενθυμίζουν συστηματικά και, βεβαίως, μονόπλευρα τον εμφύλιο. Τρομοκρατώντας το.

Υπάρχουν κάποιες πολιτικές στιγμές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη. Έχω πολύ έντονη την ανάμνηση να στέκομαι στην Πλας Ντε ΛʼΟπερά στο Παρίσι, παρακολουθώντας τον Ζαν-Μαρί Λε Πεν να δίνει ομιλία για τις προεδρικές εκλογές του 2002. Δίπλα μου κάθονταν μέλη της Forza Nuova, ιταλικού ακροδεξιού κόμματος. Φαινόταν σαν μια νέα και επικίνδυνη στιγμή για την ευρωπαϊκή δημοκρατία.

«Ο μόνος στόχος που ενώνει πραγματικά τη ριζοσπαστική Δεξιά διεθνώς είναι η κατάληψη της εξουσίας. Επιθυμούν την κρατική εξουσία – με κάθε κόστος. Με τη βία εάν είναι αναγκαίο, όπως έδειξε και η εισβολή στο Καπιτώλιο. Σε αυτή τη διαδικασία, ωστόσο, είναι αξιοσημείωτο ότι η νέα δεξιά προσπαθεί να υφαρπάξει το κοινωνικό ζήτημα από την Αριστερά»