Αλλού πάει ο κόσμος, αλλού εμείς. Τα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη, έστω καθυστερημένα, σπεύδουν να αποτρέψουν μια καταβύθιση της Ευρώπης στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, να ανανεώσουν την παραγωγική βάση της για να μη συνθλιβεί ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα. Η ιδέα άσκησης κλαδικών πολιτικών, που ο νεοφιλελευθερισμός είχε παραπετάξει ως άχρηστη, επανακάμπτει, κερδίζει περίοπτη θέση, γίνεται εφαρμοσμένη πολιτική. Η ιδέα για ένα κράτος – στρατηγό, ικανό να ηγείται, να σχεδιάζει, να διευθύνει και να συνεργάζεται αποδοτικά με τον ιδιωτικό τομέα, ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη στη σύγχρονη εποχή, αναδεικνύεται σε κεντρική διεθνώς.

Στην Ελλάδα σήμερα, 750.000 εργαζόμενοι αμείβονται με μισθούς κάτω των 400 ευρώ, λόγω μερικής ή εκ περιτροπής εργασίας. Μάλιστα το 55% των νέων θέσεων που δημιουργούνται αφορούν αυτές τις μορφές εργασίας. Μια θέση εργασίας μοιράζεται στα δυο.

Με τις συνήθεις τυμπανοκρουσίες των φιλικών του ΜΜΕ, ο κ. Μητσοτάκης εξήγγειλε-με απαράδεκτη καθυστέρηση- αύξηση του κατώτατου μισθού από τον Απρίλιο.

Αφού βέβαια πρώτα η ανεξέλεγκτη ακρίβεια έχει οδηγήσει σε πολύ μεγάλη απώλεια της αγοραστικής δύναμης των μισθών -μόνο για το πρώτο τρίμηνο του 2022 ήταν 10%, ενώ για τους μερικώς απασχολούμενους αυτή αγγίζει το 25-30%.

Την 5η Ιουλίου, με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, είχε διεξαχθεί συζήτηση στη Βουλή για την κοινωνική πολιτική. Σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα, οι ισχυροί ρυθμοί ανάπτυξης σε συνδυασμό με την μεταρρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας, ορισμένες μειώσεις στη φορολογία περιουσίας και εισοδήματος και τα μέτρα στήριξης για την αντιμετώπιση των αλλεπάλληλων κρίσεων, βελτίωσαν τις συνθήκες ζωής των μισθωτών.

Θεωρητικά οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες είναι σύμμαχοι της εργατικής τάξης. Ομως πολύ συχνά αποδεικνύονται οι χειρότεροι εκμεταλλευτές της, πρωταθλητές στην παραβατικότητα της εργατικής νομοθεσίας. Προτάσσοντας ως δικαιολογία ότι για τα απλήρωτα ημερομίσθια, την ανασφάλιστη εργασία ή την άρνηση πληρωμής της υπερωρίας οδηγούνται από το ίδιο το σύστημα, το οποίο τους εξαναγκάζει να μεταφέρουν στους εργαζόμενους την πίεση που υφίστανται από τους μεγάλους παίκτες της αγοράς, γίνονται οι χειρότεροι εκμεταλλευτές της.

Την εβδομάδα που μας πέρασε ήρθαν άλλα δύο χτυπήματα σε βάρος της αξιοπρέπειας των εργαζομένων. Το πρώτο έχει τα χαρακτηριστικά απάτης, αυτό που συνηθίζει ο κ. Χατζηδάκης, και αφορά την περιβόητη πια ψηφιακή κάρτα εργασίας. Ολη η φιλοσοφία της κάρτας είναι η μοναδικότητά της και το απόρρητο των κωδικών της, ώστε με ασφάλεια ο εργαζόμενος να προστατεύεται από την κάθε λογής εργοδοτική αυθαιρεσία. Ετσι διαφημίστηκε, έτσι νομοθετήθηκε.

Ακούω τις παροτρύνσεις πολλών πολιτικών προς επιχειρηματίες να δίνουν υψηλότερους μισθούς. Καλώς. Αλλά, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, αν εννοεί αυτά που λέει, όφειλε να δίνει το παράδειγμα (αν όχι προνομιακής, όπως πολλοί πιστεύουμε ότι θα ήταν το σωστό) της ισότιμης μεταχείρισης της μισθωτής εργασίας.

Οταν πριν από τρία χρόνια ο κ. Μητσοτάκης ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, υποσχόταν συν τοις άλλοις έναν πιο γαλανό ουρανό. Δεν μας διευκρίνισε, όμως, ότι ο γαλανός αυτός ουρανός θα μας βρει κατακέφαλα με τις ανάλγητες πολιτικές του και την προκλητική αδιαφορία του.

Οι εργοδότες, αν και σήμερα έχουν σύστημα ωρομέτρησης, βάζουν τους εργαζόμενους να χτυπήσουν κάρτα αποχώρησης και να συνεχίζουν να εργάζονται κανονικά, σημειώνει στην ΑΥΓΗ της Κυριακής η επιθεωρήτρια Εργασίας Σταυρούλα Παπαδημητρίου, τονίζοντας ότι οι επιχειρήσεις, σε αντίθεση με την Επιθεώρηση, οργανώνονται ουσιαστικά για να «εξουδετερώσουν» την ψηφιακή κάρτα.

Πλαίσιο επαρκών κατώτατων μισθών στην Ε.Ε. δίνει η προσωρινή συμφωνία • Από την εφαρμογή της Οδηγίας στα κράτη-μέλη θα ευνοηθούν 24 εκατομμύρια εργαζόμενοι • Τουλάχιστον 10% πρόσθετη αύξηση για 900.000 εργαζόμενους στην Ελλάδα θα φέρει η υιοθέτηση της οδηγίας.

Στο Ναύπλιο στην αυγή του τουρισμού, στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αν ήσουν έφηβος κι ήθελες μεροκάματο έβρισκες πανεύκολα στον τουριστικό τομέα που αναπτυσσόταν γοργά . Υπήρχε επίσης και η δυνατότητα μεροκάματου στα πολλά συσκευαστήρια/κονσερβοποιεία που απορροφούσαν την γεωργική παραγωγή της Αργολίδας.

Oι ασκούμενες πολιτικές διαμορφώνουν τους όρους μετάβασης από την τρίτη στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, στην κατεύθυνση της χειραγώγησης και της περιθωριοποίησης της εργασίας και όχι της δημοκρατίας και της απελευθέρωσης της εργασίας στους χώρους παραγωγής.

Η παράδοξη σπουδή του υπουργού Εργασίας να αποδώσει στην εφημερίδα μας «πανηγυρισμούς» για τη συμφωνία διευθέτησης του χρόνου εργασίας στο Βέλγιο, που θεωρεί ότι δικαιώνει τον δικό του νόμο, και οι ήπιες έως οξείες αντιδράσεις όλων των εργατικών συνομοσπονδιών της χώρας που προφανώς θέλει να αγνοεί.