Θυμός. Μόνο θυμός και ένα μεγάλο γιατί. Αυτά είναι τα συναισθήματα μετά από ένα οδοιπορικό στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου παραμονές της 47ης επετείου της κατάληψής της από τον τουρκικό στρατό στις 15 Αυγούστου 1974. Μέχρι τότε η Αμμόχωστος ήταν μια αμυδρή ανάμνηση των παιδικών χρόνων. Τώρα πήρε «σάρκα και οστά» με τρόπο επώδυνο.

Το Κυπριακό βρίσκεται στο χειρότερο σημείο από την τουρκική εισβολή του 1974. Οι προοπτικές λύσης - επανένωσης απομακρύνονται και μια νέα «εθνική ήττα» είναι πιο ορατή από ποτέ.

Οι προσδοκίες για σπάσιμο του αδιεξόδου και γεφύρωσης του χάσματος στην άτυπη πενταμερή έχουν ψαλιδιστεί. Το καλύτερο που αναμένεται είναι μια φόρμουλα διατήρησης ζωντανής της διαδικασίας.

Η συνάντηση Δένδια - Τσαβούσογλου τελικά πραγματοποιήθηκε κανονικά παρά τις ανησυχίες των μονίμως ανησυχούντων. Και όχι μόνο αυτό. Εγινε, εκτός πρωτοκόλλου και με πρωτοβουλία της τουρκικής πλευράς, και συνάντηση του έλληνα υπουργού Εξωτερικών με τον τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν την οποία ο Νίκος Δένδιας χαρακτήρισε «εξαιρετική». Οι συναντήσεις αυτές επέτρεψαν στις δύο πλευρές να επαναλάβουν με σαφήνεια τις θέσεις τους. Παρά την «επεισοδιακή» διάσκεψη Τύπου, η ουσία είναι ότι συμφωνήθηκε η προώθηση μιας «θετικής ατζέντας» και η συνέχιση των επαφών στο ψηλότερο επίπεδο καθώς και της διαδικασίας των διερευνητικών συνομιλιών, κάτι που εξυπηρετεί την αποκλιμάκωση της έντασης στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο και προφανώς τα ελληνικά συμφέροντα.

Η αναγνώριση από τις Ηνωμένες Πολιτείες ότι το καθεστώς Άσαντ στη Συρία έχει χρησιμοποιήσει χημικά όπλα εναντίον των αντικαθεστωτικών δημιουργεί νέα δεδομένα. Οι δυνάμεις του Άσαντ πέρασαν την «κόκκινη γραμμή» όπως το έθεσε ο Μπαράκ Ομπάμα.

Η οριακή εκλογή του εθνικιστή Ντερβίς Ερόγλου στην «προεδρία» των Κατεχομένων είναι μια αρνητική εξέλιξη. Εξέλιξη που περιπλέκει το σκηνικό των συνομιλιών στο Κυπριακό και δημιουργεί νέα δεδομένα, τα οποία πρέπει να αξιολογηθούν προσεκτικά και με νηφαλιότητα. Τι μπορεί να σημαίνει η εκλογή Ερόγλου;

Η Κύπρος γύρισε σελίδα. Η εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας σηματοδοτεί το τέλος της πολιτικής κυριαρχίας της γενιάς του 1960 στο πολιτικό σύστημα του νησιού. Η ανάδειξη του ηγέτη του κόμματος της παραδοσιακής Αριστεράς της Κύπρου σε πρόεδρο σωστά χαρακτηρίζεται ιστορική.

Η διαπίστωση είναι, πλέον, κοινότυπη: το Κυπριακό πρόβλημα πάει από το κακό στο χειρότερο. Κάθε μέρα που περνά οι προοπτικές επίλυσής του σε μια λογική επανένωσης στη βάση της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας απομακρύνονται.

Τον τελευταίο καιρό καλλιεργείται ένας μύθος στο Κυπριακό: ότι, δηλαδή, λύση του Κυπριακού μετά την 1η Μαΐου εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του κυπριακού ελληνισμού.
Κι αυτό διότι η ολοκλήρωση της ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. θα αλλάξει, υποτίθεται, τα δεδομένα προς όφελος της ελληνοκυπριακής πλευράς.