Η χώρα βρίσκεται ενώπιον ενός ακόμα χρηματοδοτικού κενού που σε περίπτωση μη έγκαιρης ολοκλήρωσης της αξιολόγησης δεν θα καταστεί δυνατή η αποπληρωμή των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας τον Ιούλιο. Ακόμα και εάν υπερβούμε το χρονικό ορόσημο λόγω της θετικής αξιολόγησης, η επερχόμενη θα κριθεί επί της οικειοποίησης των μεταρρυθμίσεων, της εφαρμογής των συμφωνηθέντων αλλά και τις επιδόσεις επί αυτών στο ασφαλιστικό, το φορολογικό κλπ. γεγονός που θα μας φέρει ξανά ενώπιον ενός νέου δημοσιονομικού κενού που θα μας ταλανίσει για το 2017.

Η αντίδραση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε μια διαρροή που απλώς επιβεβαιώνει μια από καιρό δημοσίως γνωστοποιημένη πολιτική του ΔΝΤ για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης εγείρει ερωτήματα. Πολύ περισσότερο καθώς κάθε νοήμων στέλεχος του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, που επί έτη φωνασκεί για την ανάγκη διευθέτησης του ελληνικού χρέους ώστε να μειωθεί το κόστος εξυπηρέτησης του και να μετριασθούν έτσι οι κίνδυνοι εμφάνισης δημοσιονομικών κενών στο άμεσο μέλλον (και άρα νέων μνημονίων και πακέτων οικονομικής στήριξης), καταλαβαίνει ότι η παρουσία του ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση μόνο θετικά μπορεί να συμβάλλει στις ελληνικές απαιτήσεις μεσομακροπρόθεσμα.

Τα πράγματα εξελίσσονται στη βάση του χειρότερου σεναρίου εκδοχών για τη χώρα. Μια κυβέρνηση που έχει παραβιάσει αρχές του συντάγματος όσον αφορά τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Με άρνηση συνεργασίας με τους διεθνείς οργανισμούς και την ΕΕ (όπως ορίζει το ίδιο το σύνταγμα), την άρνηση εγκεκριμένης από τη Βουλή χρηματοδότησης από την ΕΕ, την άρνηση της εκπλήρωσης συμβατικών υποχρεώσεων και την μη πληρωμή των δόσεων προς το ΔΝΤ και την ΕΚΤ (παρά την αναγνώριση από τους αρμόδιους υπουργούς για την ύπαρξη επαρκών υπολοίπων), που οδήγησαν στο κλείσιμο των τραπεζών.

Διανύουμε μόλις την πρώτη περίοδο του Προσφυγικού. Αυτήν που επιτρέπει τον γνήσιο ανθρωπισμό που όλο και σπανιότερα θα αντικρίζουμε στις κατοπινές περιόδους -όπως εξάλλου υποδηλώνουν τα αντίστοιχα ιστορικά συμβάντα διεθνώς, όσο και στην Ελλάδα του 1922, παρόλο που οι τότε πρόσφυγες ήταν Ελληνες.
Κυρίως όμως, η πρώτη αυτή περίοδος σωρεύει κινδύνους για το μέλλον της χώρας λόγω επιπόλαιων ή άκριτων πολιτικών αποφάσεων που δεν εντάσσονται σε ένα στρατηγικό σχέδιο αντιμετώπισης του επιδεινούμενου φαινομένου.

Το ελληνικό καπιταλιστικό μόρφωμα συγκροτείται από τις πελατειακές πολιτικές σχέσεις και την ιεραρχική δομή επιχειρηματικών συμφερόντων που μέσω κρατικοδίαιτων μηχανισμών διαμόρφωσε ισχυρά ολιγοπώλια. Χρηματοδότης του όλου συστήματος– της κρατικοδίαιτης ανάπτυξης επιχειρήσεων μέχρι και των πολιτικών πελατειακών σχέσεων– ήταν οι τράπεζες, μέσω εκτεταμένων και επιλεκτικών δανείων σε επιχειρήσεις, και μέσω της αγοράς ομολόγων και εντόκων γραμματίων του Δημοσίου με πλήρη αδιαφορία για την πελατειακή χρήση των κεφαλαίων. Σε αντάλλαγμα οι κυβερνήσεις μεριμνούσαν για την ολιγοπωλιακή «ησυχία» του τραπεζικού συστήματος και τη δυνατότητά του να λειτουργεί με ικανά περιθώρια κέρδους που επιβάρυναν ανεμπόδιστα το κόστος χρήματος στην πραγματική οικονομία.

Κραυγάζοντες μεγαλοστομούντες κατά πάντων με αοριστολογίες και ανερμάτιστα επιχειρήματα. Ιδεοληπτικοί, ημιμαθείς και ασυγκρότητοι ανέλαβαν ως ριζοσπαστική απαίτηση της κοινωνίας (τους) να αλλάξουν τη ζωή των ανθρώπων με όσα που ξέρουν (!) και με αυτά που φαντάζονται (!).
Η «δυναμική» αρχή έγινε με τους «αγανακτισμένους» που ανέλαβαν να θέσουν τα θεμέλια του σύγχρονου «ριζοσπαστισμού». Ενα ανομοιογενές πλήθος (ανάξιων, επάξιων και διακεκριμένων, ακραίων εθνικιστών και διεθνιστών), που χλεύαζε και προπηλάκιζε… με αρχηγούς φυλών να διεκδικούν την ηγεσία του, με κριτήρια του ισχυρότερου χλευασμού και προπηλακισμού…

Η κατάρρευση των τραπεζών αποδεικνύει την καταστροφική πολιτική του πρώτου επταμήνου του 2015. Καταστροφή που συνεχίζεται υποδόρια στην εξελισσόμενη χρεοκοπία επιχειρήσεων στο εμπόριο και στους λοιπούς κλάδους της οικονομίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κεφαλαιοποίηση των τραπεζών βρέθηκε από 19,5 δισ. στις αρχές του 2015 στα 12,9 δισ. πριν από το κλείσιμο και τα capital controls, για να καταλήξει στα 2,2 δισ. τον Νοέμβριο του 2015, λίγο πριν από την 3η ανακεφαλαιοποίηση. Ενδεικτικό της απαξίωσης των μετοχών των τραπεζών όσο και της περιουσίας των μετόχων τους είναι η τιμή αύξησης μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος (ΕΤΕ), που στην ανακεφαλαιοποίηση του 2013 ήταν 4,29 ευρώ και στο τέλος του 2015 0,02 ευρώ.

Ασ’ φαντασθούμε ότι τα τεστ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν γίνονταν για να παραμείνουν απλώς βιώσιμες, αλλά ότι εκτιμούσαν τις ανάγκες χρηματοδότησης για την ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας. Ας φαντασθούμε ότι σε αυτόν τον διευρυμένο στόχο ανακεφαλαιοποίησης συμβάλλουν ιδιώτες, επιχειρήσεις, τράπεζες -με την κατάλληλη διαχείριση στοιχείων του ενεργητικού τους- και η πολιτεία αποδεχόμενη να δανειστεί και να αυξήσει το χρέος της.

Ας φαντασθούμε επίσης ότι ύστερα από αυτήν την «επιθετική» ανακεφαλαιοποίηση, τραπεζίτες, κυβέρνηση, αντιπολίτευση και εκπρόσωποι των παραγωγικών φορέων συμφωνούν σε ένα πρόγραμμα αναπτυξιακών ενεργειών χρηματοδοτουμένων από τη διοχέτευση ρευστότητας με ελάχιστο κόστος.

Η όψη του νησιού έχει αλλάξει. Οι παραλίες είναι βαμμένες κόκκινες από τα σωσίβια παρά τις προσπάθειες να μαζεύονται κάθε τόσο. Ντόπιοι και τουρίστες παρακολουθούν ως αξιοθέατο (εάν δεν έχουν βαρεθεί την επανάληψη), την άφιξη των λέμβων που προσεγγίζουν τις ακτές σε σειρά.

Πρόσφυγες φθάνουν στα παράλια, φιλούν το χώμα, ζητωκραυγάζουν δακρυσμένοι, αγκαλιάζουν τα παιδιά τους και ευχαριστούν το Θεό για τη σωτηρία τους. Εικόνες τόσο δραματικές που δύσκολα αφήνουν κάποιο ασυγκίνητο.

Πρωθυπουργός και υπουργοί μιλάνε με υπονοούμενα που θέλουν να δείξουν στα εκάστοτε «θύματα» των αναφορών τους τη δύναμη των ενοχοποιητικών στοιχείων που γνωρίζουν, αλλά δεν αποκαλύπτουν. Πρωθυπουργός και υπουργοί υπονοούν τη δυνατότητα να εκπέμψουν πολιτικές για να αποκαταστήσουν αδικίες σε κοινωνικές ομάδες «θύματα» φορολογικών ή άλλων επιλογών, επικαλούμενοι «ισοδύναμα μέτρα», που όμως δεν τα αποκαλύπτουν καθώς τα επεξεργάζονται… για το μέλλον. Αυτές οι πολιτικές πρακτικές των καιρών μας βασίζονται σε μια κοινή μεθοδολογία προθέσεων.

Το ευρύτερο προοδευτικό κέντρο, η σοσιαλδημοκρατία και η δημοκρατική αριστερά πρέπει να ενοποιηθούν σε ένα ενιαίο πολιτικό φορέα. Αυτή είναι η γενική παραδοχή που ωστόσο συγκρούεται με τις επιμέρους ηγεμονίες αλλά και τα τιμάρια «τοπικών» ηγεμονίσκων που επί δεκαετίες εμπορεύονται την αντιπροσώπευση του χώρου. Επιπλέον, έναντι αυτής της αναγκαίας προοπτικής καραδοκεί ο ΣΥΡΙΖΑ που ερωτοτροπεί κοινωνικά αλλά και μακροπολιτικά με την «περιοχή» προσπαθώντας (ατυχώς), να εκφράσει τα συμφέροντα της μεσαίας τάξης αλλά και εκλιπαρώντας τη συμμαχία της με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι πνευματική διαταραχή όπου ο βιαζόμενος συνδέεται συναισθηματικά με τον βιαστή του, ως υποσυνείδητο τέχνασμα που βοηθά το αιχμάλωτο θύμα να αντέξει την κακοποίησή του. Ονομάζεται δε έτσι, καθώς παρατηρήθηκε πρώτη φορά σε μια ληστεία με θύματα που τέθηκαν υπό ομηρεία για 131 ώρες σε ληστεία τράπεζας στη Στοκχόλμη της Σουηδίας τον Αύγουστο του 1973.

Αυτή η συμπεριφορά εύκολα ερμηνεύει τη σχέση των πολιτών με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή τη σύνδεσή τους με εκείνο το κόμμα που εκτιμάται ότι θα τους βοηθήσει να αντέξουν τη «βία» από την κατεπείγουσα εφαρμογή των μέτρων που κατέστησε αναγκαία η εκτροπή της επτάμηνης διακυβέρνησής του.