Απαιτώντας και προσδοκώντας την τιμωρία των εγκλημάτων της Χρυσής Αυγής και την αποπομπή της από το πολιτικό σύστημα, ο αντιφασισμός κατέβηκε στον δρόμο ͘ αδιαφορώντας για τη δυσφορία των ορθοτομούντων την πολιτική κανονικότητα, που θέλει τη θεσμική λειτουργία αποστειρωμένη από τις παρεμβάσεις του πλήθους.

Θα αποβεί τελικά η πανδημία του κορονοϊού ένα συμβάν-ορόσημο της ανθρώπινης ιστορίας; Ενας επιταχυντής της κίνησης της «προόδου», μετασχηματιστής των κοινωνικών και διανθρώπινων σχέσεων, υβριδοποιώντας κοινωνικές λειτουργίες; Θα οξύνει την κριτική ματιά μας, θα βαθύνει το αίσθημα αλληλεγγύης, θα επιτείνει την ατομοκεντρική οριοθέτηση του ανθρώπινου βίου;

Τα «Αποσπάσματα του Ακροδεξιού Λόγου», που εκφωνούν οι Γεωργιάδης, Βορίδης, Μπογδάνος και τα διάφορα πουλέν της Δεξιάς διακυβέρνησης, δεν συνιστούν υπερβολές, στρεβλώσεις, περιθωριακές γραφικότητες του δημόσιου λόγου της Ν.Δ. Ανήκουν οργανικά στον σκληρό του πυρήνα. Διεκδικούν, βήμα βήμα, μια διακριτική ηγεμονία, σε μια διελκυστίνδα με τα κατάλοιπα ενός δυσδιάκριτου πια πολιτικού φιλελευθερισμού. Η επικέντρωση στο πολιτισμικό υπόβαθρο και στα μορφωτικά κενά των εκφωνητών αποτελεί γελοιογραφική υποτίμηση ενός προβληματικού στοιχείου της πολιτικής εξέλιξης.

Ισχυρίζονται πολλοί - και νομίζω πως έχουν δίκιο - ότι ένα βιβλίο σου κεντρίζει το ενδιαφέρον επειδή έρχεται να συναντηθεί με πράγματα που ήδη υπάρχουν μέσα σου, συγκεχυμένα ή σκοτεινά ίσως, αλλά υπάρχουν. Ως ιδέες εν σπέρματι, ως φόβοι, ως ερωτήματα. Και που το βιβλίο μπορεί να τα μορφοποιήσει, ή να τα αναπαράγει. Γι αυτό και ένα αυθεντικό βιβλίο νομιμοποιεί πολλαπλές αναγνώσεις, παράλληλες, συγκλίνουσες ή και αποκλίνουσες.

Οι εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες της μεταπολίτευσης. Διότι, για πρώτη φορά, κλονίζεται ο κυρίαρχος συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων που παρέμεινε σχεδόν αμετάβλητος από το 74 μέχρι σήμερα. Μια πρώτη ρωγμή του δικομματισμού, που την επισημαίνουν ποικίλες πολιτικές αναλύσεις, την καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις και που τη διαισθανόμαστε, μπορεί να αποτυπωθεί στο εκλογικό αποτέλεσμα, εμπλουτίζοντας τις εναλλακτικές πολιτικές προοπτικές.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, η αριστερά δεν μπορεί να συνεχίσει να κινείται σε αποκλειστικά "εθνικούς δρόμους".

- Σε μια περίοδο που το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης μετεωρίζεται αμήχανα, η αριστερά δεν είναι δυνατό να αρκείται σε μια εξαντλημένη ευρωπαϊκή "στρατηγική" μικρών βημάτων και παραλυτικών συμβιβασμών.