Η γεωπολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο αλλάζει. Με αργούς ρυθμούς, αλλά κινείται. Όλοι οι παίκτες παίρνουν αποφάσεις και επιχειρούν να εντάξουν τα συμφέροντά τους μέσα από σε μια νέα οπτική. Η παρούσα κατάσταση πραγμάτων ζημιώνει όλους τους παίκτες, είτε παίζουν με τις εντάσεις, είτε προσπαθούν να παραμείνουν στη διπλανή γωνία, επωφελούμενοι της διπλωματίας τους αδράνειας. Σημαντικά ζητήματα δεν αφορούν μονομερώς εθνικές υποθέσεις.

Στις 25 Νοεμβρίου καθόρισε ο ΓΓ του ΟΗΕ την «τριμερή» συνάντηση ανάμεσα στον ίδιο και τους δύο κύπριους ηγέτες. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν υπάρχει κάποια ελπίδα για να σπάσει το σημερινό αδιέξοδο. Για να απαντηθεί το ερώτημα αυτό, πρέπει να αναλύσουμε το τι ακριβώς προκάλεσε την πλήρη στασιμότητα για δύο και μισό χρόνια, και έτσι να δούμε τι προοπτικες μπορεί να υπάρχουν σήμερα. Όλοι αναγνωρίζουν ότι το 2017 φτάσαμε ένα βήμα πριν από τη συνολική επίλυση. Το τι έκανε η κάθε πλευρά το γνωρίζει καλύτερα παντός αλλου ο ίδιος ο ΓΓ.

Αυτή η ιστορική αντίφαση δεν έχει προηγούμενο: ποικίλες κινήσεις ενώνουν δυνάμεις με στόχο να εγκαταλείψουν τη μισή Κύπρο στην Τουρκία εν ονόματι του μίσους που τρέφουν προς αυτήν! Από το Κρανς Μοντάνα και μετά, αυτή η αντίφαση πήρε πιο επιθετική μορφή. Πρωταγωνιστής της πολιτικής αυτής ο ίδιος ο Ν. Αναστασιάδης (λ.χ. ρεσιτάλ παραπλάνησης στην ομιλία του στους Μορφίτες, 13/10). Κινήσεις, με από παλιά διαμορφωμένες θέσεις υπέρ της λύσης «δίπλα – δίπλα», αφού κατανόησαν «πού το πάει ο πρόεδρος», βρήκαν την ευκαιρία να εργαστούν στη γραμμή «τώρα είναι η ώρα για να τελειώσουμε μια και καλή με την υπόθεση «διακοινοτικές συνομιλίες».

Η τ/κ κοινότητα αναζητά τον κάθε φορά νέο βηματισμό της. Οι εξελίξεις (κατ’ ακρίβεια μη εξελίξεις) στο κυπριακό έχουν βοηθήσει πολλούς ε/κ να αποκτήσουν μιαν πιο ρεαλιστική αντίληψη για την πορεία της. Η εκτίμησή μου για τις εξελίξεις στους εξής πέντε κύκλους:

Ο Ζόραν Ζάεφ μπροστά στο δημοψήφισμα για τη Συμφωνία των Πρεσπών στις 30 Σεπτεμβρίου:

Απορρίπτει: «Μια νίκη του «όχι» θα σήμαινε πλήρη απουσία ελπίδας, την απόλυτη απομόνωση της χώρας. Ισως τα δυτικά Βαλκάνια να επέστρεφαν πιθανόν σκοτεινά χρόνια του παρελθόντος που όλοι θυμόμαστε πώς ήταν».

Εγκρίνει: «Ονειρευόμασταν επί 27 χρόνια αυτή τη στιγμή και σήμερα είμαστε ένα βήμα μακριά από το όνειρο. Μια αποτυχία στο δημοψήφισμα δεν αποτελεί επιλογή. Είμαι τόσο πεπεισμένος για την επιτυχία που δεν εξετάζω άλλες επιλογές»,

Συχνά υποτιμούμε τις αλλαγές που συντελούνται στο διεθνή χώρο. Η τάση να βλέπουμε τα γεγονότα μέσα από την τοπική τους διάσταση, αδικεί κάποτε την πραγματικότητα. Και όμως, γίνεται, λύνονται μεγάλα προβλήματα!