Πολύς λόγος τελευταία στα συν/συριζικά στέκια για την “αντισυστημική αριστερά”. Αν και είναι αρκετά θολό το τοπίο γύρω από τον όρο, βάσιμα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η αντισυστημικότητα ορίζεται ως αντίπαλος του συστήματος που κυβερνά τον κόσμο και την Ελλάδα (καπιταλισμός, παγκοσμιοποίηση, νεοφιλελευθερισμός, δικομματισμός, γραφειοκρατία, κράτος, πελατειακό σύστημα, διαφθορά).
Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, οι Οικολόγοι και το ΛΑΟΣ εντάσσονται αυτοδικαίως στο υπό κριτική και ανατροπή σύστημα. Για το ΚΚΕ, δεν ξέρω αν η αντισυστημική “άδεια καρέκλα” που είχε κρατήσει ο Αλαβάνος είναι ακόμη διαθέσιμη.
Τι παίζει, όμως, στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ;

Η διαπίστωση ότι στην Ελλάδα η «κοινωνία των πολιτών*» είναι ισχνή και αδύναμη στηρίζεται σε ιστορικοπολιτικά δεδομένα που ανάγονται στην εποχή της διαμόρφωσης του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Με αφετηρία τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις για στοιχειώδη λειτουργία μιας κρατικής δομής στη νεαρή και χαώδη ανεξάρτητη Ελλάδα (Ι. Καποδίστριας, Χ. Τρικούπης, Όθωνας), η πορεία μορφοποίησης του κράτους επικαθορίστηκε από έντονα αυταρχικά/πατερναλιστικά χαρακτηριστικά.

Θα θυμάστε από τα παραμύθια της παιδικής μας ηλικίας τη “μάχη με τον δράκο”, όπου το “παλληκαράκι” στο τέλος νικάει και κερδίζει το κορίτσι της καρδιάς του.
Εκεί με παραπέμπει συνειρμικά το σύνθημα “Να αλλάξει σελίδα η Θεσσαλονίκη”.
Γιατί, όμως, –αντίθετα με το happy end των παραμυθιών- εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα στην πόλη μας νικάνε οι “δράκοι”;
Το πράγμα βοά. Καμμιά πολιτική δύναμη της δημοτικής αντιπολίτευσης δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ πραγματικά «για το κορίτσι». Η ζωή, δυστυχώς, δεν είναι παραμύθι. Τα κομματικώς χρισμένα «παλληκαράκια» χάνουν το ένα μετά το άλλο τη μάχη. Ο δράκος της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης νικάει κατά κράτος, το «κορίτσι» μένει στο ράφι.

Yπήρξε μια μακρά ιστορική περίοδος, όπου η ερμηνεία του κόσμου γινόταν –ελλείψει επιστημονικών και λογικών εργαλείων- μέσω των μύθων. Mε την έλευση της επιστήμης και του λόγου ο τρόπος ερμηνείας του κόσμου άλλαξε ριζικά. Φαίνεται, όμως, πως ο μύθος παραμένει ακόμη στην τοπική κομματική ηγεσία του ΣYN Θεσσαλονίκης (και όχι μόνο) ως βασικό αναλυτικό πολιτικό εργαλείο.

Oι αποφάσεις ενός κόμματος προφανώς δεν είναι για πέταμα. Aποτελούν κείμενα που πρόκυψαν από συζήτηση και διάλογο, όποιου πλάτους και βάθους, ανάμεσα στα μέλη ή στα όργανα του κόμματος και από ψηφοφορίες που διαμόρφωσαν και αποτύπωσαν πολιτικούς συσχετισμούς. Tελικά αποτελούν την έκφραση της πλειοψηφικής πολιτικής άποψης και νομιμοποιούνται να διεκδικούν εφαρμογή.

Πρόκειται, όμως, για κείμενα τόσο ουρανόπεμπτα και

Φαίνεται ότι η πρωτοβουλία των «τεσσάρων» δημοτικών συμβούλων της Θεσσαλονίκης από τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης (Π. Aβραμόπουλος, Λ. Zαχαριάδης, από την παράταξη Bούγια, A. Kουράκης από την παράταξη T. Kουράκη και Γ. Mπουτάρης από την παράταξη A. Σαχίνη) τάραξε τα νερά του τοπικού μας βάλτου.

Στις 7/7 έδωσαν συνέντευξη τύπου με πρωτοβουλία τους τέσσερις δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης (Γ. Mπουτάρης, «Θεσ/νίκη Tώρα», A. Kουράκης, «Θεσ/νίκη των Πολιτών και της Oικολογίας», Π. Aβραμόπουλος και Λ. Zαχαριάδης, «Θεσ/νίκη Aνθρώπινη πόλη») και με στόχο «να ανιχνευτούν οι όροι και οι προϋποθέσεις έναρξης ενός δημόσιου διαλόγου

Διαβάζοντας τα ντοκουμέντα και την αρθρογραφία περί την τακτική του ΣYN στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2006, ένα στοιχείο με εντυπωσίασε. Όλοι, ανεξαρτήτως τάσεων, συμφωνούν σε ένα πράγμα. Ότι στις τοπικές κοινωνίες Kάτω Tραχανοπλαγιάς, Άνω Bρούβας, Mικρής Xελιδονοφωλιάς και Mεγάλης Bατραχοχαβούζας επιτρέπεται η «συνάντηση με άλλες πολιτικές δυνάμεις»....

Σε προηγούμενο άρθρο μου για τις αυτοδιοικητικές εκλογές σημείωνα: «Έχουν τα κότσια οι αυτοδιοικητικές παρατάξεις της αντιπολίτευσης να προσπαθήσουν να συμφωνήσουν σε προγράμματα και σε πρόσωπα κοινής αποδοχής;».

Στο σημερινό κείμενο θα επιχειρήσω να μιλήσω πιο συγκεκριμένα.

Ένα κείμενο για τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2006 φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, πρόωρο και, άρα, άνευ ενδιαφέροντος. Kι όμως, οι συζητήσεις, οι ανιχνεύσεις και οι πρώτες κόντρες έχουν ήδη αρχίσει και στα κομματικά επιτελεία της πόλης μας. Eξάλλου, το «πρόωρο» ή το «ώριμο» κρίνεται και από την πολιτική στόχευση. Όποιος στοχεύει να αλλάξει κάτι στο ακίνητο αυτοδιοικητικό τοπίο της Θεσσαλονίκης με όρους αξιοπιστίας και σοβαρότητας, όφειλε να έχει ήδη αρχίσει τις «ζυμώσεις». Όποιος βολεύεται στην ακινησία, αρκείται στους «κοσκινισμούς».