Ας αρχίσω από τα αυτονόητα. Κανένας στοιχειωδώς εχέφρων άνθρωπος δεν μπορεί να έχει αντίρρηση στην αναβάθμιση της ποιότητας των παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών, στον περιορισμό των «νοσηρών» φαινομένων της συναλλαγής, της διαπλοκής, της διαφθοράς και του νεποτισμού και στη θέσπιση διάφανων διαδικασιών λήψης αποφάσεων. Κοντά στον νου και η γνώση. Καλύτερη η τιμιότητα, η αξιοκρατία και η αποτελεσματικότητα παρά η ανεντιμότητα, η κομπίνα και η αλισιτέλεια. Καλύτερη η υγεία από την ασθένεια, καλύτερη η πρόοδος από την ακινησία, καλύτερο το καλό από το κακό.

Ολοι αποδοκιμάζουμε τη βία, και μάλιστα «από όπου και αν προέρχεται». Και πώς θα ήταν δυνατόν να είναι διαφορετικά; Η ανθρώπινη συμπεριφορά «πρέπει» να υπακούει σε κανονισμούς που εξασφαλίζουν ένα ελάχιστο κοινωνικής αρμονίας.

Μπροστά στην κρίση, η Ευρώπη προβληματίζεται, διστάζει, αγωνιά και ανησυχεί. Οπως συμβαίνει παντού, η οικονομική ύφεση, η μαζική ανεργία, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η πολυπολιτιστική εντροπία, η βαρβαρότητα και τα φαντάσματα της βίας βρίσκονται μπροστά στην πόρτα.

Περισσότερη ανεργία ή ακόμη πιο ευλύγιστες εργασιακές σχέσεις; Το ερώτημα βρίσκεται στα χείλη όλων, με τη μορφή επιτακτικού διλήμματος. Οι τραπεζίτες, οι εργοδότες και οι κατ΄ επάγγελμα φιλελεύθεροι το βροντοφωνάζουν με αυτάρεσκη βεβαιότητα, οι πολιτικοί άνδρες το υπαινίσσονται με εύλογη δυσφορία, οι συνδικαλιστές προσπαθούν να το αποφύγουν με ρητορικούς εξορκισμούς.

Αν και κανείς δεν ξέρει μέχρι πού θα φτάσει η κρίση, ο κοινωνιολόγος Κωνσταντίνος Τσουκαλάς μιλά στον Σταύρο Διοσκουρίδη και κάνει μια πρώτη αποτίμηση για τα φαινόμενα διαμαρτυρίας και βίας που εκδηλώνονται από το Δεκέμβριο και ισχυρίζεται: «Η ανεργία γεννά τους λούμπεν».

Το συγκεκριμένο έναυσμα δόθηκε από τον απρόκλητο φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Την αφορμή παρέσχε η αυτοτροφοδοτούμενη, επαναλαμβανόμενη και επισήμως υποθαλπομένη αλαζονική κτηνωδία ορισμένων οργάνων της τάξης.