Αν και οι πρόσφατες εκλογές διεξήχθήσαν σε πολύ διαφορετικό πολιτικό περιβάλλον από εκείνες του Ιανουαρίου, λίγες αλλαγές επέφεραν στο σύνολο των εκλογικών αποτελεσμάτων και συσχετισμών. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ διατήρησαν, με μικρές αυξομειώσεις, τις δυνάμεις τους, ενώ και τα υπόλοιπα κόμματα της προηγούμενης Βουλής αντιπροσωπεύονται και πάλι, κινούμενα σε παραπλήσια με τότε ποσοστά, με κάποιες διαφορές στην σειρά κατάταξης τους. Νέο στοιχείο ουσιαστικά είναι μόνο η είσοδος Λεβέντη, και η σχετικά μη αναμενόμενη αρχικά, αποτυχία της ΛΑΕ να εκπροσωπηθεί.

Στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη η έκπληξη ήταν η διαφορά μεταξύ των 2 μεγάλων κομμάτων που εκτινάχθηκε στις 7,5% μονάδες. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις μόλις 2 μέρες πρίν έβγαζαν ισοπαλία ή τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο με διαφορά από 0,5-2 μονάδες. Απ’ την άλλη τα μικρότερα κόμματα που πάλευαν να μπούν στη Βουλή τα έφερναν συνεχώς από 2,5%-3,5% ,τονίζοντας έτσι ότι κινδυνεύουν να μπούν.
Από μια πρώτη ματιά η ανωτέρω δημοσκοπική καταγραφή αφενός μέν βοηθούσε τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ να πολώσουν το κλίμα και να στρέφουν τους αναποφάσιστους (που ήταν αρκετοί μέχρι τις τελευταίες μέρες) στους δύο μονομάχους με το σκεπτικό «ψηφίζω τον ένα για να μην έρθει ο άλλος». Και επειδή η ΝΔ είχε μεγάλη συσπείρωση η πόλωση βοήθησε τον ΣΥΡΙΖΑ να ανεβάσει την συσπείρωσή του και έτσι η μικρή διαφορά που έδειχναν να φτάσει στο 7,5%.

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν. Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα. Ετσι το έλεγε ο Ελύτης για την αγάπη του. Το διατύπωσε περίπου έτσι ο Σταύρος Θεοδωράκης για το κόμμα του, προσπαθώντας να εξηγήσει την εκλογική του συρρίκνωση.

Γιατί υποχώρησε Το Ποτάμι; Διότι, σύμφωνα με τον επικεφαλής του, «Το Ποτάμι δεν είναι σύγχρονο κόμμα. Είναι μελλοντικό κόμμα. Φέρει αξίες που η ελληνική κοινωνία δεν έχει ενστερνιστεί ακόμη».

Κάποτε οι κατατρεγμένοι και οι απόκληροι έβλεπαν ως «βάλσαμο» την αριστερά, ακόμη κι αν δεν την ψήφιζαν. Διότι, όχι μόνον η ρητορεία της αλλά και ο ακτιβισμός της, την έφερναν κοντά τους. Έτσι, η αριστερά δεν ήταν μόνο ο στεναγμός κάθε αδικημένου πλάσματος, αλλά επί πλέον, ως «θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου», κάλυπτε και το θυμό του, το μίσος του ή και τη μνησικακία του, για την κοινωνική αδικία που βίωνε.

Δεν μπορώ να αντιληφθώ που έχει άδικο ο Σουλτς στην κρίση του για τον επανασχηματισμό κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ! Πολιτική κριτική κάνει ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υπογραμμίζοντας το … ακατανόητο της απόφασης του Έλληνα πρωθυπουργού να φτιάξει ξανά μια νέα κυβέρνηση με το «περίεργο» και «ακροδεξιό», για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, κόμμα των ΑΝΕΛ!

Βλέπει, το προφανές, ότι θα έχουμε μια κυβέρνηση χώρας- μέλους της ΕΕ που δεν θα έχει ουδεμία επαφή με έναν έστω από τους δύο πολιτικούς πυλώνες της ευρωπαϊκής συγκρότησης. Λαϊκό κόμμα ή σοσιαλιστές.

Α. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, κόντρα στην πολυποίκιλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, στις προχθεσινές εκλογές πέτυχαν μια μεγάλη νίκη. Με μια μεγάλη διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία και κοινοβουλευτικά εξοβελισμένη πλέον την «αριστερή αντιπολίτευση», ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να κυβερνήσει και πάλι με τους ΑΝΕΛ.

Είναι πολύ νωρίς για να βγάλει κανείς συμπεράσματα από τις χθεσινές εκλογές. Ωστόσο, κάποιες πρώτες επιφυλακτικές παρατηρήσεις μπορούν να γίνουν, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις κεντρικές πολιτικές συμπεριφορές που εκφράστηκαν στην κάλπη, με κύριο βέβαια το πρόβλημα της πρωτοφανούς αποχής αλλά και το πρόβλημα της Χρυσής Αυγής. Και τα δύο μεγεθύνουν την κρίση της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης και επιτείνουν την απαξίωση του πολιτικού συστήματος ∙ στοιχεία που δείχνουν ότι το «δημοκρατικό τόξο» δεν διαθέτει ακόμη αρκετά βέλη στη φαρέτρα για να βρει το στόχο του. Ας μείνουμε όμως στο «άλλο μισό» του κοινωνικού σώματος, που εξακολουθεί να θεωρεί ότι οι εκλογές είναι η γιορτή της δημοκρατίας.

Η Ευρώπη και τα μεγάλα προβλήματα της αγνοήθηκαν πλήρως. Δύο τηλεοπτικά debates τρίωρης διάρκειας περίπου το καθένα, κι όμως μέσα στις έξι αυτές ώρες δεν τέθηκε ούτε μια ερώτηση για την Ευρώπη και τα γενικότερα προβλήματα και προκλήσεις που αντιμετωπίζει, ούτε φυσικά έγινε και καμιά τοποθέτηση όπως άλλωστε δεν έγινε και καμιά ουσιαστική συζήτηση για την Ευρώπη στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.

Αγαπητό «ΝΕΟ»,

Με λύπη βιώνω τη διάσπαση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης που σηματοδοτεί η αυτόνομη κάθοδος του «ΝΕΟΥ» στις εκλογές – με τις όποιες εκδοχές του. Θα ήθελα να είμαστε μαζί. Όπως είναι οδυνηρό για μένα να ακούω τα επιχειρήματα σου και να εγείρονται μέσα μου απαντήσεις αντιπαράθεσης για θέματα που είναι περισσότερο ζητήματα εσωτερικού διαλόγου στον ευρύτερο χώρο. Και ακόμα πιο οδυνηρό είναι το γεγονός ότι η αντιπαράθεση αυτή καταλήγει να γίνεται με ανθρώπους που ξέρω ότι βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά.

Λοιπόν «ΝΕΟ» δεν είσαι εσύ το νέο και όλοι εμείς το παλιό.

Ας μη μας κάνουν οι εκλογές και ο κομματικός ανταγωνισμός να χάσουμε το μείζον της περιόδου. Ζούμε την ήττα του αντιμνημονίου και τη διάλυση του αντιμνημονιακού ρεύματος. Επειτα από επτά μήνες διακυβέρνησης κατέληξε σε φιάσκο, έφερε το τρίτο Μνημόνιο γυρίζοντας τη χώρα στο 2012 με κόστος δεκάδες δισ. Η κατάληξη ήταν μοιραία και προβλέψιμη.

Στην παρούσα εκλογική περίοδο, μονοπωλεί την πολιτική συζήτηση η διαίρεση του πολιτικού συστήματος σε παλαιό και νέο. Ο Σύριζα έχει κάνει σλόγκαν τη νίκη του νέου στα προεκλογικά σποτάκια και διάφορα στελέχη του αποκλείουν τις συνεργασίες με το «παλιό πολιτικό σύστημα». Τα ερωτήματα που προκύπτουν από αυτό τον «ανόητο» διαχωρισμό είναι πολλά.
Καταρχάς, οποιοσδήποτε αποδέχεται αυτό το διαχωρισμό οφείλει να κατατάξει σε αυτό το πλαίσιο τη Χρυσή Αυγή. Δεν είναι δυνατόν, να αποφεύγουν κάποιοι να απαντήσουν σε αυτή την ερώτηση γιατί είναι κομμάτι της επιχειρηματολογίας της ίδιας της Χρυσής Αυγής

Συνεχίζοντας τη μονότονη και μάλλον αδύναμη προεκλογική εκστρατεία του ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται ως προνομιακός εκπρόσωπος του «νέου» και εξορκιστής του «παλιού»∙ χωρίς απαραίτητα να σημαίνουν κάτι αυτοί οι όροι, που στεγάζονται κάτω από το μεταπολιτικό σύνθημα: «ξεμπερδεύουμε με το παλιό». Υιοθετώντας επίσης το στερεότυπο του εκβιασμού της υπογραφής του για το νέο σκληρό Μνημόνιο, ο κ. Τσίπρας πρωταγωνιστεί στο νέο προεκλογικό δράμα με μελοδραματικές κορώνες («Αμάρτησα για το Λαό μου») και με ενδιάμεσες ελαφρολαϊκές παραλλαγές που παραπέμπουν ενίοτε στο Γιάννη Πάριο («Με προδώσαν οι φίλοι μου») και ενίοτε σε έναν «Τσαπάγιεφ» της Κουμουνδούρου, που αντιμετωπίζει τη νέα διακυβέρνηση σα να είναι η «αφιλόξενη γη των κοζάκων».