Βρισκόμαστε, πάλι ξανά, στη φάση όπου χρειάζεται, επιτακτικά(!), να συμμαχίσουν οι δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί η μεγάλη συμπαράταξη της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Κάτι μου θυμίζει αυτό. Κάτι γύρω στο 90. Σήμερα; Ποιο είναι το συλλογικό φαντασιακό που ωθεί 60 διανοούμενους και άλλους τόσους τριγύρω να «αγωνιούν» ώστε να δοθεί λύση άμεσα «εδώ και τώρα» που έλεγε και ο αείμνηστος.

Σήμερα Ιούλης του 2013 και έχοντας συμπληρώσει 3 ολόκληρα χρόνια βαθειάς οικονομικής ύφεσης και δημοκρατικής παλινδρόμησης, βρισκόμαστε μπροστά στο τραγικό γεγονός, το μέλλον των δημοκρατικών διαδικασιών στο τόπο μας, να φαντάζει ιδιαίτερα δυσοίωνο. Ακριβώς γι’ αυτό, σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση έχει ιδιαίτερη σημασία η ανάδειξη μέσα από την κοινωνία, εκείνου του πολιτικού υποκειμένου που θα μπορέσει να κατανοήσει τη συγκεκριμένη πραγματικότητα και να την αναδείξει σε ζήτημα πρώτης προτεραιότητας, προτείνοντας και προκρίνοντας εκείνες τις πολιτικές που θα δείξουν το δρόμο της διεξόδου.

Όπως είναι γνωστό στην πολιτική υπάρχουν τα μείζονα πολιτικά ζητήματα που καθορίζουν τις ευρύτερες πολιτικές ενός κόμματος και τα ελάσσονα όπου μπορεί ένα κόμμα να διαφοροποιείται για λόγους τακτικής. Είναι επίσης γνωστό ότι τα τελευταία 3-4 χρόνια έχουν ψηφισθεί μιας σειρά από μεταρρυθμιστικές πολίτικες που αφορούν σε αλλαγές μικρού ή μεγάλου βεληνεκούς σε ότι αφορά στο στρατηγικό σχεδιασμό της χώρας, π.χ. ο περίφημος νόμος «φας-τρακ». Είναι γεγονός ότι όλους μας απασχολεί το «τι μέλλει γενέσθαι» αυτής της χώρας. Πως θα αλλάξει η καθημερινότητα; Πως θα αρχίσει να κινείται ξανά η οικονομία;

Ο πολιτικός μας σχεδιασμός, η γενική όπως και οι επί μέρους στρατηγικές μας, απαιτείται να εμφορούνται από την σε βάθος κατανόηση της τρέχουσας πραγματικότητας και από την ανάδειξη των νοημάτων που κρύβει μέσα της. Έτσι, δυνάμει, μπορεί να γίνει δυνατό να διαμορφωθούν οι συνθήκες και να κινηθούν οι διαδικασίες, ώστε μέρα με τη μέρα να διαμορφώνεται η εθνική μας συνείδηση. Η συνείδηση της ευθύνης και της υπευθυνότητας. Η συνείδηση του «όλου» ενάντια στο «μερικό» και στο αποσπασματικό. Νομίζω ότι αυτή είναι η πολιτική που η ΔΗΜΑΡ έχει επιλέξει ως βασική της στρατηγική επιλογή

Η πρόσφατη ιστορία μας από το 1974 έως στις μέρες μας όπου κατά τη γνώμη μου άρχισε επί της ουσίας να λειτουργεί το ελληνικό κράτος με τη σύγχρονη του μορφή αναδεικνύει ένα βασικό ζήτημα, εκείνο της δυσλειτουργίας και της επαναλαμβανόμενης ακύρωσης του θεσμικού πλαισίου, τόσο από τους θεσμικούς παράγοντες όσο και από τους ίδιους τους πολίτες.
Ζούμε σε ένα κράτος όπου τόσο η πολιτεία όσο και οι πολίτες αμφισβητούν και ακυρώνουν ο ένας τον άλλον, ενώ ταυτόχρονα διαπλέκονται μεταξύ τους σε ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι αλληλοϋποστήριξης.

Σε όλη της την ιστορική διαδρομή η αριστερά, ως γνήσιο τέκνο του δυτικού διαφωτισμού (τον οποίο και αντιπαραθέτω με την προηγηθείσα βυζαντινή αναγέννηση) έχει αναγάγει την ιδεολογία σε ζήτημα πρώτης προτεραιότητας και έτσι φυσικά «το κόμμα» όταν πρόκειται να «πάρει» σημαντικές αποφάσεις πάντα «εμπλέκεται» σε ιδεολογικά διλλήματα, τα οποία και το θέτουν σχεδόν πάντα στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων, αλλά ταυτόχρονα του εξασφαλίζουν μια «ηθική ακεραιότητα» και μια «πολιτική καθαρότητα».

Η εκτός τάξης ανορθολογική παρέμβαση του πρωθυπουργού με την πρόταση για δημοψήφισμα, ανέδειξε μια σειρά ζητημάτων πολιτικού και πολιτισμικού χαρακτήρα, τόσο σε σχέση με την Ε. όσο και εντός της Ελλάδας.
Ι) Στο επίπεδο της Ευρώπης:
Α) Πολιτικό επίπεδο
1) Την εξωθεσμική κυριαρχία των Γαλλίας/ Γερμανίας και την ταυτόχρονη κατάργηση των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε.
2)Την κυριαρχία στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και συλλογιστικής των αγορών και του μεταπρατικού κεφαλαίου, σε βάρος της πρωτογενούς παραγωγής και του κοινωνικού κράτους.

Εδώ και αρκετά χρόνια, στον τόπο μας, στην Ελλάδα, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν υπάρχει κοινωνική αλληλεγγύη. Απουσιάζει σχεδόν παντελώς από όλα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα, από όλους του πολιτικούς οργανισμούς. Υπάρχουν μόνο μεμονωμένες και ευκαιριακές εκφράσεις κοινωνικής συμπόνιας ή έστω κοινωνικής συμπάθειας, αλλά δεν υπάρχει συνειδητή και διαρκής κοινωνική αλληλεγγύη. Δεν υπάρχει δηλαδή ένα βαθύ και σταθερό νοιάξιμο για τον άλλον τον διπλανό.

Διαβάζοντας κάποια αφιερώματα σχετικά με τη ζωή και την πολιτική δράση του σ. Λεωνίδα Κύρκου είναι αναπόφευκτο για τον κάθε αναγνώστη να οδηγηθεί αβίαστα σε κάποιους ελεύθερους συνειρμούς, που αφορούν είτε στην πολιτική ιστορία του τόπου και της αριστεράς, είτε στα σύγχρονα ζητήματα που απασχολούν τον πολιτικό χώρο της αριστεράς, αλλά και στους αριστερούς, ως πρόσωπα. Ένα κεντρικό στοιχείο που ξεχωρίζει στην αναδρομή της ιστορικό-πολιτική του ζωής είναι η συνεχής και διαρκής αναζήτηση του καινούργιου, με την ταυτόχρονη κατανόηση και ανάδειξη του πραγματικού, πάντα προς όφελος του λαϊκού κινήματος

Σε αυτή την ιδιαίτερα κρίσιμη εποχή που διανύουμε ως χώρα και ως κοινωνία, είναι πλέον σαφές ότι επιτέλους διαχωρίζονται η ήρα από το στάρι. Έστω και έτσι, χρόνια προβλήματα και δυσλειτουργίες έρχονται στο φως καθημερινά και φανερώνουν το μέγεθος της ανευθυνότητας, της ιδιοτέλειας, της τσαπατσουλιάς, της αερολογίας και της κοινωνικής αναλγησίας που μας χαρακτηρίζει σε όλα τα επίπεδα ως πολιτεία και ως πολίτες. Ο καθένας πλέον κρίνεται φανερά από αυτό που κάνει είτε ως άτομο είτε ως πολιτική αρχή και όχι από «τα παραμύθια της Χαλιμάς».

Αγανακτισμένοι καθιερώθηκε να αποκαλούνται τα πλήθη που συρρέουν κατά χιλιάδες καθημερινά απέναντι από τη Βουλή, εδώ και μέρες, διαμαρτυρόμενα για την ασυνάρτητη πολιτική της κυβέρνησης, που πλήττει κυρίως και βασικά τις πλατειές λαϊκές μάζες. Ε, λοιπόν οι μάζες διαμαρτύρονται! Έτσι! Ακηδεμόνευτα! Συναισθηματικά! Χωρίς πρόγραμμα. Διαμορφώνοντας τα πράγματα μέρα με τη μέρα. Αναζητώντας μια κάποια μορφή αυτοοργάνωσης. Αναζητώντας τη συντροφικότητα. Την αλληλεγγύη. Τον αλτρουισμό. Τον συναισθηματικό δεσμό! Ένα κίνημα μαζικό, ειρηνικό και ακέφαλο. Απουσιάζει ο ηγέτης, η ηγεσία. Όχι η καθοδήγηση, η ηγεσία.

Τον όρο «καταναγκασμός για επανάληψη» εισήγαγε ο Φρόιντ, γύρω στα 1920, για να περιγράψει, αφ’ ενός μια βασική λειτουργία του ανθρώπινου ψυχισμού, που θέλει να επαναλαμβάνει βασικά τον τρόπο σχετίζεσθε ενός υποκειμένου με το εξωτερικό αντικείμενο, αφ’ ετέρου και περισσότερο σε ένα φιλοσοφικό επίπεδο, το σχετικό και υποκειμενικό της ψυχικής αλλαγής. Ακριβώς και γι’ αυτό ο Φρόιντ συνέδεσε τη συγκεκριμένη ψυχική λειτουργία με την τάση της αποτελμάτωσης, την ασυνείδητη τάση για αυτοκαταστροφή.