H πολιτική που πρεσβεύει και εφαρμόζει σε μεγάλο βαθμό ο κ. Μητσοτάκης είναι απλή στη σύλληψή της, σαφής και συγκεκριμένη.

Η χώρα, η οικονομία και η πολιτική της ηγεσία οφείλουν πρωτίστως να επιλέγουν πολιτικές και μέτρα που ευνοούν την ανάπτυξη, διευκολύνουν την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και υποστηρίζουν χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις τη δημιουργία νέου πλούτου, του μόνου που, κατά την άποψή του, μπορεί να εγγυηθεί τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αξιοπρεπή εισοδήματα και την ευημερία των πολιτών μεσοπρόθεσμα. Το δόγμα του στηρίζεται ακριβώς στη βέβαιη και σχεδόν αυτοματοποιημένη γι’ αυτόν αλληλουχία.

Θα μπορούσε να είναι ο τίτλος παρωδίας του σινεμά, αν ο κ. Μητσοτάκης στην διήμερη παρουσία του στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης δεν είχε επιφυλάξει για τον ίδιο αυτόν τον τίτλο. Και κυρίως, αν δεν ήταν αυτή η τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία και οι δημοκρατικοί θεσμοί αυτά τα τρία χρόνια εξαιτίας της διακυβέρνησης του.

Παρά την έξοδο από την «ενισχυμένη επιτήρηση», δρομολογημένη από το 2018, η Ελλάδα δεν επιστρέφει στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα», όπως ισχυρίζεται ο κ. Μητσοτάκης. Αντίθετα, με αποκλειστική ευθύνη δική του, η Ελλάδα γίνεται ξανά «ειδική περίπτωση», όχι μόνο από τη σκοπιά της οικονομίας αλλά και από εκείνη της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Το δείχνουν οι διεθνείς αντιδράσεις για το σκάνδαλο των υποκλοπών.

Οι δύο σημαντικότερες παρεμβάσεις του Κ. Μητσοτάκη για τις υποκλοπές (8 Αυγούστου και πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή) υπήρξαν, ως προς την ουσία, κατώτερες του μεγέθους του προβλήματος αλλά και χωρίς επικοινωνιακή δύναμη. Υστέρησαν και στην ηθική της ευθύνης και στην ηθική της πεποίθησης. Ο πρωθυπουργός, χωρίς ορμή, δε φάνηκε να κατανοεί ότι το μέγεθος του προβλήματος που δημιουργήθηκε δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τους τρόπους δράσης και τα αφηγηματικά σχήματα που χαρακτήριζαν την περίοδο πριν τη δημιουργία του.

Οι πρώην που μιλούν δημοσίως και εκφράζουν τη διαφωνία τους για τις επιλογές του κόμματός τους την περίοδο που ήταν και αυτοί στις τάξεις του δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Ετσι γινόταν, έτσι γίνεται και έτσι θα γίνεται. Το παρελθόν όμως δεν μπορεί να εξαφανιστεί. Πολλοί θέλουν να το ξεχάσουν, να σβήσουν τα ίχνη τους, ιδιαίτερα εκείνοι που σήμερα αποθεώνουν αυτό που έβριζαν, αλλά και τα γραπτά και τα προφορικά μένουν, τους παρακολουθούν και τα ανασύρουν οι πολιτικοί αντίπαλοί τους για να τους κατηγορήσουν για οπορτουνισμό.

Με τους πολιτικούς δεν είσαι ποτέ σίγουρος αν μια κουβέντα ή μια πράξη τους προέκυψε αυθόρμητα ή υπαγορεύτηκε λεπτομερώς από τους επικοινωνιακούς συμβούλους τους: άλλος ειδικεύεται στην ενδυματολογία, άλλος στην παροχή γνωμικών που τα βρίσκεις και μόνος σου στο ίντερνετ, ο τρίτος σε ζητήματα ύφους, πόζας δηλαδή, ο τέταρτος στην κινησιολογία. Πώς να ανοιγοκλείνεις ή να ανεβοκατεβάζεις τα χέρια σου, και πώς να δείχνεις ότι χτυπάς αποφασιστικά ένα αόρατο τραπέζι την ώρα του διαγγέλματος, ώστε να μετατρέπεις το ακροατήριό σου σε θεατήριο. Αντί να σ’ ακούει, οπότε ενδέχεται να σε τσακώσει ψευδόμενο ή μηρυκάζοντα για πολλοστή φορά την ίδια υπόσχεση, να σε κοιτάζει. Και στην πραγματικότητα να μη σε βλέπει.

Οι λογογράφοι του πρωθυπουργού φαίνεται ότι ακόμη κάνουν διακοπές. Αλλιώς δεν εξηγείται η ποιότητα του μηνύματος του Κυριάκου Μητσοτάκη με αφορμή την έξοδο της χώρας από την ενισχυμένη εποπτεία. Μάλλον μόνος του το έγραψε. Μισές αλήθειες, χοντρά ψέματα, στραπατσαρισμένοι ευφημισμοί, αφόρητες κοινοτοπίες, πληκτικά επιχειρήματα, κουρασμένο ύφος. Οσο για αυτοκριτική; Ούτε δείγμα. Ολα ήταν καλώς καμωμένα. Η κυβέρνηση πετάει.

Στο διάγγελμά του για την υπόθεση της παρακολούθησης τηλεφωνικών συνομιλιών του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην «αυτοκριτική» διάθεση που, όπως είπε, τον χαρακτηρίζει.

Αναζήτησα την «αυτοκριτική» στο διάγγελμά του, αλλά δεν τη βρήκα. Σαν τον πιστό που διακηρύσσει τη φιλαλληλία αλλά δεν την αποδεικνύει, ο κ. Μητσοτάκης ισχυρίστηκε ότι επιδίδεται σε αυτοκριτική αλλά, απέφυγε, εν προκειμένω, να την ασκήσει. Ναι μεν, αξιέπαινα, παραδέχθηκε το λάθος της ΕΥΠ, αλλά η παραδοχή σφάλματος δεν συνιστά αυτοκριτική. Αυτοκριτική θα πει: εξετάζω πού έκανα λάθος και γιατί. Αν είχα τη δυνατότητα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, τι θα έπραττα διαφορετικά;

Αν ο πρωθυπουργός ήταν «θεσμικός», όπως λένε ο ίδιος και οι υπουργοί του, θα έκανε εδώ και τώρα μία από τις επόμενες δύο κινήσεις.

Η πρώτη θα ήταν να δηλώσει ρητά και κατηγορηματικά «εκλογολογία, τέλος. Οι εκλογές θα γίνουν το 2023». Και δεν θα αναζητούσε το πρόσχημα για πρόωρες εκλογές τη μία στη «μακρά προεκλογική περίοδο» και την άλλη στο «τοξικό κλίμα», για να καταλογίσει την ευθύνη στην αντιπολίτευση και για τα δύο.

Η σχέση ορισμένων πολιτικών με την αλήθεια και τη συνέπεια είναι εξαιρετικά χαλαρή. Δεν διστάζουν να πουν χοντρά ψέματα. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν κολωτούμπες και με θράσος να εγκαλούν για δημαγωγία όσους τους θυμίζουν τις προηγούμενες θέσεις τους. Οι πρυτάνεις της δημαγωγίας υποδύονται τους υπεύθυνους και επιχειρούν με τα μέσα ενημέρωσης που τους στηρίζουν να παραπλανήσουν την κοινωνία. Αποφεύγουν να πράξουν το αυτονόητο, όταν υποχρεώνονται να υπαναχωρήσουν.