Με την Ολλανδή δημοσιογράφο κ. Ινγκεμποργκ Μπέγκελ, αρχές Νοεμβρίου του 2021, τα πράγματα ήταν εύκολα για τη μερίδα εκείνη των υπερασπιστών του περιβόητου brand name της χώρας, που, συρρικνώνοντάς το, το ταυτίζουν με την τηλεοπτική εικόνα του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Την κήρυξαν ανθελληνίδα, χλεύασαν το κόκκινο καπέλο της, που το αντιμετώπισαν σαν τεκμήριο μπολσεβικοφροσύνης, και καθάρισαν. «Κατανοώ πως στην Ολλανδία έχετε την κουλτούρα να θέτετε ευθέως ερωτήματα στους πολιτικούς», είχε πει ο τότε πρωθυπουργός, ακούγοντας το ερώτημα «πότε θα σταματήσετε να λέτε ψέματα για τα push backs και για όσα συμβαίνουν με τους πρόσφυγες στην Ελλάδα;». Και κρίνοντας προσβλητική την ερώτηση, απάντησε με ερώτηση: «Εχετε πάει στη Σάμο;».

Πολλή µαυρίλα πλάκωσε: «Η πατρίδα μας περνά τις χειρότερες συμπληγάδες στη νεότερη ιστορία της. Πληγωμένη, ταπεινωμένη, με ναρκωμένη συνείδηση και χωρίς πυξίδα για το μέλλον της, οδηγείται προς την πνευματική, βιολογική και εδαφική της αυτοκαταστροφή. Μέσα σε όλη τη θλιβερή κατάντια της Πατρίδας μας, μόνοι χαρούμενοι και βολεμένοι είναι οι μεγάλες συμμορίες της κομματοκρατίας». Η ΝΙΚΗ τα λέει αυτά. Τι χρειάζεται, λοιπόν, σε μια τέτοια δεινότατη περίσταση; Μα ένας άγιος.

Ποιος τολµάει να πει ότι στην Ελλάδα σήμερα υστερούμε σε παραγωγή επιχειρημάτων; Οτι δεν συντάσσεται ποιοτικός πολιτικός λόγος; Ή ότι ο πόθος για ουσιώδη διάλογο δεν είναι κανονικός σεβντάς; Κι όμως. Δεν είναι λίγοι οι φανατικοί της εθελοτυφλίας και της εθελοβαρηκοΐας. Αν ήθελαν να δουν και ν’ ακούσουν, θα διαπίστωναν ποιος πλούτος επιχειρημάτων αναπτύχθηκε για ένα και μόνο θέμα: το ντιμπέιτ ανάμεσα στους αρχηγούς των δύο κομμάτων, της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζονται αυτοθυσιαστικά ολοπρόθυμα να μας κυβερνήσουν και την επόμενη τετραετία. Παρότι ξέρουν τι ξεροκέφαλοι είμαστε. Τι μιζερογκρινιάρηδες και εαυτούληδες.

Απολύτως μηχανιστικά και αυθαίρετα, ο ψηφοφόρος λαός είναι το άθροισμα των «λαών» που έχουν στενές ή χαλαρές σχέσεις με τα κόμματα όλων των λογιών, συν τους ανέντακτους, τους αδιάφορους και τους αρνητές της πολιτικής. Φυσικά, κάθε κόμμα και κάθε κομματάρχης πιστεύουν ότι υπό τα λάβαρά τους έχουν τον γνήσιο λαό και τον ενάρετο. Αυτόν που διαθέτει καθαρή συνείδηση και καθαρά χέρια, στρατεύεται δε εμφορούμενος από ευγενείς ιδέες και όχι με βάση τη λογική και ηθική τού δούναι και λαβείν. Ο «σκάρτος» είναι με τους άλλους…

Επιτέλους. Επειτα από αναμονή εβδομάδων, και αφού χρειάστηκε να ανεβοκατεβεί όρη και βουνά αυτοσυσκεπτόμενος, ο πρωθυπουργός εδέησε να ανακοινώσει ότι φέτος η κινητή εορτή της Αγίας Κάλπης συμπίπτει με την ακίνητη εορτή Κωνσταντίνου και Ελένης. Σωστή επιλογή. Το όνομα Κωνσταντίνος συνδέεται αχώριστα με τη μοίρα της Ελλάδας από τον καιρό της Ψωροκώσταινας. Ενας Κωνσταντίνος (Μαυρομιχάλης, αδερφός του Πετρόμπεη) δολοφόνησε τον Ιωάννη Καποδίστρια. Κωνσταντίνος ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Ελλάδας.

Το συνηθίζει ο θυμός να πετάει στη φωτιά και τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Δεν έχει χρόνο και διάθεση να εντοπίσει διαφορές, να σταθμεύσει σε αντιθέσεις. Το δικό μας σινάφι ή επάγγελμα (αλλά προς Θεού, όχι λειτούργημα, ας πάψει ο αυτοβαυκαλισμός) ανήκει στους προσφιλείς στόχους της λαϊκής αγανάκτησης. Ούτε νέο φαινόμενο είναι αυτό ούτε παράδοξο. Εκδηλωνόταν πολύ πριν ο γυάλινος Τύπος εκτοπίσει τον έγχαρτο, όταν οι εφημερίδες είχαν όντως τη δύναμη ν’ ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις. Εφημερίδες έσκιζαν και έκαιγαν οι οργισμένοι δημοκράτες το 1965, το καλοκαίρι της αποστασίας. Αν υπήρχαν δίαυλοι, ίσως έσπαγαν τηλεοράσεις.

Εφόσον, όπως είπε ο πρωθυπουργός, «οφείλουμε μία ειλικρινή απάντηση» στους συγγενείς των θυμάτων και των αγνοουμένων, είναι αναγκαίος κάποιος έλεγχος του τηλεοπτικού μηνύματός του. Εστω κι αν είναι καταδικασμένος να πάει αδιάβαστος. Οπως αδιάβαστες πήγαιναν για χρόνια οι πυκνές διαμαρτυρίες των εργαζομένων στα τρένα, οι καταγγελίες των συνδικάτων, τα εξώδικά τους, τα «κατηγορώ» της Ε.Ε.

Στην Τουρκία, οι ερντογανικοί δημοσιογράφοι σπεύδουν να κρύψουν πίσω από την πλάτη τους το μικρόφωνο, όταν στο πλάνο μπαίνει απρόσκλητος κάποιος οργισμένος σεισμόπληκτος. Υπάρχουν όμως και δημοσιογράφοι που τιμούν την ευθύνη που αντιστοιχεί στον δημόσιο ρόλο τους. Παράδειγμα, η παρουσιάστρια ειδήσεων Ντιλαρά Γκιουντέρ, η οποία τόλμησε να πει στον αέρα το αυτονόητο, πιστοποιημένο από την τραγωδία της χώρας της. Οτι οι σεισμοί του 1999 δεν έγιναν μάθημα για τους κρατούντες και τους διαπλεκόμενους μεγαλοεργολάβους. Και ότι για τα μυριάδες θύματα «δεν φταίει η μοίρα ή η φύση, αλλά οι μηχανικοί, οι κατασκευαστές και όσοι έδωσαν την έγκριση».

Οταν κόβεται απότομα το νήμα της ζωής χιλιάδων ανθρώπων, από πλήγμα της μοναδικής μη ελεγχόμενης υπερδύναμης, που οι λαοί την αποκαλούν μοίρα, κόβεται αναγκαστικά και το νήμα του πολιτικού χρόνου. Εστω για λίγο, ώσπου να ξαναδέσουν τα τμήματά του η συνήθεια και τα ποικίλα συμφέροντα. Στην έτσι κι αλλιώς ταραγμένη περιοχή μας, ο Εγκέλαδος προσφέρει συχνά το όνομα και τα γνωρίσματά του στη μοίρα. Αυτό συμβαίνει και τώρα, με τον φονικότατο διπλό σεισμό στα σύνορα δύο ακήρυχτα εμπόλεμων χωρών, της Τουρκίας και της Συρίας.

Πιθανότατα κανείς στην κυβέρνηση δεν περίμενε ότι στον αμυνόμενο καλλιτεχνικό κόσμο θα φανερωθούν γνωρίσματα που απουσιάζουν στις αντιδράσεις άλλων πληττόμενων κλάδων: επιμονή και ανθεκτικότητα, ενότητα και μαζικότητα, άμεση αναγνώριση των παγίδων και απόρριψη των δώρων που προσφέρουν οι κυβερνητικοί Δαναοί.

Τετάρτη προς Πέμπτη, μιάμιση μετά τα μεσάνυχτα, ξαναγυρνάω στο Κανάλι της Βουλής. Στο βήμα, ένας βουλευτής της συμπολίτευσης ξαναλέει ανόρεχτα τα πέντε «SOS» που αποστήθισε. Ο αντιπολιτευόμενος που ακολουθεί, το ίδιο ανόρεχτος, λέει τα δικά του «SOS». Απ’ όσο μού επέτρεψε η κάμερα να καταλάβω, πρέπει να τους άκουγαν δέκα – δώδεκα βαρδιούχοι συνάδελφοί τους, μοιρασμένοι, συμπολιτευόμενοι – αντιπολιτευόμενοι. Οσο ακούει κανείς όταν τον καταπίνει το κινητό του με το πλούσιο μενού: παιχνίδια, τιτιβίσματα, μηνύματα. Και πληροφόρηση της τελευταίας στιγμής για τις εξελίξεις στο Ουκρανικό και στο ερντογανικό (είναι νύχτα, βλέπετε), αλλά και στο «Σαρβάιβορ» ή στο «Μάστερ σεφ».

Οσες φορές κι αν το διαβάσεις, αδυνατείς να το πιστέψεις. Δεν θέλεις να το πιστέψεις. Με τον κυνισμό της πολιτικής εξουσίας και την ανηθικότητά της έχεις εξοικειωθεί. Τη συνήθισες χρόνο τον χρόνο, δεκαετία τη δεκαετία, «αλλαγή» την «αλλαγή». Την περιμένεις μοιρολατρικά. Σχεδόν την ανέχεσαι, νομιμοποιώντας την. Για την ετοιμότητα της κρατικής μηχανής, σε όλες τις υποστάσεις της, υπουργεία, αστυνομία, λιμενικό, πυροσβεστική, αυτοδιοίκηση, δεν έχεις αυταπάτες. Ξέρεις πως όσο αυτοθαυμαστικότερα διαφημίζεται τόσο μικρότερη αποκαλύπτεται.