Πολλούς Απρίληδες πριν, το 1967, οι Ελληνες άκουγαν τον αρχιπραξικοπηματία Γεώργιο Παπαδόπουλο να υποδύεται τον γιατρό, βέβαιος ότι η τραγελαφική καθαρεύουσά του ήταν η γλώσσα του Πλάτωνα: «Ευρισκόμεθα ενώπιον ενός ασθενούς, τον οποίον έχομεν επί της χειρουργικής κλίνης. Οι περιορισμοί τους οποίους θα επιβάλωμεν είναι το δέσιμον του ασθενούς». Εκτοτε, οποιαδήποτε ιατρικού τύπου μεταφορά προς εξήγηση (παρα)πολιτικών αποφάσεων μάς προκαλεί φρίκη και φόβο.

Στην επαληθευμένη από αμερόληπτες πηγές Ιστορία, το δόγμα «ποίος ήρξατο χειρών αδίκων» σπανίως προσφέρει στέρεη ερμηνεία και ακράδαντο πλέγμα δικαιολογιών, κι ας τα θεωρούν σίγουρα οι χρήστες του. Στην εξαιρετικά περίπλοκη περίπτωση της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής, το εν λόγω δόγμα δεν είναι παρά αιτιολογικός μύθος. Περισώζεται μόνο στην προπαγανδιστική γλώσσα όσων χρηστών του αποφασίζουν να κόψουν και να κάψουν τις μισές παλιές σελίδες, ώστε να απομείνουν οι «σωστές»: οι βολικές.

Σημείο πρώτο: Με τις λέξεις μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε: το καλό και το κακό, το όμορφο και το κακάσχημο, το τίμιο και το άθλιο. Ή σχεδόν οτιδήποτε, γιατί δεν είμαστε ακόμα θεοί ώστε να λέμε «ζωή» και να γίνεται ζωή, να λέμε «κόσμος» και να γίνεται κόσμος· αυτό ούτε η ποίηση με την περίφημη μαγική γλώσσα της δεν το κατορθώνει. Βεβαίως, λέμε «θάνατος» και συντελείται ο θάνατος: των εθνικών εχθρών, των ιδεολογικών και κοινωνικών αντιπάλων, των ανταγωνιστών στα έργα και τις νύχτες της παρανομίας, κάποτε των αντεραστών, κ.ο.κ.

Από τον πλατωνικό «Φαίδρο» διδαχτήκαμε να είμαστε επιφυλακτικοί ακόμα και απέναντι στα θαυμαστά, τα εκθαμβωτικώς καινοτομούντα. Εκεί, διά στόματος του Σωκράτη, που αφηγείται έναν αιγυπτιακό μύθο, ελέγχεται η γραφή. Ο εφευρέτης της, ο θεός Θευθ, την υμνεί σαν φάρμακο της μνήμης. Ο βασιλιάς Θαμούν όμως (πιθανόν ο θεός Αμμων) την υποβιβάζει σε απλό γιατρικό της υπόμνησης και προειδοποιεί ότι ένα κείμενο, χωρίς την προστασία του πατέρα του, κινδυνεύει να παρερμηνευτεί.

Επί ενάμιση μήνα, διεθνείς οργανισμοί, ενώσεις κρατών, ανεξάρτητες οργανώσεις και, βέβαια, οι ηγέτες της ανθρωπότητας, του Αμερικανού προέδρου πρωτοστατούντος και του Ελληνα πρωθυπουργού συνεπικουρούντος, αξιώνουν από το Ισραήλ «να ασκήσει με μέτρο το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα».

Οι Ισραηλινοί έχουν, φυσικά, την εμπειρία να καταλάβουν ποιοι τους το ζητούν με αυστηρή ειλικρίνεια και ποιοι για το θεαθήναι. Και έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ακόμα και οι θεωρητικά σύμμαχοι των Παλαιστινίων τούς θεωρούν περιττό λαό, ή έθνος-πρόβλημα, πορεύονται αναλόγως:

Δεν είναι αναπόφευκτο, πάντως η εν εξουσία και εκ της εξουσίας μέθη είναι ό,τι συνηθέστερο. Σπανίζουν εξαιρετικά όσοι κατανοούν τον θώκο τους μόνο ως ευθύνη. Οσοι, γνωρίζοντας ότι τα αξιώματά τους είναι δοτά και δανεικά, αρνούνται πεισματικά την αλκοόλη της φιλαυτίας και της αλαζονείας που πλουσιοπάροχα τους προσφέρει η αυλή τους, αλλά και το ίδιο το διαβρωτικό αίσθημα της ισχύος.

Όταν η Ρόδος καίγεται επί μία εβδομάδα, στ’ αποκαΐδια της δεν θα εντοπίσουμε μόνο τα κατεστραμμένα σπίτια, τα νεκρά ελάφια, τις πληγωμένες επιχειρήσεις και το ξέπνοο φυσικό κάλλος, που θα χρειαστεί δεκαετίες για να συνέλθει. Θα βρούμε, μία προς μία, σκόρπιες, τσουρουφλισμένες, βαριά έκθετες, και όλες τις σελίδες του αφηγήματος που μηχανιστικά απαγγέλλει και η δεύτερη κυβέρνηση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη.

Σελίδα πρώτη, τίτλος «Ο κρατικός μηχανισμός είναι εξαιρετικά προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενο».

Τα τείχη, οι τάφροι, τα συρματοπλέγματα, τα σύνορα γενικά, μόνο τη ροή των ανθρώπων που πέφτουν στην ανάγκη της μετοικεσίας μπορούν να εμποδίσουν, χωρίς πάντως να είναι ικανά να την ανακόψουν πλήρως. Τα φυσικά φαινόμενα, αν νοείται πια ως φυσική η ασφυξία που προκαλεί η «κανονικοποίηση» της κλιματικής ακρότητας, είναι διεθνή. Ο καύσωνας των τελευταίων ημερών πλήττει όλες τις μεσογειακές χώρες. Οι δικοί μας μετεωρολόγοι τον ονόμασαν «Κλέωνα», θαρρείς και σκόπευαν να θέσουν σε δοκιμασία τις γνώσεις μας στη γραμματική. Η λαθεμένη γενική «του Κλέοντος» ακούστηκε ακόμα και στην ΕΡΤ. Πιθανόν κατά το «του λέοντος». Κρίμα για τον αρχιδημαγωγό Κλέωνα. Με τόσους μιμητές του στην πολιτική σκηνή και να μας δυσκολεύει η κλίση του…

Ένα τέταρτο του αιώνα πριν, Ιούνιο του 1998, το ΣΤ΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας εξέταζε μια υπόθεση φαινομενικά παράδοξη: Η Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών αρνιόταν να απονείμει το πτυχίο σε απόφοιτό της, επειδή εκείνος αρνιόταν να δώσει τον καθιερωμένο θρησκευτικό όρκο. Ο απόφοιτος, που μάλλον γνώριζε καλύτερα από τους δασκάλους του τις Γραφές, τους ιερούς κανόνες και τη νεοελληνική ιστορία, είχε προσφύγει στη Δικαιοσύνη.

«Σπαρτιάτες»; Εστω, αφού οι λέξεις είναι ορφανές, κι όποιος προλάβει δηλώνει πατέρας τους κι ας είναι κάπηλός τους. Σπαρτιάτες απ’ τη Γερμανία όμως. Απ’ τη Γερμανία των ναζί, που έκοψαν την αρχαία Σπάρτη στα μέτρα τους, για να την παραστήσουν σαν πρότυπο του ολοκληρωτισμού τους. Οι δικοί μας φιλοναζιστές, Μιχαλολιάκοι, Κασιδιάρηδες και λοιποί τερατωδώς αμόρφωτοι (όπως εκείνοι της συμμοριούλας με το όνομα «Κρυπτεία», που είχαν λιθοβολήσει το σπίτι του Αφγανού μαθητή Αμίρ, στη Δάφνη, τον Νοέμβριο του 2017), εισήγαγαν από τη ναζιστική Γερμανία την αρχαία Ελλάδα γενικά και τη Σπάρτη ειδικότερα.

Οπως κάθε κυβερνητικός εκπρόσωπος άξιος του τίτλου του, ο κ. Γιάννης Οικονόμου είχε καταφέρει να απαντά σε κάθε ερώτηση εκσφενδονίζοντας τρία – τέσσερα λίθινα δόγματα: «Οι αντίπαλοί μας είναι τοξικοί»· «διασύρουν την Ελλάδα στο εξωτερικό»· «εργαλειοποιούν τα συναισθήματα του κόσμου»· «στοχοποιούν…» (τον κ. Μητσοτάκη, τη Δικαιοσύνη, την Αστυνομία, πάλι τον κ. Μητσοτάκη, το Λιμενικό, τους μετακλητούς, εκ νέου τον κ. Μητσοτάκη κ.ο.κ.). Και ξανά μανά.

Αν την 21η Μαΐου τα αποτελέσματα επέτρεπαν στη Ν.Δ. να τραγουδάει «Ολη η Ελλάδα είναι μπλε», δηλαδή και η Ροδόπη, μάλλον δεν θα μαθαίναμε ποτέ δυο-τρία ασήμαντα πράγματα. Πρώτον, ότι στις «εθνικά ευαίσθητες περιοχές» (αλήθεια, υπάρχει τμήμα της χώρας μη ευαίσθητο εθνικά;), η ΚΥΠ, τοις Κείνου ρήμασι πειθόμενη, παρακολουθούσε Ελληνες πολίτες, υποψήφιους βουλευτές, και βαθμολογούσε την εθνική τους συνείδηση, καταγράφοντας πόσες φορές έλεγαν «μουσουλμανική μειονότητα» και πόσες «τουρκική».