Το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 7ης Φεβρουαρίου δεν αφήνει αμφιβολία για την διολίσθηση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα. Το ψήφισμα, που υπερψηφίστηκε από 330 βουλευτές κυρίως της Αριστεράς, των Πρασίνων, της Κεντροαριστεράς, των Φιλελευθέρων αλλά και λίγων βουλευτών του «Λαϊκού Κόμματος», δηλαδή της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, παραθέτει είκοσι σημεία στα οποία η συμπεριφορά της ελληνικής κυβέρνησης προκαλεί έντονη ανησυχία.

Το βασικό προεκλογικό σύνθημα της Ν.Δ. –«σταθερά, τολμηρά, μπροστά»– ξενίζει και τον πλέον καλοπροαίρετο παρατηρητή των πεπραγμένων της διακυβέρνησής της με την αντιστροφή των εννοιών που επικαλείται. Πράγματι, ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη ιστορία μας η σκανδαλώδης προχειρότητα σε συνδυασμό με την εσκεμμένη υπονόμευση των θεσμών, η φοβική αντιμετώπιση των προβλημάτων της κοινωνίας και η οπισθοδρομική και βαθιά κυνική αντίληψη για τον ρόλο του κράτους και τη σχέση του με τους πολίτες-πελάτες δεν ήταν τόσο απροκάλυπτα εύγλωττες σε κάθε έκφανση της κυβερνητικής πολιτικής.

Oι επενδύσεις και ο έλεγχος των νέων τεχνολογιών είναι το πεδίο ανταγωνισμού για την ηγεμονία της γεωστρατηγικής εξουσίας μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας· ο τρίτος μεγάλος πόλος, η Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα μπορούσε να συμμετέχει στον ανταγωνισμό, περιορίζεται στον ρόλο του παρατηρητή. Ο λόγος δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχει μια κοινή ομοσπονδιακή οντότητα ικανή να κινητοποιήσει και συντονίσει τις προσπάθειες των μελών της, όσο οι ουσιαστικές διαφωνίες που υπάρχουν μεταξύ τους.

Η συζήτηση για την Κοινωνία Πολιτών είχε πριν χρόνια διεκδικήσει την προσοχή – ήταν, ας το πούμε περιληπτικά, «τα χρόνια Σημίτη» και η περίοδος όπου άνθρωποι σαν τον Νίκο Μουζέλη από τον χώρο της θεωρίας και τον Θόδωρο Παπαλεξόπουλο από τον χώρο της πράξης είχαν στρατευθεί σ’ αυτήν την διαδικασία.

Όλο και περισσότερο μεγαλώνει η απορία μου: γιατί δεν παίρνονται αποτελεσματικά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας (δημόσια σχολεία, ΜΜΜ, ΕΣΥ, Μαζικοί χώροι εργασίας- χειρώνακτες κ.α.); Πέρα από την αρνητική έως απορριπτική στάση της κυβέρνησης για κάθε δημόσιο φορέα και την ολοφάνερη πρόθεση της να υπηρετεί την οικονομική ελίτ, υπάρχει και κάτι άλλο;

Εκπληξη και βαθιά απογοήτευση προκάλεσε στην κοινή γνώμη η διαπίστωση ότι μια ισχυρή μειοψηφία γιατρών και υγειονομικού προσωπικού αρνήθηκαν ή απέφυγαν να εμβολιαστούν. Εκπληξη γιατί υποτίθεται ότι ο επαγγελματικός ηθικός κώδικας προτάσσει την προστασία της υγείας ως κοινωνικού και ατομικού αγαθού. Απογοήτευση γιατί οι πολίτες έχουν εκτιμήσει την επιστημοσύνη, την ανθρωπιά και την άοκνη προσφορά των γιατρών που βλέπουμε εδώ και έναν χρόνο στις οθόνες μας να πρωτοστατούν στη μάχη κατά του κορωνοϊού και να καθοδηγούν την κοινωνία στην αντιμετώπισή του.