Πρώτα γνώρισα τον Μιχάλη Κύρκο Jr. όταν έφτασε εσωτερικός σε σχολείο, στα περίχωρα της αγγλικής πανεπιστημιούπολης όπου σπούδαζα τότε. Πρέπει να ήταν το 1969-70 όταν ήταν 16 ετών, πολύ ζωηρός και ανήσυχος. Φτιάχναμε τότε τα πρώτα αντιδικτατορικά μας δίκτυα. Δύο χρόνια αργότερα, θαρρώ το 1972, πρωτοσυνάντησα τον Λεωνίδα, διευθυντή τότε της επιθεώρησης πολιτικών ιδεών Ηριδανός, σε κάποιο υπόγειο ή ημιυπόγειο των ομώνυμων εκδόσεων, στην Αθήνα.

«Κληρονομιά»; Πoια κληρονομιά; Δεν υπάρχει μία αντικειμενικά δεδομένη συμπαγής κληρονομιά αλλά πολλές κληρονομιές - πληθυντικός. Κατασκευάζονται και ανακατασκευάζονται από διαφορετικές εθνοτικές και πολιτικές ιδεολογίες εξυπηρετώντας τις εκάστοτε στοχεύσεις τους (αλλιώς θα μιλήσει για την Ανοιξη της Πράγας και τη σοβιετική εισβολή η επίσημη αμερικανική εκδοχή και αλλιώς η κάθε συνιστώσα της τότε Αριστεράς τονίζοντας διαφορετικές ως και κάθετα αντιθετικές όψεις: άλλη ερμηνεία τα ορθόδοξα ΚΚ, άλλη ο ευρωκομμουνισμός, άλλη οι σοσιαλδημοκράτες, μαοϊκοί, τροτσκιστές).

Η πρώτη ένσταση αφορά ένα, δυστυχώς, ευρύτατο φάσμα της κοινωνίας και των ΜΜΕ. Πώς είναι δυνατόν για δεκατρείς μήνες -και δεν δείχνει ούτε για το εγγύς μέλλον να σταματάει- "όλοι" να ασχολούνται υποτίθεται με ένα σχολικό εγχειρίδιο και με κανένα άλλο; Είναι μάλλον σίγουρο, πως είναι η μοναδική περίπτωση, στην ελληνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία της εκπαίδευσης, ένα βιβλίο να ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ και για τόσο μεγάλη χρονική διάρκεια.

Στο ερώτημα εάν πρέπει να φοβόμαστε το Ισλάμ ή / και ειδικότερα το τουρκικό Ισλάμ η απάντησή μου είναι προκαταβολικά όχι. Η αξιωματική αυτή τοποθέτηση αφορά όλες τις θρησκείες καθόσον, όπως τίθεται για το Ισλάμ, θα μπορούσε να τεθεί και ως προς τον Χριστιανισμό (σε όλες του τις συνιστώσες). Επίσης προκαταρκτικά ισχύει παραδόξως το αντίστροφο: να φοβόμαστε τον φανατισμό που εκπέμπει κάθε μορφή θεμελιωτισμού που σαφώς εμπεριέχεται και στις τρεις συγγενικές μονοθεϊστικές θρησκείες και τις «αιρέσεις» τους.