Tι ήταν το «Τείχος του Βερολίνου»; Το τελευταίο και πιο εμβληματικό σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου; Ενα εσωτερικό σύνορο μιας διαιρεμένης πόλης και μιας διχασμένης μνήμης; Μια ιδιάζουσα «τέχνη του τοπίου», όπως λέει ειρωνικά ένας ήρωας της πρόσφατης ταινίας Μη χαμηλώνεις το βλέμμα; Μια παγίδα θανάτου για όσους επέλεξαν να εγκαταλείψουν τον «παράδεισο του υπαρκτού σοσιαλισμού»; Ενα σουβενίρ για τους τουρίστες που επισκέπτονται το Βερολίνο; Αν κρίνει κανείς από τους τίτλους της διαρκώς αυξανόμενης βιβλιογραφίας, το Τείχος ήταν ίσως όλα αυτά μαζί.

Οταν ο Ρήγας Βελεστινλής, στα τέλη του 18ου αιώνα, καλούσε σε εξέγερση όλους τους λαούς που υπέφεραν από την οθωμανική τυραννία και διατύπωνε το όραμα για μια κρατική οντότητα που θα περιλαμβάνει όλες τις καταπιεσμένες ομάδες και όλους τους πολίτες, ασχέτως θρησκείας, γλώσσας ή φυλής, είχε υπόψη του το πολυεθνικό, γλωσσικό και θρησκευτικό μωσαϊκό των Βαλκανίων και συνολικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εναν περίπου αιώνα μετά, με την εμφάνιση και την άνοδο των βαλκανικών εθνικισμών, έγινε σαφές πόσο δύσκολο θα ήταν το μοίρασμα των εδαφών της κλυδωνιζόμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε τον Αμίρ -του οποίου το επίθετο δεν θα πληροφορηθούμε ποτέ- στο Μέγαρο Μαξίμου. Τον κέρασε, τον ξενάγησε, τον διαβεβαίωσε ότι η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων τρέφει τα πιό εγκάρδια, τα πιό τρυφερά αισθήματα απέναντι του. Του χάρισε τη γαλανόλευκη. Ήταν ό,τι ακριβώς έπρεπε να πράξει ένας πρωθυπουργός απέναντι στο νεαρότερο γνωστό θύμα ρατσισμού στην πατρίδα μας.

Ισως βιάστηκε λίγο η επίσημη Ευρώπη να δηλώσει απολύτως ανακουφισμένη από το αποτέλεσμα των ολλανδικών εκλογών. Καμιά αντίρρηση. Ο συντηρητικός Μαρκ Ρούτε νίκησε και ο ακροδεξιός Χερτ Βίλντερς έχασε. Ομως ο κ. Ρούτε νίκησε χάνοντας (πέντε ποσοστιαίες μονάδες, εννιά έδρες και τον κυβερνητικό Εργατικό εταίρο του, που καταποντίστηκε αλά ΠΑΣΟΚ), ο δε κ. Βίλντερς έχασε κερδίζοντας.

Ως γνωστόν ο αμερικανός νομπελίστας συγγραφέας Σίνκλερ Λιουίς γράφει το 1935 το βιβλίο του «Δεν γίνονται αυτά εδώ» (Καστανιώτης, μτφ. Νίκος Α. Μάντης), όπου στη μυθιστορηματική εκδοχή εκλέγεται το 1936 ένας φιλοναζί πρόεδρος στις ΗΠΑ. Αυτός το πρώτο που έκανε ήταν να κλείσει τις εφημερίδες που δεν τον υμνούσαν. Μετά ήρθαν όλα τα άλλα.

Στις 8 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε εκδήλωση του Πολιτικού Εργαστηρίου για τη Σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία της Δημοκρατικής Αριστεράς με θέμα «Ευρωπαίοι Τραμπ; Γίνονται αυτά εδώ;». Σκοπίμως πραγματοποιήθηκε λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές στην Ολλανδία και φυσικά πριν από τις εκλογές σε Γαλλία και Γερμανία, σε μια περίοδο που οι επιθέσεις κατά του Τύπου συνδυάζονται με την άνοδο της Ακροδεξιάς.

Πέντε χρόνια μετά την «εμφάνιση» της Χρυσής Αυγής κανείς δεν δικαιούται να εκπλήσσεται πλέον με την αποτρόπαια ναζιστική της δράση.

Η Χρυσή Αυγή συνεχίζει να χύνει το δηλητήριο της στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα δικαστήρια και μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Η βία της απειλεί τους πολίτες, απειλεί την Δημοκρατία. Είναι ναζί και εγκληματίες. Πρέπει να προστατέψουμε τους πολίτες, να προστατέψουμε την Δημοκρατία.

Το πολιτικό σύστημα δεν πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα του Μιθριδάτη. Οι ανακοινώσεις καταδίκης από τα κόμματα του συνταγματικού τόξου είναι πλέον ανεπαρκείς.

Αναμφίβολα, το γεγονός που απασχόλησε την επικαιρότητα στη Βέροια την προηγούμενη εβδομάδα ήταν τα εγκαίνια των γραφείων της Χρυσής Αυγής και οι αντιδράσεις πολιτικών κομμάτων και φορέων. Μάλιστα, οι εικόνες από τα επεισόδια που σημειώθηκαν, μεταξύ μελών του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου και δυνάμεων της αστυνομίας, έκαναν το γύρο των ΜΜΕ και του διαδικτύου και αναζωπύρωσαν τη συζήτηση σχετικά με τα αίτια ισχυροποίησης της Χ.Α. και τους τρόπους με τους οποίους θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το φαινόμενο.

Η εθνικολαϊκιστική ακροδεξιά στην Αυστρία έχει ένα μακρύ παρελθόν. Η πορεία της είναι σχεδόν διαρκώς ανοδική από το 1986, όταν τα ηνία του κόμματος ανέλαβε ο Jörg Haider, υπό την ηγεσία του οποίου το Κόμμα της Ελευθερίας στην Αυστρία (FPÖ) συγκέντρωσε σε τοπικό αλλά και σε ομοσπονδιακό επίπεδο ποσοστά τόσο υψηλά (27% το 1999)

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος κληροδότησε στην ανθρωπότητα μιαν απαράγραπτη υποχρέωση: να σκέφτεται. Και να ξανασκέφτεται. Τις λέξεις και τις πράξεις της. Να σκέφτεται αν μετά το Άουσβιτς και το Νταχάου είναι ποτέ δυνατόν να γίνουμε όπως πριν, τάχα αθώοι. Αν μετά το Αουσβιτς υπάρχει Θεός, ερώτημα που δεν το νομιμοποίησε μόνο η θλιβερή στάση του Βατικανού στον πόλεμο.

Ξεκίνησαν χθες(13/3) και κορυφώνονται αύριο (15/3) με την Πορεία Μνήμης που θα πραγματοποιηθεί από την Πλατεία Ελευθερίας έως τον Παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό. οι εκδηλώσεις μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος της Θεσσαλονίκης

Ξεκινώντας από τη θέση του Jean Paul Sartre, το 1944, ότι “ο αντισημιτισμός δεν είναι απλά μια εβραϊκή υπόθεση, αλλά ευρύτερα θέμα ουσίας για μια δημοκρατία”, ας σταθούμε στο τι διαφοροποιεί τον αντισημιτισμό από τις άλλες μορφές διακρίσεων και ρατσισμού.
Ο αντισημιτισμός είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο: αλλάζει εκφάνσεις, μορφές, ρητορική, αλλά είναι η πιο δραματική απόδειξη ότι ο σκοτεινός Μεσαίωνας δεν έχει πολλά να ζηλέψει από τον δικαιωματικό 21ο αιώνα.

τη λαϊκιστική και νεοναζιστική Άκρα Δεξιά –των ιδεών του εθνικισμού, του φυλετισμού, του αντισημιτισμού, του σεξισμού, της μισαλλοδοξίας, των διακρίσεων…– έχοντας συνείδηση μιας απλής τελικά αλήθειας: ότι η Χρυσή Αυγή εμφανίστηκε απειλητική στους δρόμους και το Κοινοβούλιο όταν οι ιδέες της είχαν γίνει –και ακριβώς επειδή είχαν γίνει– κοινός τόπος.

Τον Ιούλιο του 2013 ο Γιάννης Αντετονκούμπο εγκατέλειπε την Ελλάδα για τον μαγικό κόσμο του NBA. Ο πρωθυπουργός μας τον ξεπροβόδισε με μια εικόνα της Παναγίας και τις ευχαριστίες εκ μέρους του ελληνικού λαού επειδή «τιμούσε τα εθνικά χρώματα». Ο Γιάννης γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1994 και όπως χιλιάδες άλλα παιδιά μεταναστών, μέχρι να δεχθεί την υπερατλαντική κλήση δεν ήταν έλληνας πολίτης.