Σε μια τέτοια γκροτέσκα ιστορία περιττεύουν λοιπόν τα πολιτικά επιχειρήματα. Δεν μας μένει παρά να αναφωνήσουμε, μαζί με εκείνον τον παλιό κομφερανσιέ, την παροιμιώδη φράση του: κέφι, κέφι φίλοι μου καρκινοπαθείς. Ναι, στον Αγιο Σάββα.

Ο πολιτισμός στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται σήμερα από ένα μεγάλο παράδοξο: από τη μια, ποτέ δεν είχαμε τόσο πολλά και τόσο μεγάλης έκτασης εργοτάξια πολιτισμού και, από την άλλη, ποτέ δεν ήταν τόσο κραυγαλέα η απουσία πολιτικής πολιτισμού, η απουσία ενός «οδικού χάρτη» - για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση της υπουργικής μόδας - με τους κύριους άξονες της πολιτιστικής πολιτικής.

Σιωπή ή επίκριση ήταν οι κύριες αντιδράσεις στις αποφάσεις Καμίνη να εξυγιάνει τον 9,84. Και εννοώ σιωπή ή επίκριση από τα μέσα ενημέρωσης (παλαιά και web native) που δεν είδαν με καλό μάτι το ξεβόλεμα της συντεχνίας. Οι δημοσιογράφοι-κήνσορες σιώπησαν στη συγκεκριμένη περίπτωση, ίσως γιατί στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί.

Αν υποθέσουμε ότι η Νέα Δημοκρατία είναι «αντιμνημονιακό», «αντικατοχικό» κόμμα, σύμφωνα με την τελευταία ορολογία που είδαμε στους τοίχους της Αθήνας, και αν ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης είναι ο χρισμένος υποψήφιος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τότε η υπερψήφιση του υποψηφίου του συνδυασμού Κακλαμάνη κ. Ηλία Ψινάκη δεν μπορεί παρά να είναι η πιο γνήσια και η πιο δυναμική «αντιμνημονιακή» και «αντικατοχική» ψήφος που θα μπορούσε να δώσει ο αδούλωτος λαός της Α΄ Αθηνών.