Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι εξαρχής. Όσοι υποστηρίζουμε το αίτημα του Κουφοντίνα - και δεν μας ενδιαφέρουν τα όποια πολιτικά παιχνίδια ένθεν και ένθεν - το κάνουμε για δύο λόγους.

Πρώτον, διότι ενδιαφερόμαστε αληθινά για την ανθρώπινη ζωή και αυτό δεν είναι το κλασικό κλισέ ούτε επίδειξη, δήθεν, ανθρωπισμού. Στο πλαίσιο αυτό θεωρούμε ότι, μπροστά στην απειλούμενη ανθρώπινη ζωή, το Κράτος πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω, δεν θα πάθει τίποτα το κύρος του. Κάθε μέρα εξευτελίζεται σε πλείστα όσα πεδία, ας υποστεί και μια «ήττα» για καλό σκοπό.

Ερωτήματα πολλά βουίζουν στ’ αφτιά μας από το βράδυ της Πέμπτης, μετά το τρομοκρατικό χτύπημα με στόχο τον Λουκά Παπαδήμο.

Είναι, πρώτα, όλα αυτά τα «επιχειρησιακά» ερωτήματα για το πώς και το γιατί έφθασε η παγιδευμένη επιστολή στα χέρια του υποψήφιου θύματός της. Αλλά ας αφήσουμε τα ερωτήματα να τα απαντήσει η έρευνα των ειδικών.

Αν ήταν ταινία θα έσπαγε ταμεία. Ξαφνικά συσσωρεύτηκε τόση εκρηκτική ύλη που μπορεί να μας πάρει όλους ο διάολος.

Η θανάσιμη επίθεση στο ρώσο πρεσβευτή στην Άγκυρα, από Τούρκο αστυνομικό, μέσα σε γκαλερί τέχνης, μου θύμισε ασυναίσθητα τη δολοφονία του διαδόχου του Αυστρο-Ουγγρικού θρόνου Φραγκίσκου Φερδινάνδο και της συζύγου του Σοφίας, τον Ιούνιο του 1914, στο Σεράγεβο από τον σερβοβόσνιο φοιτητή Γκαβρίλο Πρίντσιπ. Ένα μήνα μετά ξεσπούσε ο ολέθριος Μεγάλος Πόλεμος.

Όταν έγραψα, εδώ στην Athens Voice, δυο άρθρα στα οποία δήλωνα τη συμφωνία μου με τον Νίκο Φίλη για δυο διαφορετικά θέματα (δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ), κάποιοι με συμβούλεψαν να πάω να κοιταχτώ στον ψυχίατρο. Χρησιμοποίησαν δηλαδή αυτοί οι «φιλελεύθεροι και δημοκράτες», που τόσα αποδίδουν στον σταλινισμό του Φίλη, ακριβώς την επιχειρηματολογία του ολοκληρωτισμού σύμφωνα με την οποία, αν κάποιος έχει μια διαφορετική άποψη, τότε πρέπει να καταλήξει στον ψυχίατρο. Αυτά όμως είναι μικροπράγματα ανόητων σε σχέση με τον θόρυβο που κάνουν ορισμένοι «σκεπτόμενοι» κήρυκες της περιφρόνησης κατά της «υποχωρητικής», έναντι του Ισλάμ, Μέρκελ.

Υπάρχει μια βαθιά υποκριτική αντίληψη για την πολιτική, που κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ερντογανική». Συνίσταται στη σχετικοποίηση του πολιτικού κινδύνου που αντιπροσωπεύει, για παράδειγμα, η ισλαμιστική (και όχι ισλαμική) τρομοκρατία, η στάση της συγκατάβασης, του καλοπιάσματος, η αναγωγή του «προβλήματος» σε κοινωνικο-οικονομικά αίτια, σε ζητήματα ενσωμάτωσης των μεταναστών, κ.λπ.

Μετά τη σφαγή της Νίκαιας, η τρίτη μαζική επίθεση που δέχεται η Γαλλία μέσα σε ενάμιση χρόνο, πολλαπλασιάζονται οι φωνές δήθεν προοδευτικών και ανοικτόμυαλων συγγραφέων και διανοουμένων οι οποίοι ζητούν έναν γενικευμένο πόλεμο, όχι μόνο κατά του ISIS στο Ιράκ, πράγμα σωστό, αλλά και κατά όλων όσοι γενικά δεν αποδέχονται τις δυτικές αξίες και βρίσκονται σε δυτικό έδαφος. Ζητούν να εκδιωχθούν από την Ευρώπη όλοι όσοι δεν αποδέχονται «μέχρι κεραίας τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αποχή από τη βία, τη δημοκρατία».

Ο Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε ότι τα σύνορα των ΗΠΑ θα κλείσουν, ότι η είσοδος ανθρώπων μουσουλμανικού θρησκεύματος θα απαγορευτεί και ότι - αν γίνει πρόεδρος - θα ανάψει πράσινο φως στη χρήση κάθε μορφής βασανιστηρίου, περιλαμβανομένου και του περίφημου εικονικού πνιγμού, εναντίον κάθε υπόπτου.

«Φαίνεται ως εάν η τρομοκρατία, η οποία μας χτυπά σήμερα, να ήταν εισαγόμενη, αλλά εκείνοι οι οποίοι διαπράττουν αυτές τις πράξεις γεννήθηκαν στην πραγματικότητα εδώ, συχνά μάλιστα και οι γονείς τους. Πέρασαν από τα σχολεία μας και έλαβα ενεργά μέρος στην κοινωνική μας ζωή. Δίνουν την εντύπωση μόνο ότι έρχονται από αλλού, ενώ είναι από δω»

Στην ελληνική δημόσια συζήτηση που ξεκίνησε μετά τη στυγνή δολοφονία 130 πολιτών στο Παρίσι κυριαρχούν δύο τάσεις. Η μία δηλώνει τη λύπη της - όταν τη δηλώνει - για τα θύματα αλλά σπεύδει να τη συμψηφίσει με τις ευθύνες των Δυτικών, οι οποίοι «έστρωσαν τον δρόμο» στην τρομοκρατία. Οι τζιχαντιστές, υποστηρίζεται, δολοφονούν επειδή είναι στο περιθώριο, επειδή οι Δυτικοί επενέβησαν στον ισλαμικό κόσμο, επειδή οι αραβικές χώρες έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης, επειδή οι Σοβιετικοί αρχικά και οι Αμερικανοί στη συνέχεια επενέβησαν στο Αφγανιστάν.

Όσο μικρή είναι η απόσταση που χωρίζει την πλατεία της Βαστίλης από την πλατεία της Δημοκρατίας στο Παρίσι, τόσο μεγάλη είναι η απόσταση που χωρίζει τα ιδανικά της επανάστασης του 1789 και την πτώση της Βαστίλης από τον σκοταδισμό των αδίστακτων τζιχαντιστών δολοφόνων. Δεν δικαιολογείται καμιά έκπληξη για την εγκληματική επίθεση της περασμένης Παρασκευής

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015. Ισως η ημερομηνία αυτή να σηματοδοτεί τη μεταφορά του εξτρεμιστικού ισλαμικού πολέμου στην Ευρώπη, με αυξημένη μάλιστα ισχύ. Η δυναμική ισλαμική μειοψηφία, που εκφράζεται από το Ισλαμικό Κράτος, έχει εξαπολύσει έναν «ιερό» πόλεμο κατά της Ευρώπης και της Δύσης, αλλά και εναντίον όποιου έχει μια διαφορετική ερμηνεία της ίδιας καταγωγικής θρησκείας

Οι ευρύτερες συνέπειες της φρικαλέας τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι με τόσα αθώα θύματα θα είναι αναπόφευκτα πολλαπλές για την ίδια τη Γαλλία, την Ευρώπη, το περιφερειακό και διεθνές σύστημα. Πρώτα απ’όλα, απ’εδώ και πέρα η Γαλλία δεν θα είναι η ίδια. Η πρώτη μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο επίθεση τέτοιας μαζικής έκτασης στο έδαφός της θα επιφέρει αλλαγές τόσο στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό όσο και στον εξωτερικό της προσανατολισμό