Διαβάζω (διαγωνίως βέβαια, γιατί η κοινοτοπία δεν αντέχεται…) διάφορες επικρίσεις στην κοινή δήλωση των 16 συνταγματολόγων κατά της γνωμοδότησης Ντογιάκου.

Ξεχωρίζουν σε δυο κατηγορίες. Αυτές που προέρχονται από την κυβέρνηση. Και οι άλλες, από διάφορες εκκεντρικές περσόνες της δημόσιας ζωής που δεν μπορούν να κρύψουν τον έρωτά τους με τον Κυριάκο. Και επειδή,οι συγκεκριμένοι είναι και κάποιας ηλικίας, μιλάμε για μια πολύ επικίνδυνη μορφή ερωτισμού: τον «γεροντοέρωτα».

Ολόκληρο το πολιτικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ φωτογραφίζεται σε δύο ποιοτικούς δείκτες της δημοσκόπησης της Marc.

Πρώτον, στις συσπειρώσεις των ψηφοφόρων στον άξονα της αυτοτοποθέτησης από τα αριστερά προς τα δεξιά. Το ποσοστό συσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ στους ψηφοφόρους που τοποθετούνται στην Αριστερά είναι 72,6%, μειώνεται λίγο σε όσους δηλώνουν κεντροαριστεροί (69,2%) και καταρρέει απότομα στο 42,5% στους ψηφοφόρους που τοποθετούνται στο Κέντρο.

Μήπως είναι ένα είδος πολιτικού κάρμα; Εκεί που ανθίζει ένας Μητσοτάκης, φυτρώνει κι ένας Σαμαράς. Αρκετοί, πάντως, μόλις ξεπέρασαν το ξάφνιασμα από την απάντηση του Νίκου Δένδια στην Τουρκία μέσα στο «Λευκό Παλάτι» ένιωσαν ένα μικρό deja-vu.

ο εγχείρημα της ελληνικής «Ελιάς» πάσχει από ένα εκ γενετής ελάττωμα. Νομίζω ότι έχει ορίσει εσφαλμένα τις συντεταγμένες του. Και εξηγούμαι: το ζήτημα της ανασυγκρότησης της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης δεν έχει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αντιθέτως, η υπόθεση της συγκρότησης, της δημιουργίας μιας νέας παράταξης στον ορφανό χώρο μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι ίσως η κρισιμότερη παράμετρος της πολιτικής μας ζωής σήμερα.