Μεγάλη κινητικότητα λοιπόν για την ενότητα και την ανανέωση του «μεσαίου χώρου», για «ένα ισχυρό πόλο ανάμεσα στη Δεξιά και την παράλογη και χωρίς έρμα Αριστερά» (Κ.Σημίτης).

Μόνο που αυτή τη φορά τα περιθώρια χρόνου είναι ασφυκτικά και μια νέα αποτυχία θα ήταν καταστροφική. Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία πριν παγιωθεί ένα νέο δικομματικό σκηνικό χωρίς εμάς, χωρίς ένα μεγάλο πολιτικό φορέα εκπροσώπησης ενός ιστορικού κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος στη χώρα μας που στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες παραμένει ισχυρή δύναμη εξουσίας και δεύτερη δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο.

Έχει καθιερωθεί, έχοντας αποκτήσει σχεδόν θεσμικό χαρακτήρα στην κεντροαριστερά, μια ρητορική που έχει οδηγήσει σε οριακό σημείο την προοπτική, ακόμη και την ύπαρξη της, ως πολιτικής παράταξης, γιατί δεν συνοδεύεται από σχέδιο και πράξεις για το μέλλον της.

Είναι η ρητορική που αρκείται, αφενός, στη διεκτραγώδηση του κατακερματισμού και της συρρίκνωσης της παράταξης και αφετέρου, στη διαπίστωση της ανάγκης για ενότητα, ανανέωση και ανασυγκρότηση, με στη δημιουργία ενός ισχυρού φορέα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας.

Η συγκρότηση του Κεντρικού Συντονιστικού Συμβουλίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης αποτελεί ένα ακόμη σημαντικό βήμα στην πορεία ενοποίησης των κεντροαριστερών σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας.
Είχαν προηγηθεί η συμφωνία ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και η δημιουργία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ως ένα διευρυμένο, ενωτικό εκλογικό σχήμα στο οποίο εντάχθηκαν και στελέχη από τις πολιτικές κινήσεις και τις τοπικές πρωτοβουλίες για την κεντροαριστερά, δημιουργώντας το νέο σχήμα: «Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία».

Η έλλειψη παράδοσης στον ουσιαστικό πολιτικό διάλογο, αλλά και η παθογένεια του πολιτικού συστήματος στο να αποφεύγει να αναλαμβάνει συγκεκριμένες και εφικτές πολιτικές δεσμεύσεις, διαιωνίζουν μια στείρα πολιτική πρακτική προβολής ψευδεπίγραφων διλημμάτων, συνήθως διχαστική και αποπροσανατολιστική, αλλά και ενοχοποιητική για τον αντίπαλο, όπως έγινε με το περίφημο δίπολο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο».