Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι η Παγκόσμια Οικονομική Κρίση αποτελεί μέρος της συνολικής Κρίσης αν και ελάχιστοι ελάχιστα επικεντρώνουν στις άλλες πτυχές της. Κι όμως η παγκόσμια επισιτιστική κρίση και η κρίση νερού στην όποια και θα εστιάσουμε, δείχνουν ήδη το τρομακτικό τους πρόσωπο. Κρίσεις που δεν έχουν πρόσκαιρο η κυκλικό χαρακτήρα αλλά αποτελούν μόνιμα στοιχεία του κόσμου μας.

Ο καταναλωτισμός δεν είναι απλά ο τρόπος ζωής κάποιων κακομαθημένων η εύπορων ατόμων και κοινωνικών ομάδων που «καταναλώνουν άρα υπάρχουν». Ούτε είναι μόνο η βασική παράμετρος του καπιταλισμού που μέσα από τον κατά Μαρξ "εμπορευματικό φετιχισμό" (οπού τα εμπορεύματα μετατρέπονται σε αντικείμενα λατρείας, η δύναμη των οποίων μεταφέρεται στον καταναλωτή κάτοχο τους) επιδιώκει την εσαεί ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Ο καταναλωτισμός είναι ουσιαστικά το σημερινό καθολικό πολιτισμικό πρότυπο της ανθρωπότητας.

Όποιος δεν βολεύεται εύκολα σε κάθε είδους ιδεολογήματα και συνθήματα καταλήγει αβίαστα νομίζω στις παρακάτω κωδικοποιημένες διαπιστώσεις. Η κρίση, που ακόμα δεν έχει δείξει τα δόντια της, αποσαθρώνει τάχιστα κάθε κοινωνική συνοχή. Τα τραγικά της αποτελέσματα δεν αφορούν αριθμούς αλλά ανθρώπους με σάρκα και αίμα, τους δικούς μας ανθρώπους. Δεν είναι «δημοσιονομική» αλλά δομική κρίση του συστήματος και αγκαλιάζει κάθε πτυχή της ζωής μας. Στον πυρήνα της βρίσκουμε τον καταναλωτισμό, την εμπορευματοποίηση κάθε αγαθού και την ανθρωπινή αλλοτρίωση. Και η όξυνση της ωθεί ακόμα περισσότερο σε λογικές «όλοι εναντίων όλων» και ο «σώζων εαυτόν σωθείτε». Με αλλά λόγια δεν είναι μπόρα και θα περάσει….

Είναι αλήθεια ότι κάθε διάσπαση και ειδικά στην Αριστερά με το βεβαρυμμένο της ιστορικό, προκαλεί συγχύσεις, απογοητεύσεις και αποστρατεύσεις. Ήταν λοιπόν το διακύβευμα τόσο πολύ σημαντικό ώστε να δικαιολογήσει αυτές τις συνέπειες; Ισχυρίζομαι πως ναι. Ήταν. Γιατί η ποθητή ενότητα δεν είναι φετιχ, αξία αυτή καθ’ εαυτή. Δεν ειναι πανάκεια ούτε συναισθηματική επίκληση κομματικού πατριωτισμού κενή περιεχομένου.

Θα μου συγχωρησουν οι φιλοι και συντροφοι αναγνωστες το προσωπικο σχολιο στην συνεντευξη Αλαβανου αλλα ελεος πια. Ολα εχουν ενα οριο. Ολα.

Δεν θα ασχοληθω καθολου με τις θεσεις του Αλεκου Αλαβανου. Ο καθενας εχει το δικαιωμα να υποστηριζει τις αποψεις του, οφειλει να τις αναθεωρει κατω απο την βασανο της πραγματικοτητας ακομα και να τις προσαρμοζει σε τελικη αναλυση στις επιδιωξεις του, ανθρωπινο ειναι βρε αδελφε.Ουτε ξεχναω και διαγραφω την προσφορα του Αλεκου Αλαβανου...

Προσέγγισα τον Μιχάλη και την πολιτική του σκέψη από δύσκολο δρόμο. Μόλις είχα εισπράξει την διαγραφή μου από το ΚΚΕ μετά από δεκαπέντε και πλέον χρόνια ενεργητικής ένταξης στον χώρο της κομμουνιστικής ορθοδοξίας, με έντονο το πολιτικό άλλα και ψυχολογικό κενό που προκάλεσε η ιστορική ήττα του 89.

Είχα λοιπόν τα αυτιά το μυαλό και την καρδιά ανοιχτά στην αναζήτηση για κάτι φρέσκο, όμως η πολιτική μου προπαιδεία δεν με βοηθούσε.