Το 2021 υπήρξε τελικά γόνιμο σε αναστοχασμό. Ακόμα και οι αρνητές του αναστοχασμού κάτι θα είδαν, κάπου θα τους περίμενε μια μικρή ή μεγάλη αναφορά στην Επανάσταση, κάποια πληροφορία θα πήραν που να τους κάνει να καταλαβαίνουν περισσότερο τα γνωστά τους κλισέ και μαζί τη σημερινή μας ζωή και να την εκτιμούν διαφορετικά.

Τα δίδυμα της γειτόνισσας πήγαν φέτος νηπιαγωγείο κι εκείνη αναζητεί επειγόντως σχολείο για τον εαυτό της. Πώς θα παρακολουθήσω τα παιδιά μου από του χρόνου, αναρωτιέται με αγωνία. Η αδερφή της προσπαθεί μάταια να την παρηγορήσει. Θα μάθεις μαζί τους, της λέει, αλλά εκείνη είναι σοφότερη και δεν την πιστεύει.

Πού διδάσκονται ελληνικά οι μετανάστες; Οχι σε επίσημα κέντρα εκπαίδευσης, διότι δεν υπάρχουν. Και λίγα που στήνονταν με ευρωπαϊκά προγράμματα, σύντομα ξεστήνονταν. Σε σπίτια όπου προσέχουν ηλικιωμένους όταν κοιμούνται οι ηλικιωμένοι; Ή σε σπίτια με μωρά, όταν κοιμούνται τα μωρά. Ή τις ελεύθερες ώρες από δουλειές σκληρές, με μεγάλο ωράριο; Στην κουκέτα που μοιράζονται με τον αδερφό τους; Κανείς δεν ξέρει.

Η κυρία που εμβολιαζόταν μετά από μένα ήταν όπως θα ήθελα να είμαι εγώ, και έκανε όσα θα ήθελα να κάνω: είχε τα ωραία γαλάζια μάτια της μαμάς μου, που δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν τα έχω εγώ, τέλος πάντων. Είχε την ευγένεια, την ετοιμότητα της ευγένειας που θέλω να έχω, και πάντα την ψάχνω. Ρώτησε τι μάρκα εμβόλιο κάνουμε, πρόλαβε να ευχαριστήσει τις γιατρούς πριν ανοίξω το στόμα μου, να ευχηθεί καλό Πάσχα σε όλους, να αποχαιρετήσει το προσωπικό χαμογελώντας.

Είμαι κι εγώ ρομαντική. Θέλω να δοθεί η ελληνική ιθαγένεια στους Έλληνες του Καυκάσου και όλων των μακρινών βουνών που τη ζητούν χρόνια και κάνουν αιτήσεις στο προξενείο της Μαριούπολης. Γιατί όχι; Δεν έχουμε βγάλει ελληνόμετρο να βυθομετράμε την ελληνικότητα στο αίμα των ανθρώπων.

Ο βιασμός της μαθήτριας στην Εύβοια ήταν μεμονωμένο περιστατικό, χωρίς αμφιβολία. Τα θύματα των βιασμών συνήθως δεν μιλάνε. Δεν βρίσκουν το κουράγιο, δεν καταγγέλλουν αυτό που έπαθαν, σωπαίνουν και φοβούνται.