Πριν από ένα χρόνο ο Φώτης Κουβέλης προχώρησε σ´ αυτό που είχε δεσμευθεί κατά την προεκλογική περίοδο. ´Οτι δεν θα άφηνε τη χώρα να οδηγηθεί στην ακυβερνησία και την χρεοκοπία. Ετσι συνέβαλε στον σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης, με κεντρική στρατηγική "Μέσα στο ευρώ και με την κοινωνία όρθια". Αρκετοί τότε - και από το χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς - έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την κίνηση "άλμα στο κενό". Διαψεύστηκαν. Η χώρα αντί να βυθιστεί στην άβυσσο έκανε ένα βήμα μπροστά. Εστω και τρεμάμενο.

Μπορεί το μπαλάκι για την χρηματοδότηση της χώρας και την αντιμετώπιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους να έχει περάσει πλέον στα χέρια των δανειστών μας, όμως η διαχείριση των εσωτερικών πολιτικών ζητημάτων από την τρικομματική κυβέρνηση είναι ένα στοίχημα που τώρα αρχίζει να παίζεται. Το γήπεδο δεν είναι απλώς σκληρό, αλλά εξαιρετικά κακοτράχαλο. Και τα αυτογκόλ είναι ανεπίτρεπτα. Το παρόν κυβερνητικό σχήμα - και δεν το λέω μόνον εγώ - δεν μπορεί πλέον να λειτουργεί με μονοκομματικό χαρακτήρα. Η ουσιαστική και ισότιμη - όχι σε αριθμούς και ποσοστώσεις - συμμετοχή των δύο άλλων εταίρων του συνασπισμού καθίσταται πλέον αδήριτη. Το "ολίγον έγκυος" στην προκειμένη περίπτωση δεν υφίσταται.